Ο Neil Gaiman διαβάζει το Babycakes

και προσέξτε το κοινό πως σταματάει να γελάει...



it was hard of course, but it was necessary...

Η απάντηση στην ερώτηση...

Που να βρίσκεται τώρα?


















είπε στο αεροδρόμιο ενώ έφερνε τις πορτοκαλάδες:
"θα έχω μαζί μου το Μπλάκμπερι για να μου στέλνεις μαιλάκια, το κινητό θα λειτουργεί συνεχώς και θα μπω και απο τα ξενοδοχεία να μιλήσουμε στο Skype"


είπα ενώ οδηγούσα στην Αττική προς Αθήνα και σκούπιζα μάτια:
"πάρε με μαζί σου και πέτα συσκευές, φορτιστές και μπαταρίες"


Είπαν οι Blue Oyster Cult
"Airplanes make strangers of us all, making distance"

Τσιμπλίτσες...

που όλη μέρα δε βγαίνανε. Ούτε όταν έψαχνα επι ώρες να παρκάρω (όποτε ακούω Disneyland at Dark - Sleeping my Day away δε βρίσκω ποτέ....χμμμ), ούτε στο τρένο ενώ διάβαζα το ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ PHD (που μου ήρθε χτες από Amazon) και έλιωνα στα γέλια, ούτε λίγο πριν συναντηθώ με τον Prof μου που τις τραβούσα λίγο πιο δυνατά.

Οι υπάλληλοι στο Δημαρχείο του Αμαρουσίου ήταν τόσο μα τόσο ευγενικοί που αυτά τα 70€ για την κλήση δόθηκαν με γέλια και χαρές ( ίσως έπαιξε ρόλο το ότι η κλήση δεν ήταν δική μου αλλά του Ανθρώπου, τα χρήματα όμως ήταν δικά μου γιατί του ξεπλήρωσα τα παπούτσια που μου χτύπησε στο ebay-----> ).

Η ζέστη ήταν τόσο δυνατή και ο ήλιος με τύφλωνε και γυάλιζαν οι τσιμπλίτσες πιο έντονα και δεν είχα τα γυαλιά μου που μάλλον τα έχασα στην Ξάνθη, καλά να πάθω μου ματιάσανε αφού τα φόραγα νύχτα μέρα με πάθος. Μπήκα σε ένα γυαλάδικο μπας και βρω εκτός πάγκου γυαλιά Jacky O όχι μυγέ όχι χοντρά όχι με χρυσάφια όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές. Μου άρεσαν κάποια λιγάκι, μου είπαν 200€ και όταν τους κοίταξα κάπως θολά με τις τσιμπλίτσες αγριεμένες μου ψέλλισαν κάτι για νέα παραλαβή Μπέρμπερι ( μπέρι μπέρι να σας πιάσει, εγώ πάνω από 20€ δε δίνω).

Πήγα στον Prof, Μου είπε θα μου πληρώσει έξοδα για το συνέδριο στη Σερβία, οι τσιμπλίτσες ούρλιαξαν και χόρεψαν άγριο χορό. Με κέρασε και φρέσκο χυμό. Αι ρούλ. Ημουν στο τρένο και λαγοκοιμόμουν όταν μου είπαν από το φροντιστήριο ότι έχω Xtra μάθημα με έναν πιτσιρίκο σε 5 λεπτά, στην άλλη άκρη της Αθήνας. Είχα μπερδέψει ημερομηνίες κι έπρεπε να περάσω και από το σπίτι να πάρω κάποια Cd-rOm για τα παιδιά. Οι τσιμπλίτσες λούφαξαν κάτω από το βλέφαρο, μαντάρα τα έκανα. Τα προλαβα όλα και έκλεισα καινούρα μαθήματα, είπαν οτι με αγαπάνε. Αι ρουλ.

Πήγα σπίτι της μαμάς, ήταν ο παππούς μου εκεί στον καναπέ. Πόσο αδύνατος έχει γίνει, τον πήρα αγκαλιά και χωρούσε όλος μέσα. Με ρώτησε άμα τον αγαπάω, η Μαμά έβαλε τα κλάμματα, πότέ δεν τον έχει ακούσει ξανά να λέει κάτι τέτοιο. Οι τσιμπλίτσες στραφτάλισαν.

Μόλις μπήκα σπίτι, θέλω να κλάψω από κούραση μετά από τόσες ώρες μαθήματα και μιλήματα με παιδιά και γονείς. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχισμένη και οι τσιμπλίτσες λένε ότι ο Άνθρωπος θα με πάει αύριο για βόλτες στο ήλιο στην Θάλασσα και θα κάνουμε νέους φίλους Φιλανδούς από την Τουρκία.

Θα είναι άραγε τόσο χαρούμενοι όσο φαίνονται? Θα περάσουν καλά? Τι λέτε τσιμπλίτσες?