...μέσα στη μέρα, ίσως και κάθε μέρα, σκέφτομαι την ευτυχία, την έννοια. Κυρίως όταν την νιώθω και το συνειδητοποιώ και νιώθω να σκάω και να θέλω να μείνω έτσι αλλά το ψιλοφοβάμαι μη σκάσω ή μη βαρεθώ. Με ένα υπέροχο timing, μια αγκαλιά παραπάνω, έναν χορό αναπάντεχο, ένα ποτήρι τσάι όταν το είχα ανάγκη ή μια δαχτυλιά μερέντα όταν κανείς δεν κοιτάει. Πώς την κάνεις να μείνει και πόσο πολύ γεμίζει η κεφάλα μου με ενδορφίνες και σεροτονίνες και τέτοια και πόσο τυχερή είμαι και τέτοια και αν θα είμαι και αύριο τυχερή κτλ χαζά.
Ε λοιπόν όλα αυτά είναι σκατουλάκια, γιατί αν δεν πάθεις ουρολοίμωξη και να σου περάσει μετά απο αντιβίωση αυτό το φρικτό και απαίσιο τσουξιμομπούκωμα, ΔΕΝ έχεις νιώσει ευτυχία. ΟΧΙ ανακούφιση αδερφές μου, όχι λύτρωση, όχι χαρά και αγαλλίαση, αλλά καθαρή και ξάστερη ΕΥΤΥΧΙΑ και αίσθηση οτι εσύ, ναι εσύ, είσαι η ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και αληλούια και όλα αυτά. Και αυτή τη στιγμή είμαι στον καναπέ με το λάπτοπ αγκαλιά (σε λίγο θα μου το αρπάξουν πάλι φωνάζοντας οτι ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ) και τρώω κυμαδόπιτα απο τη Δήμητρα και χαζεύω στο τζάκι κουλουριασμένη με τον δράκο απο το ΙΚΕΑ. Και ακόμη νιώθω λίγο το ύπουλο το μπούκωμα το σατανικό το σιχαμένο φασιστικό μπούκωμα αλλά τώρα έχω νιώσει την ευτυχία της υποχώρησης του και... ωχ ωχ μου παίρνουν το λαπτοπ!
...η ταινία πλέον συνεχίζεται, το Tribe έχει αρχίσει να μαζέυεται με νέα (απο παλιά) μέλη και η Αγάπη είναι ο Νόμος και ας μην υπάρχουν Νόμοι. Και εσύ λείπεις...
It's cold and I'm tired ~ of all these butterflies in my head ~ call them ideas ~ call them inspiration ~ call them magickal entities ~ creatures of my dreams ~ children of chaos invocations gone wrong ~ self fulfilled prophecies ~ poetic terrorism at its best ~ they sure make my world spin ~ they sure make my head ache ~ my moments legendary ~ my friends bewildered ~ for one thing I am certain ~ It's cold and I'm tired
Σκέφτομαι με στίχους πάλι. Αλλά δεν θα τους γράψω ούτε εδώ, ούτε πουθενά. Τους σκέφτομαι λίγο πριν κοιμηθώ και αμέσως αφού ξυπνήσω και τους λέω στη Φυλή ανάμεσα σε γρήγορα τηλεφωνήματα, τους πετάω σε συγκυριακούς συνταξιδιώτες μου στα τρένα, αλλά δεν τους γράφω. Γίνοντα απο ξόρκια απλές λέξεις και ξέρετε πως νιώθω για τις απλές λέξεις.
To 2012 ήρθε με φόρα και οι οιωνοί φέτος είναι ξεκάθαροι, αλλαγές και αποφένια μέχρι να μην αντέχουμε άλλο, να μου δίνεις πορτοκάλι και να σκέφτομαι άμα είμαι εγώ το πορτοκάλι, να μου κάνεις μουτζούρες και να βλέπω τα sigils να παίζουν τόμπολα με τις σπείρες.
Τις πρώτες ώρες παίξαμε με ρόλους, πήραμε πτυχία και ήπιαμε στο τέλος του κόσμου και στο χάος που φτιάχνει κόσμους και η λήθεια είναι οτι ήπιαμε αρκετά.
Για αυτό σου λέω θα είναι μια γεμάτη χρονιά. Οι ρούνοι, οι γάτες, τα ρόδια που μου έδωσαν να σπάσω και τα φλουριά που κέρδισα σε όλες τις βασιλόπιτες το λένε καθαρά.
Το ότι το πρώτο τραγούδι που χόρεψα ήταν Leonard Cohen δεν το λες αποφένια πάντως. Το λες και αγάπη. Και το οτι ο παππούς μου 95 ετών, εντελώς τυφλός και για χρόνια αμίλητος, φέτος τραγουδούσε επι μιάμιση ώρα στο τραπέζι για τα νιάτα και τις τρεις αξίες, νιάτα/λεβεντιά/όμορφα κορίτσα και στη συνέχεια πείραζε τη γιαγιά μου και αυτό σημάδι δεν το λες , το λες και αγάπη. Το λες και ζωή βρε άδερφε.
Ξεκίνησα τη μέρα μου παίρνοντας εχινάτσια στο πρωινό μου τσάι, με μέλι απο τα χεράκια φίλου παλιού και καλού απο την Κέρκυρα, για να μαλακώσει ο λαιμός.
