η ταχύτητα του σκότους ή πώς ένα εξαιρετικό βίντεο για το φώς και την απουσία του, με έκανε πάλι να σκεφτώ την πολυπληροφορία γύρω μου

"Information can't travel faster than light" ίσως για αυτό η απουσία της πληροφορίας και συγκεκριμένα η απουσία της σημαντικής πληροφορίας, είναι πανταχού παρούσα. InformationUmbra είναι άραγε η απόλυτη απουσία πληροφορίας, ή έτσι όπως τα καταφέραμε, η σκια της πολυπαραπληροφορίας, η απόλυτη νίκη του θορύβου.

"Enlightenment leads to benightedness, science entails nescience.”—PhilippeVerdoux

Πόση επίσης η ταχύτητα της άγνοιας; Κατανοούμε το σκοτάδι μας, όταν αρχίζουμε να βλέπουμε φως. Διαλαλούμε πόσο εξαιρετικά διαφωτισμένοι γίναμε, όταν επιστρέφουμε στα μαύρα σκοτάδια (καταδικάζοντας φυσικά τα μαύρα σκοτάδια των άλλων), ενώ κατεβάζουμε το κεφάλι όταν πλέον λάμπουμε αυτόφωτοι. Θα αναφερόμουν σε information twilight αλλά και πάλι έτσι όπως τα καταφέραμε με τα πολιτιστικά πρότυπα, θα έπρεπε να λαμπυρίζει βαμπυροβαρετά.

.

...περί τελετουργίας

Που λες, διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο απο τον Ηarvey Whitehouse, καθηγητή ανθρωπολογίας:

Human rites: Rituals bind us, in modern societies and prehistoric tribes alike. But can our loyalties stretch to all of humankind?

όσο με θυμάμαι...

...μέσα στη μέρα, ίσως και κάθε μέρα, σκέφτομαι την ευτυχία, την έννοια. Κυρίως όταν την νιώθω και το συνειδητοποιώ και νιώθω να σκάω και να θέλω να μείνω έτσι αλλά το ψιλοφοβάμαι μη σκάσω ή μη βαρεθώ. Με ένα υπέροχο timing, μια αγκαλιά παραπάνω, έναν χορό αναπάντεχο, ένα ποτήρι τσάι όταν το είχα ανάγκη ή μια δαχτυλιά μερέντα όταν κανείς δεν κοιτάει. Πώς την κάνεις να μείνει και πόσο πολύ γεμίζει η κεφάλα μου με ενδορφίνες και σεροτονίνες και τέτοια και πόσο τυχερή είμαι και τέτοια και αν θα είμαι και αύριο τυχερή κτλ χαζά.

Ε λοιπόν όλα αυτά είναι σκατουλάκια, γιατί αν δεν πάθεις ουρολοίμωξη και να σου περάσει μετά απο αντιβίωση αυτό το φρικτό και απαίσιο τσουξιμομπούκωμα, ΔΕΝ έχεις νιώσει ευτυχία. ΟΧΙ ανακούφιση αδερφές μου, όχι λύτρωση, όχι χαρά και αγαλλίαση, αλλά καθαρή και ξάστερη ΕΥΤΥΧΙΑ και αίσθηση οτι εσύ, ναι εσύ, είσαι η ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και αληλούια και όλα αυτά. Και αυτή τη στιγμή είμαι στον καναπέ με το λάπτοπ αγκαλιά (σε λίγο θα μου το αρπάξουν πάλι φωνάζοντας οτι ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ) και τρώω κυμαδόπιτα απο τη Δήμητρα και χαζεύω στο τζάκι κουλουριασμένη με τον δράκο απο το ΙΚΕΑ. Και ακόμη νιώθω λίγο το ύπουλο το μπούκωμα το σατανικό το σιχαμένο φασιστικό μπούκωμα αλλά τώρα έχω νιώσει την ευτυχία της υποχώρησης του και... ωχ ωχ μου παίρνουν το λαπτοπ!

Τους τελευταίους μήνες...

...η ταινία πλέον συνεχίζεται, το Tribe έχει αρχίσει να μαζέυεται με νέα (απο παλιά) μέλη και η Αγάπη είναι ο Νόμος και ας μην υπάρχουν Νόμοι. Και εσύ λείπεις...

It's cold and I'm tired

It's cold and I'm tired ~ of all these butterflies in my head ~ call them ideas ~ call them inspiration ~ call them magickal entities ~ creatures of my dreams ~ children of chaos invocations gone wrong ~ self fulfilled prophecies ~ poetic terrorism at its best ~ they sure make my world spin ~ they sure make my head ache ~ my moments legendary ~ my friends bewildered ~ for one thing I am certain ~ It's cold and I'm tired