Λίγο αργότερα έβαλα σπαθόλαθο ή βαλσαμόλαδο αν το προτιμάτε, στην πληγή στα χείλια μου την οποία φρόντισα να περιποιούμε με αλοιφή απο Μέλισσα τις προηγούμενες μέρες. Χάρη σε αυτά η ερπούλα, εξ υπερκοπόσεως προερχόμενη, έκανε έναν κύκλο 4 ημερών μονάχα.
Λίγο αργότερα ήπια έγχυμα ματζουράνας για το βήχα μου, ενω προετοίμασα άγρια σαμοθρακιώτικη αρχαγγελική για να με βοηθήσει με τα ουρολογικά και με το "βράσιμο" στα πνευμόνια το οποίο υποχώρισε άμεσα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω περήφανη για τις γνώσεις μου και τις νέες μου ικανότητες ή αν πρέπει απλά να συρθώ κάτω απο μια πέτρα και να περιμένω να με αποτελειώσουν όλες αυτές οι μικρές χαριτωμένες καταστροφές του οργανισμού μου. Μαμά γερνάω λέμε και έχει πλάκα...
α και επίσης αν ρίξετε σπαθόλαδο στο αι φον δεν καταλαβαίνει πράμα. Θα δω στο μέλλον αν συμβαίνει το ίδιο και με τα άλλα έλαια που μου βρίσκονται και είναι πρόθυμα να πέσουν πάνω του.
Για μένα ο χρόνος τελειώνει τον Αύγουστο και ξεκινάει το Σεπτέμβριο και ότι και να μου λένε, η Πρωτοχρονιά είναι απλά μια ευκαιρία για τελετές, δώρα και πάρτυ. Τους απολογισμούς λοιπόν δεν τους κάνω το Δεκέμβρη μασουλώντας κουραμπιέδες, αλλά τον Αύγουστο σκουπίζοντας τα καρπούζια απο το πηγούνι μου.
Και φέτος πήγαμε τόσο καλά που ακόμη και τα κουκούτσια έχουν δικό τους νόημα και όλα ψιθυρίζουν γύρω μου ιδέες και όνειρα. Με τόση αγάπη που έχω λάβει τελευταία θα ήμουν ανόητη να μην τους απαντήσω. Και περιμένω πως και πως να πάρω καινούρια σχολικά και να κάνω αλλαγές. Και σάκα πήρα και απ'όλα και όλα είναι πάλι σαν ταινία εδώ και πολύ καιρό. Ευτυχώς όχι σχολική...
Στον κόσμο συμβαίνουν φρικτά πράγματα και σε μένα συμβαίνουν υπέροχα πράγματα και δεν προλαβαίνω να γράψω τίποτε. Τελευταίως όσα περισσότερα κάνω, τόσο λιγότερο θέλω να μιλάω για αυτά. Ακούω μουσική καθημερινά γιατί δεν έχω που να προσευχηθώ και ρίχνω το μάτι τις θαντέρας στην Ανατολή και στην Αφρική γιατί όλα έχουν τιναχτεί στον αέρα. Εμείς εδώ καταστραφήκαμε και είμαστε καλά, εκεί κάτω όμως τι θα γίνει... Θέλω να φύγω για Ισλανδία. Θέλω να ακούω Jonsi και Bjork και την αγριεμένη θάλασσα και τίποτε άλλο.
Κάποτε λέγαμε οτι η τέχνη δεν πρέπει να μένει στα μουσεία αλλά να βγαίνει στο δρόμο. Τα έκανα και τα δύο με το Κώδικες ανυπακοής και δυσλειτουργικότητας που μπορείτε να δείτε είτε στους χώρους του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, είτε online είτε και στο κέντρο της πόλης (στους δρόμους Σκουφά – Ναυαρίνου – Τζαβέλλα). Κάναμε εντατική δουλειά αλλά περάσαμε πολύ όμορφα. Πάρτε τα smartphones σας και τρεχάτε να βρείτε τα QR codes. Αν δεν καταλαβαίνετε για τι μιλάω δείτε αυτό http://empedia.info/maps/41
Η Ανυπακοή και η Σύνδεση είναι οι 2 λέξεις που παίζουν στη λούπα μέσα και γύρω μου. Ντισκορντια, διαφωνία, 23 αλλά σε μια ενότητα. ΟΧΙ, αλλά έλα να βρούμε μαζί μια λύση. Πέρασα εκπληκτικά τις τελευταίες καρναβαλέγκο εβδομάδες και πήρα το αίμα μου πίσω για τις αμασκάρευτες χρονιές. Πολύς χορός, καλοί φίλοι και νέοι φίλοι. Και πολλά χημικά και τρέξιμο και κυνήγι και θυμός και ιδέες. Ένιωσα αξιαγάπητη και έδωσα αγάπη και θετική ενέργεια όσο δεν πάει. Α τώρα που λέμε θετική ενέργεια, μια μέρα που όλα βούιζαν απο ενέργεια και έτρεχα να φροντίσω τις ομάδες μου, ο Γ. μου είπε οτι ήταν η Mayan μου εβδομάδα και οτι "Και σαν σκύλος με καθρέφτη που είσαι σαν να λέμε κριός με λέοντα,έχεις έρθει αυτή τη φορά για να μάθεις την ενέργεια της αγάπης,σε όποιο επίπεδο κι αν εκφράζεται,και να την καθρεφτίσεις στους γύρω σου.Καθρεφτίζεσαι μέσω των γύρω σου και αυτοί μέσα απο'σένα.Μέσω της ανιδιοτελούς και χωρις όρους αγάπης,σκοπός της ζωής σου είναι να γεφυρώσεις και να ενώσεις διαφορετικούς κόσμους και καταστάσεις. Στο 13ο και τελευταίο "βημα" σου είναι κοσμογεφυρωτής,και υποδηλώνει την ολοκλήρωση του σκοπού μας". Γουφ... ήμουν στο δρόμο, το διάβασα στο αιφον, σκέφτηκα το ένα μου video που μιλάει για τον "Γελωτοποιό με τον καθρέφτη", τους πρότεινα (έλληνες άγγλους τούρκους) να τελειώνουμε με τις αφισοκολλήσεις και τους πήγα για ζεστό κούρδικο τσάι και αργιλέδες και αλήθειες. Ετσι το κάνει αυτός ο σκύλος.
α και λίγη γρίνια mode on-->
Επίσης έχω να πω οτι αντιπαθώ τις κλίκες. Πάντα δεν τα πήγαινα καλά και πάντα είχα μια διάθεση είτε να τις διαλύω αν τιτίβιζαν γύρω μου, είτε να τις αγνοώ μέχρι να αποδυναμωθούν μέσα μου. Το ένιωσα και στο μικρό μας project αυτή την εβδομάδα και το παρατήρησα και στο twitter (το ελληνόφωνο μικρό μας μετα-blogoσφαιροειδές υβρίδιο φυσικά) και θυμήθηκα τα χρόνια του irc και τη φράση "κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον αύγουστο" και ένιωσα σούπερ τυχερή που τα κάναμε στα 18 και όχι στα 28 και 38 που τους βλέπω και κουνάω το κεφάλι μου. Δεν θα αρχίσω τις χαζομάρες και τις ευκολίες για να ανεβαίνει το κοντέρ. Και θλίβομαι με όποιον το κάνει.
Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε και πολύ τεμπελιά να εξαργυρώσουμε, άμα τα σπαταλήσουμε σηκώνοντας το δάχτυλο ή βάζοντας το δάχτυλο (σικ) ο ένας στον άλλο θα χάσουμε πολύ χρόνο. Κατά τα άλλα εκεί έξω, υπάρχουν απλά μαγικοί άνθρωποι και ας μην έχει τίποτε νόημα, χρωματίζει ο καθένας με μοναδικά χρώματα το limbo μας. Φυλή αλλά όχι κλίκα. Στη Φυλή όλοι χωράνε και όλοι είναι καλοδεχούμενοι και η μύηση είναι αντίθετη απο τις κανονικές. Δεν έχει σαν σκοπό το τέλος του εγωκεντρισμού της παιδικότητας, αλλά την επιστροφή στο κέντρο της παιδικότητας. Οπως το σκέφτομαι Ανυπακοή σημαίνει να προχωράς σε κάτι συναρπαστικό, αβέβαιο και καινούριο όχι απλά να σουφρώνεις τη μύτη σου με αρνητικότητα, ο κυνισμός παρέχει ασφάλεια και απόσταση αλλά μέχρι πότε? λέω τώρα...
Έχω καιρό να βγω εκτός Ελλάδας και γκρινιάζω, αλλά σε λίγο θα πάω για λίγες μέρες Αγγλία να ξεδώσω. Για δουλειά φυσικά. Αλλά ωραία δουλειά. Και στο καπάκι της επιστροφής Current93 και Kyuss. Πόσο καλύτερα ε?
Επίσης έχω να γράψω πολύ καιρό κάτι σε ερευνητικό επίπεδο. Νιώθω οτι έπρεπε να το κάνω καθώς δεν είχα κάτι καινολυριο και ενδιαφέρον να πω. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να διαβάζω και να ακούω. Όταν έρθει να γράψω είναι απλά ιδέες και συνδέσεις, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη έχω μεγάλη διάθεση να διδάξω. Περίεργος συνδυασμός επιθυμιών και να δούμε που θα μας βγάλει πάλι. Αν και μου ζητάνε να γράψω και γκρινιάζουν και αυτοί, αλλά εγώ εκεί... στην ανυπακοή (yeah right)
μου τρώνε όλο το φαγητό και λένε πάντα κοπλιμέντα ενώ μασουλάνε, ισχυρίζονται οτι δε χορεύουν αλλά όποτε νομίζουν οτι δεν τους κοιτάζω κάνουν χορευτικές φιγούρες μπροστά στα ηχεία, μόνο για τον εαυτό τους. Δεν θαυμάζουν ποτέ φωναχτά την εμφάνιση μου αλλά δεν με αφήνουν απο τα μάτια τους όποτε τους ανεβάζω αυτοσχέδια παράσταση
Εμφανίζονται όταν δεν τους περιμένω με έτοιμες γιορτές στην τσέπη, μα φρικτές συγκυρίες εμποδίζουν τις κανονισμένες συναντήσεις μας. Εμένα οι φίλοι μου αφού με χαλαρώνουν, μου δημιουργούν νέα προβλήματα με υπέροχες εύκολες λύσεις. Και δεν θα το ήθελα αλλιώς...