Ωδή στην Αποφένια

Σκέφτομαι με στίχους πάλι. Αλλά δεν θα τους γράψω ούτε εδώ, ούτε πουθενά. Τους σκέφτομαι λίγο πριν κοιμηθώ και αμέσως αφού ξυπνήσω και τους λέω στη Φυλή ανάμεσα σε γρήγορα τηλεφωνήματα, τους πετάω σε συγκυριακούς συνταξιδιώτες μου στα τρένα, αλλά δεν τους γράφω. Γίνοντα απο ξόρκια απλές λέξεις και ξέρετε πως νιώθω για τις απλές λέξεις.
To 2012 ήρθε με φόρα και οι οιωνοί φέτος είναι ξεκάθαροι, αλλαγές και αποφένια μέχρι να μην αντέχουμε άλλο, να μου δίνεις πορτοκάλι και να σκέφτομαι άμα είμαι εγώ το πορτοκάλι, να μου κάνεις μουτζούρες και να βλέπω τα sigils να παίζουν τόμπολα με τις σπείρες.
Τις πρώτες ώρες παίξαμε με ρόλους, πήραμε πτυχία και ήπιαμε στο τέλος του κόσμου και στο χάος που φτιάχνει κόσμους και η λήθεια είναι οτι ήπιαμε αρκετά.
Για αυτό σου λέω θα είναι μια γεμάτη χρονιά. Οι ρούνοι, οι γάτες, τα ρόδια που μου έδωσαν να σπάσω και τα φλουριά που κέρδισα σε όλες τις βασιλόπιτες το λένε καθαρά.

Το ότι το πρώτο τραγούδι που χόρεψα ήταν Leonard Cohen  δεν το λες αποφένια πάντως. Το λες και αγάπη. Και το οτι ο παππούς μου 95 ετών, εντελώς τυφλός και για χρόνια αμίλητος, φέτος τραγουδούσε επι μιάμιση ώρα στο τραπέζι για τα νιάτα και τις τρεις αξίες, νιάτα/λεβεντιά/όμορφα κορίτσα και στη συνέχεια πείραζε τη γιαγιά μου και αυτό σημάδι δεν το λες , το λες και αγάπη. Το λες και ζωή βρε άδερφε.

δεν το καταλαβαίνω

Να με βάζεις να τρώω μπούκοβο με λίγο κριθαράκι και να με πειράζεις ανελέητα επειδή έκλαιγα και έβηχα αλλά απο την λαιμαργία το έτρωγα, το καταλαβαίνω.
Να χορεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο και να μας πετάς χαρτοπετσέτες ενώ τα σπάγαμε και μετά να λες μα πως χορεύεις με τόση ένταση, ενώ με ξεπερνούσες στα ποδοβολητά, το καταλαβαίνω.
Να έρχεσαι να μας βρεις πάνω στα κατσάβραχα Οκτώβρη μήνα με ένα φανελάκι και να τουρτουρίζεις και να σου δίνω το δικό μου και εσύ να λες ά ρε ψυχή και μετά να μου λες θα κρυώσεις, το καταλαβαίνω.
Να μου φτιάχνεις τα πιο γλυκά κοκτέιλς και μετά να δοκιμάζεις και να ξυνίζεις τα μούτρα σου πως την πίνω την βλακεία, σκέτο πετιμέζι είναι, το καταλαβαίνω.
Το οτι συμφωνούσαμε στα πάντα διαφωνώντας και εκεί που έλεγα πάει αυτός διαφωνεί και βαρέθηκε και αμάν με την ξεροκεφαλιά του, έσκαγες στα ξαφνικά με δωράκι απίθανο κάτω απο τον πάγκο σου και φώτιζα ολόκληρη σαν παιδί πρωινό πρωτοχρονιάς.
Το οτι ήρθες σπίτι μου και δεν έφευγες και κοιμήθηκες εκεί και φάγαμε πρωινό πρωτοχρονιάτικο και γελάγαμε και λέγαμε να το ξανακάνουμε, αλλά να έχω γίδα βραστή και μπούκοβο, αλλιώς δεν έχει νόημα, το καταλαβαίνω και αυτό.
Το ότι βιαζόσουν για τα πάντα και όλο χαμογέλαγες πονηρά και με κοίταγες και σε κοίταγα και ξέραμε ρε παιδί μου και μου έδινες φάπες, μόνο εσύ, γιατί μόνο εσύ έλεγες, μη φοράς αυτά τα μακρυά θα σου ορμίσω, λύκος είμαι, το καταλαβαίνω.
Να μου λες θα το πουλήσω το μαγαζί και να σου λεω ρε πας καλά, που θα μαζευόμαστε, νιώσε, και εσύ να γελάς και να κλείνεις το μάτι και εκεί που πάω να θυμώσω να βγάζεις οψιδιανούς και βιβλία και μαγικές σφραγίδες και παιδικές ζωγραφιές και ρακόμελα φτιαγμένα απο εσένα που να ξέρεις δεν μαρέσανε ποτέ, για σενα τα έπινα και μέθαγα, επειδή τα κέρναγες, το καταλαβαίνω και αυτό.
Να με παίρνουν όμως Κυριακάτικα να μου πουνε τα μαντάτα σου που για άλλη μια φορά μας άφησαν κατάπληκτους, και να μας τη φέρνεις γυριστή, πιστός σε όσα είπες, πιστός σε όσα έκανες εκεί που δεν το περιμέναμε, ε αυτό δεν το καταλαβαίνω, καφρίλα ρε συ, καφρίλα και πέτσα, πως το λέτε... χώρια που το έκανες εντελώς Discworld και τον έρμο το ΘΑΝΑΤΟ τον εφρίκαρες στανταράκι...

~*The Cosmic Joke is on again - Skidoo23 *~