Αλλη μια χρονιά που δεν λέμε Καλά Χριστούγεννα. Που δεν μοιάζει μέσα μου με Χριστούγεννα, που είναι όλα ακόμη πιο έντονα, που προσπαθώ να αποφύγω την πολυκοσμία και έχω φροντίσει για τα δώρα απο πολύ νωρίς μέσα στο χρόνο, που δεν έχω κανένα κίνητρο να στολίσω το σπίτι αλλά θέλω περισσότερο απο ποτέ να το έχω γεμάτο με φίλους. Πονάει ο λαιμός μου...
Έτσι και φέτος πέρασα αυτές τις μέρες με φίλους και οικογένεια και ήταν ότι έπρεπε για να εξορκίσω δυσάρεστες συναντήσεις του τελευταίου καιρού, να κερδίσω τουλάχιστον 2kg (and counting...) τρώγοντας υπέροχες σούπες και γλυκατζούρες και να αποκτήσω μια ωραιότατη πιθανή αμυγδαλίτιδα. Πονάει ο λαιμός μου...
Καλά να πάθω για να μάθω να παίζω με παιδιά ξένων ανθρώπων. Έπαιζα σχεδόν χαιρέκακα με τα άγνωστα ου μικρούλια, δείχνοντας τους πόσο διασκεδαστικό είναι να αγνοούν τα ακριβά τους παιχνίδια και να φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα για κούκλες με χαρτοπετσέτες και πανάκια, αγνοώντας τη φωνή της μοντέρνας κατά τα άλλα μαμάς "αχ τι κάνεις καλέ στο γιό μου, αχ μη του μαθαίνεις τέτοια και δεν πρέπει..." και μεταφράζοντας την εντελώς αγενή απαίτηση της να ταΐσω στα 2 της μικρούλια το γλυκό, επειδή απλώς ήμασταν εκεί και παίζαμε μαζί, σαν πρόκληση να ταιστούμε όλοι μαζί και να πασαλειφτούμε. Και μαζί με την ικανοποίηση της ζαβολιάς τσουπ άρπαξα και την ιωσούλα μου... serves me well... :-)
και τώρα πονάει ο λαιμός μου αλλά δεν θα τον αφήσω να το κάνει για πολύ...
Ηρθαν τα FabBoyz και με πήραν απο τo lab για να πάμε να ανταλλάξουν τα πράγματα τους στο Σύνταγμα. Εκεί η Athens Voice είχε στήσει ένα μικρό παζάρι ανταλλαγής και πολλοί καλοί άνθρωποι είχαν αφήσει τα αντικείμενα τους, είχαν πάρει κουπόνια ανταλλαγής που έγραφαν DRINK ME και επέστρεφαν σε λίγη ώρα, περίμεναν σε μια ουρά και ανέβαιναν λίγοι λίγοι σε μια όμορφα στημένη εξέδρα με τα αντικείμενα προς ανταλλαγή. Με εντυπωσίασε το DRINK ME και σκέφτηκα αμέσως την Αλίκη και οτι εγώ θα ήμουν η Γάτα. Η Γάτα στο Παζάρι. Με εντυπωσίασαν τα αντικείμενα που το καθένα θα είχε μια ιστορία να πει. Με εντυπωσίασε οτι περιμέναμε όλοι υπομονετικά στην ουρά και διάφοροι όμορφοι άνθρωποι μας βγάζανε φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Στο τέλος έβγαλα και εγώ την κάμερα μου και τους έβγαζα και εγώ για να μη νιώθουν εκτός εικόνας. Τα FabBoys είχαν φέρει τρομερά αντικείμενα τα οποία είχαν γίνει ανάρπαστα αλλά γενικά όλα τα πράγματα είχαν ιστορική αξία. Ή όχι...
Με εντυπωσίασε και οτι ακριβώς απέναντι απο την υπερυψωμένη εξέδρα είχαν τοποθετήσει ένα μικρό λοφίσκο με γρασίδι και παγκάκια, οπου κόσμος καθόταν και κοίταζε τους ανθρώπους να περιεργάζονται τα αντικείμενα και να επιλέγουν. Μας φαντάστηκα σε μερικά χρόνια να καθόμαστε να κοιτάζουμε σιωπηλοί όσους μπορούν ακόμη να αγοράσουν αντικείμενα. Σε ξύλινα παγκάκια, με ποπκορν και έναν καλό φίλο. Θα κρατιόμαστε χέρι χέρι και μετά θα σηκωνόμαστε πάντα σιωπηλοί και πάντα χέρι χέρι και θα ανεβαίνουμε την καταπράσινη Πανεπιστημίου. Θα γελάμε και θα βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα πάνω σε ταράτσες. Χωρίς αντικείμενα...
Πίσω στην όχι ακόμη ανθισμένη Πανεπιστημίου, τα FabBoyz μου χάρισαν 3 κουπόνια και έτσι μπόρεσα να αποκτήσω ένα μπλε ηλεκτρίκ καρτούτσο, μια μπλε σειρήνα περιπολικού και ένα μικρό Menorah. Ήθελα να κρατήσω τα κουπόνια που λέγανε DRINK ME, αλλά δεν ήθελα να φανεί οτι κάνω την ψιλομύτα και διάλεξα τα πιο ασύνδετα αντικείμενα που μπόρεσα να φανταστώ. Σκέφτηκα πως θα τα συνδυάσω για να τα εγκαινιάσω σε μια βραδυά. Μπορώ να κάνω ένα πάρτυ και να καλέσω εβραίους φίλους για να πιούμε sangria σερβιρισμένη στην μπλε κανάτα ενώ έχω ανάψει την σειρήνα. Για το εφέ. Για να γιορτάσουμε τα πράγματα μου. Τα αντικείμενα μου. Αφού πρώτα βρω ένα μέρος να τα τοποθετήσω. Και νιώσω καλά...
Υπέροχη βραδιά είναι να συνειδητοποιείς την επόμενη μέρα οτι οι πρωτοφορεμένες σου μαύρες μπότες λιώσανε μετά απο 7 ώρες αδιάκοπου χορού?
Μα πάμε καλά? καταστράφηκαν πρώτη φορά που τις φόρεσα?
Μα κάνω εξαιρετικά αποτυχημένες αγορές βρε αδερφάκι μου... πω ρε και τις αγάπησα τις άθλιες... κατάρα στο ebay και στο φτηνό κρέας που το τρώνε οι σκύλοι... μαζί με τα 30 euros μου... γουφ
άκουγα το Charade του Serj Tankian και ξαφνικά συνειδιτοποίησα πόσο πολύ μου θυμίζουν τα παιξίματα της φωνής του (όχι η ποιότητα αλλά κάτι στη χρήση) τον Frank Zappa (καρδούλες). Και μετά μου έσκασε η ομοιότητα..
αγαπάω τις αποδείξεις. μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια που μου είναι εντελώς άχρηστα. τα βλέπω και σμίγω τα φρυδια προσπαθώντας να θυμηθώ. πότε πήγα σε αυτή την τσαγιερί? με ποιον ήμουν? τι σκεφτόμουν τότε? πότε πέρασα απο τιν αττική οδό? πότε αγόρασα σάλτσα σόγιας? έχω σάλτσα σόγιας μέσα? μα καλά τί σκεφτόμουν.
αγαπάω τις αποδείξεις. χαίρομαι πολύ που τις μαζέυω. μου θυμίζουν πόσο τυχερή είμαι. πολύτιμα προσωπικά δεδομένα στιγμών που πέρασαν χωρίς να τις έχω δεδομένες.
αν τελικά δεν περνάνε μέσα απο την μέθοδο και την ουσιαστική θέληση, δύσκολα οδηγούν στην αλλαγή...
"Do What Thou Wilt" έλεγε ο Crowley και απο την ώρα που άρχισα να καταλαβαίνω "κάπως" τι εννοεί οταν μιλάει για τη Θέληση, άρχισα να βλέπω πολλά απο τα στραβά των δικών μου (μη) αποφάσεων και κυρίως τη στραβή πορεία ορθών μου αποφάσεων.
Πρέπει Και να Θέλεις αλλά Και να Κάνεις.
Και αυτό το "πρέπει" που τόσο κατακρίνω και τόσο ακολουθώ, με φέρνει στην επιστημονική μέθοδο που έχω ακολουθήσει στη δουλειά μου και προσπαθώ να ακολουθήσω και στα καθημερινά μου διλήμματα.
Η επιστημονική μέθοδος και γενικότερα η επιστημονική σκέψη φαίνονται στον καιρό της άσκοπης υπερταχύτητας, ο μόνος δρόμος γόνιμης λειτουργίας της σκέψης μας. Με μέθοδο, επιμονή, φαντασία αλλά και διάθεση αλλαγής και τρικλοποδιάς όλων των πιστεύω μας αν το ανατρεπτικό αποτέλεσμα το απαιτήσει ή αν η διαδικασία που επιλέξαμε φανεί λανθασμένη. Σε αυτούς τους καιρούς που τύχαμε να ζούμε, ο επίμονος βρίσκει ευτυχία και ο απόλυτος κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο.
Δύσκολο να διακρίνω τη γραμμή ανάμεσα στο "ξέρω", στο "νομίζω οτι ξέρω" και στο "ας προσπαθήσω να δω εάν ισχύει και κάτω απο ποιες προϋποθέσεις". Και αυτό που αναρωτιέμαι είναι το αν τελικά γίνω απόλυτη στο να μην είμαι απόλυτη, σαν αλλαζονικός σίγουρος Βούδας, υπάρξω σαν αοριστία μέσα στα κεφάλια αυτών που με αγαπούν και θέλησαν να μου αφιερώσουν κομμάτι απο τον πολύτιμο χρόνο τους...
«Στην επιστήμη συμβαίνει συχνά να πει ένας επιστήμονας “Ξέρεις, αυτό είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα· η θέση μου ήταν λανθασμένη”, και τότε αλλάζει πράγματι γνώμη και δεν ξανακούς ποτέ την παλιά αντίληψη από αυτόν. Πραγματικά το κάνουν. Δεν συμβαίνει τόσο συχνά όσο θα έπρεπε, επειδή οι επιστήμονες είναι άνθρωποι και η αλλαγή πολλές φορές είναι οδυνηρή. Αλλά συμβαίνει κάθε μέρα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στην πολιτική ή στη θρησκεία.»
Που λές,
θυμάμαι σαν όνειρο πολλά χρόνια πίσω, στα λυκειακά χρόνια, που τα είχα βάλει με τη φιλόλογο και της τα έσουρα κανονικά μπροστά στην τάξη, όταν ένιωσα οτι αδικούσε μια συμμαθήτρια σε μια πολιτικοκοινωνική συζήτηση απο αυτές που αρχίζαμε στο τέλος της ατέλειωτης έβδομης ώρας μπας και χάσουμε μάθημα.
Ούτε που θυμάμαι τι λέγαμε, περάσαμε σε θέματα γενιάς και δικαιωμάτων και αντίδρασης αλλά κάπου στράβωσε το τυπικό μπλαμπλα ανταλλαγής τσιτάτων και άρχισε προσωπική επίθεση απο την έρμη τη φιλόλογο στην αριστερίζουσα κοπελούδα. Θίχτηκα που της έκανε προσωπική επίθεση και ας μη συμφωνούσα με τα όσα έλεγε ακριβώς, σήκωσα το χέρι.
Αφού έγινε μια δραματική διακοπή ρεύματος κατα την οποία η προσβεβλημένη κοπελούδα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τόλμησε η γυναίκα να μου πει να μην πάρω το λόγο μπας και ηρεμίσουν τα πνεύματα. Ρουτζώνω, κατεβάζω το κεφάλι και νιώθω μουγκή.
Και εκεί είναι που έρχεται το ρεύμα, σηκώνω το κεφάλι μου, παίρνω μια ανάσα και τα λέω όλα.
Το τι της έσουρα με τρεμάμενη φωνή δε λέγεται. Τι της είπα οτι 17 χρόνια βλέπουμε σε τοίχους, βιβλία, tv για ελευθερία λόγου αλλά στα δύσκολα μας την αφαιρούν. Τι της είπα οτι όποτε προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε έξω απο τα όρια που το πλαίσιο θέτει μας μειώνουν για να μας θυμίσουν οτι είμαστε παιδιά και αργότερα θα μας θυμίζουν οτι είμαστε νέοι και αργότερα οτι είμαστε τι? φτωχοί, χαμηλοκώλιδες, οτιδήποτε αρκεί να δικαιολογεί στα μάτια τους το "σκάσε και άκου". Στο τέλος της πέταξα και ένα "εσείς είστε το παράδειγμα, τέτοιους ανθρώπους θα βγάλετε, φοβισμένους, κουφούς και μουγκούς. Αμα έχουμε κάτι να πούμε να μην έχουμε να το πούμε πουθένα, να μη χωράμε πουθενά".
Σιωπή απόλυτη στην τάξη. Η φιλόλογος με ανοιχτό το στόμα έμενε επίσης αμίλητη. Τα παιδιά που κάνανε tags στα πίσω καθίσματα είχαν σηκώσει τα κεφάλια σαν ζώα που μυρίζουν τον κίνδυνο και περίμεναν με τον μαρκαδόρο στο χέρι να δούνε τι θα γίνει. Η συμμαθήτρια που είχε ρίξει και μια κρίση άσθματος και ούτε με πολυσυμπαθούσε και πολύ, είχε μείνει επίσης σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Εγώ κόκκινη κόκκινη παρακαλούσα να μη με πάρουν τα ζουμιά καθώς πάντα στην ένταση δακρύζουν τα μάτια μου.
Χτύπησε κουδούνι. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα πρώτη απο την τάξη, με το κεφάλι αγέρωχο και την καρδιά μου στην Κούλουρη καθώς δεν είχα συνηθίσει να τραβάω τα φώτα της προσοχής και μάλιστα έτσι. Η καθηγήτρια πήρε μετά απο δύο εβδομάδες τηλ σπίτι για να μιλήσει με τη Μαμα Νίκη για το συμβάν και σε μισο απολογητικό μισο παραπονετικό ύφος να της πει αυτό που τόσοι καθηγητές και δάσκαλοι της είχαν πει "εξαιρετικό παιδί, με τρομερό ήθος, συγχαρητήρια... αλλα πώς την αντέχετε?". Την εκτίμησα τρομερά για αυτό αλλά πήρα μια πρόγευση της επόμενης ζωής μου. Αγέρωχη έξοδος με την ψυχή στην Κούλουρη και πίσω μου απορημένο πλήθος για το τι με έπιασε και ποιός θα με αντέξει.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Απο τότε πήρα ξανά το μέρος αυτών που ένιωθα οτι είναι αδικημένοι και ας μη συμφωνούσα μαζί τους, αλλά συνήθως μέσα μου το βούλωνα όταν ένιωθα για μένα την αδικία. Απλά ένιωθα παράπονο και παράπονο και παράπονο γιατί κανένας δεν αντέχεται όταν έχει μέσα του το παράπονο του κόσμου όλου κυρία Νίκη. Και στα 17 είχα απέναντι μου τα μαλακά αυτιά των καθηγητών, των υπομονετικών γονιών και των εύπλαστων φίλων. Στα 27 μου είχα απέναντι μου τρύπια αυτιά και μεγάλα εγώ και το δικό μου είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει απο καιρό.
Μεγαλώνοντας το βούλωσα και εγώ που λες και σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο και ακόμη και στις πορείες που κατέβαινα δεν φώναζα συνθήματα γιατί είτε δε συμφωνούσα με αυτά, είτε έβλεπα οτι δεν σήμαιναν τίποτε, είτε γιατί η φωνή μου δυνατή έξω απο το κεφάλι μου πλέον μου φαινόταν ξένη. Περπατούσα με το πλήθος απο μπλοκ σε μπλοκ, ρουφούσα την ένταση του και μετέφερα μετά τις εντυπώσεις μου νιώθοντας οτι όχι δεν είχα κάνει πάλι το καθήκον μου. Μουγκή και κουφοί...
Το Δεκέμβρη πάλι έτρεξα έξω σαν να μην έχω που να πάω. Γέμιζα εικόνες απο βία και οργή και αδικία και δε φώναζα. Εσπρωξα μπάτσους, τραβολόγισα πιτσιρίκια με βαριοπούλες, μάλωσα με όσους αγαπούσα για την καταστροφή. Η Μαμά νίκη δεν πίστευε όσα έλεγα για τους κουρδισμένους άχρηστους μπάτσους, οι φίλοι δεν συμφωνούσαν με όσα έλεγα για το μη δημιουργικό χάος της τυφλής καταστροφής. Ημουν μουγκή και ήταν κουφοί. Με τα προχθεσινά γεγονότα του Μαίου ένιωσα οτι πλέον δεν μπορώ να μιλήσω. Οχι γιατί έχασα το θάρρος μου όταν πάλι αναίτια μας ρίξαν χημικά και πήγαν να μας πατήσουν με τις μηχανές, όχι γιατί χτύπησα απόγνωση όταν έφερα τον εαυτό μου στη θέση όσων πνιγήκανε απο τον καπνο και το μίσος, ούτε καν επειδή έχασα κάθε ελπίδα οταν τα μετέφερα και πάλι δεν με πιστεύανε, δεν θέλανε να με πιστέψουν. Κατάλαβα οτι απλά αυτό που είχα πει τότε στα 17 μου ήταν η αλήθεια μου. Δε χωρούσα πουθενά και δε θα με άντεχε κανένας. Ούτε με τους κλασμένους μπάτσους, ούτε με τους ευθυνόφοβους πολίτες/πολιτικούς, ούτε με τους καμένους τραμπουκους, ούτε με το χοροπηδηχτό πλήθος, ούτε καν με τους μαχητικούς μου φίλους που μιλάνε και ανθίζει ο κόσμος απο ελπίδα, αλλά ούτε και με τους άλλους τους απογοητευμένους φίλους, αυτούς που ελπίζουν σε μια απόλυτη L'Oreal καταστροφή επειδή μας αξίζει για να ξεβρομίσει ο τόπος.
Κανένα πρόσχημα πλέον, ούτε για τους έχοντες εξουσία/όπλα/ελπίδα ανάκαμψης, αλλά ούτε και για μάς που τρομάζουμε μην και δεν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε σε άλλα μέρη, μας πάρουν τα λάπτοπ και μας φάνε τα κουφά μας αυτία οι πιο πεινασμένοι. Αν ο Δεκέμβρης έλεγε με οργή ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ αυτός ο Μάης μας έσκασε στα μουγκά και κουφά μας μούτρα το ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΔΑΝΕΙΚΗ.
Και δεν πειράζει τελικά αν δε με αντέχει κανείς και δεν τρέχει μια αμα δεν θέλω να ενώσω τη φωνή μου με κανέναν μέχρι να με αντέξει. Γιατί πάντα ακούγεται παράταιρη η δυνατή φωνή όταν δεν προέρχεται απο το κεφάλι μου. Και είναι εντάξει να φεύγω με αγέρωχο βήμα και ας πηγαίνει η καρδιά μου στην Κούλουρη για το κόστος. Και όταν αποφασίζω να μείνω να ξέρω οτι μένω με σιγουριά, για τη φωνή στο κεφάλι μου και για όλα τα μεγάλα και ωραία λόγια που κάνουν τα μάτια μου να λάμπουν όταν τα βλέπω στους δρόμους να τρέχουν. Και άμα δεν υπάρχει το εμείς γιατί μια διακοπή ρεύματος στο λύκειο, ή μια διακοπή παροχών τώρα τους αποπροσανατολίσει σαν τα ζωάκια που τα χτυπά το φως του αυτοκινήτου πριν τα χτυπήσει, δεν πειράζει. Ακόμη καλύτερα. Ισως εγώ, ίσως εσύ αναγκαστείς να σηκώσεις το κεφάλι ατομικά, με δικό σου κόστος και να αποχωρίσεις αγέρωχα και με την καρδιά στην Κούλουρη. ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ
που όλη μέρα δε βγαίνανε. Ούτε όταν έψαχνα επι ώρες να παρκάρω (όποτε ακούω Disneyland at Dark - Sleeping my Day away δε βρίσκω ποτέ....χμμμ), ούτε στο τρένο ενώ διάβαζα το ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ PHD(που μου ήρθε χτες από Amazon) και έλιωνα στα γέλια, ούτε λίγο πριν συναντηθώ με τον Prof μου που τις τραβούσα λίγο πιο δυνατά.
Οι υπάλληλοι στο Δημαρχείο του Αμαρουσίου ήταν τόσο μα τόσο ευγενικοί που αυτά τα 70€ για την κλήση δόθηκαν με γέλια και χαρές ( ίσως έπαιξε ρόλο το ότι η κλήση δεν ήταν δική μου αλλά του Ανθρώπου, τα χρήματα όμως ήταν δικά μου γιατί του ξεπλήρωσα τα παπούτσια που μου χτύπησε στο ebay-----> ).
Η ζέστη ήταν τόσο δυνατή και ο ήλιος με τύφλωνε και γυάλιζαν οι τσιμπλίτσες πιο έντονα και δεν είχα τα γυαλιά μου που μάλλον τα έχασα στην Ξάνθη, καλά να πάθω μου ματιάσανε αφού τα φόραγα νύχτα μέρα με πάθος. Μπήκα σε ένα γυαλάδικο μπας και βρω εκτός πάγκου γυαλιά JackyOόχι μυγέ όχι χοντρά όχι με χρυσάφια όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές. Μου άρεσαν κάποια λιγάκι, μου είπαν 200€ και όταν τους κοίταξα κάπως θολά με τις τσιμπλίτσες αγριεμένες μου ψέλλισαν κάτι για νέα παραλαβή Μπέρμπερι ( μπέρι μπέρι να σας πιάσει, εγώ πάνω από 20€ δε δίνω).
Πήγα στον Prof, Μου είπε θα μου πληρώσει έξοδα για το συνέδριο στη Σερβία, οι τσιμπλίτσες ούρλιαξαν και χόρεψαν άγριο χορό. Με κέρασε και φρέσκο χυμό. Αι ρούλ. Ημουν στο τρένο και λαγοκοιμόμουν όταν μου είπαν από το φροντιστήριο ότι έχω Xtraμάθημα με έναν πιτσιρίκο σε 5 λεπτά, στην άλλη άκρη της Αθήνας. Είχα μπερδέψει ημερομηνίες κι έπρεπε να περάσω και από το σπίτι να πάρω κάποια Cd-rOm για τα παιδιά. Οι τσιμπλίτσες λούφαξαν κάτω από το βλέφαρο, μαντάρα τα έκανα. Τα προλαβα όλα και έκλεισα καινούρα μαθήματα, είπαν οτι με αγαπάνε. Αι ρουλ.
Πήγα σπίτι της μαμάς, ήταν ο παππούς μου εκεί στον καναπέ. Πόσο αδύνατος έχει γίνει, τον πήρα αγκαλιά και χωρούσε όλος μέσα. Με ρώτησε άμα τον αγαπάω, η Μαμά έβαλε τα κλάμματα, πότέ δεν τον έχει ακούσει ξανά να λέει κάτι τέτοιο. Οι τσιμπλίτσες στραφτάλισαν.
Μόλις μπήκα σπίτι, θέλω να κλάψω από κούραση μετά από τόσες ώρες μαθήματα και μιλήματα με παιδιά και γονείς. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχισμένη και οι τσιμπλίτσες λένε ότι ο Άνθρωπος θα με πάει αύριο για βόλτες στο ήλιο στην Θάλασσα και θα κάνουμε νέους φίλους Φιλανδούς από την Τουρκία.
Θα είναι άραγε τόσο χαρούμενοι όσο φαίνονται? Θα περάσουν καλά? Τι λέτε τσιμπλίτσες?
ήμουν 5 και όλα άρχισαν με τοπου το κοίταζα υπνωτισμένη για ώρες και ώρες μέχρι που ήξερα κάθε μικρή λεπτομέρεια πάνω στα υφάσματα και έμαθα να συλλαβίζω για πρώτη φορά το όνομα ΤΟΥ και ήμουν 13 και ένιωσα να γουργουρίζουν σαν θεριό ανήμερο αυτά τα ΟΛΑ εδώ
και πήραν πνεύμα και μπήκαν σε μια σειρά οι ζωγραφιές που έφτιαχνα στο κεφάλι μου και οι έννοιες που δεν είχαν μέχρι τότε όνομα και ήμουν 14 και άναψα το φακό για να μη τους ξυπνήσω όσο διάβαζα και πήραν μυρωδιά τα ΟΛΑ εδώκαι άρχισαν να παίρνουν και σάρκα και να αποκτούν νόημα όλες αυτές οι εικόνες με τα σώματα που μπέρδευα κάθε βράδυ και απο τότε στη Συρο, άρχισα να αναπνέω με συνειρμούς και να δεν αγάπησα τίποτε ξανά ούτε σε άντρα ούτε σε γυναίκα ούτε στη φύση και στην τέχνη ούτε και σε μένα την ίδια αν δεν είχε είχε κάτι δικό Του και δεν έκανε τις τριχούλες να σηκωθούν με σιγουριά για αυτή τους την πράξη,
γιατί όταν σε κοιτάει ο Θεός σου, όλα πρέπει να σηκώνονται...
και όποτε ξεχνιέμαι βρίσκομαι 5 βήματα πίσω απο μένα και δεν είμαι πια εγώ.
