Οι Φυλές της Φωτιάς

Οι Φυλές της φωτιάς

 
αυτές αποφασίζουν

 πότε να κάνουν τον ήλιο

 να εμφανιστεί

 ξανά

Καρναβαλέγκο και Ανυπακοή

Στον κόσμο συμβαίνουν φρικτά πράγματα και σε μένα συμβαίνουν υπέροχα πράγματα και δεν προλαβαίνω να γράψω τίποτε. Τελευταίως όσα περισσότερα κάνω, τόσο λιγότερο θέλω να μιλάω για αυτά. Ακούω μουσική καθημερινά γιατί δεν έχω που να προσευχηθώ και ρίχνω το μάτι τις θαντέρας στην Ανατολή και στην Αφρική γιατί όλα έχουν τιναχτεί στον αέρα. Εμείς εδώ καταστραφήκαμε και είμαστε καλά, εκεί κάτω όμως τι θα γίνει... Θέλω να φύγω για Ισλανδία. Θέλω να ακούω Jonsi και Bjork και την αγριεμένη θάλασσα και τίποτε άλλο.

Κάποτε λέγαμε οτι η τέχνη δεν πρέπει να μένει στα μουσεία αλλά να βγαίνει στο δρόμο. Τα έκανα και τα δύο με το Κώδικες ανυπακοής και δυσλειτουργικότητας που μπορείτε να δείτε είτε στους χώρους του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, είτε online είτε και στο κέντρο της πόλης (στους δρόμους Σκουφά – Ναυαρίνου – Τζαβέλλα). Κάναμε εντατική δουλειά αλλά περάσαμε πολύ όμορφα. Πάρτε τα smartphones σας και τρεχάτε να βρείτε τα QR codes. Αν δεν καταλαβαίνετε για τι μιλάω δείτε αυτό http://empedia.info/maps/41

Η Ανυπακοή και η Σύνδεση είναι οι 2 λέξεις που παίζουν στη λούπα μέσα και γύρω μου. Ντισκορντια, διαφωνία, 23 αλλά σε μια ενότητα. ΟΧΙ, αλλά έλα να βρούμε μαζί μια λύση. Πέρασα εκπληκτικά τις τελευταίες καρναβαλέγκο εβδομάδες και πήρα το αίμα μου πίσω για τις αμασκάρευτες χρονιές. Πολύς χορός, καλοί φίλοι και νέοι φίλοι. Και πολλά χημικά και τρέξιμο και κυνήγι και θυμός και ιδέες. Ένιωσα αξιαγάπητη και έδωσα αγάπη και θετική ενέργεια όσο δεν πάει. Α τώρα που λέμε θετική ενέργεια, μια μέρα που όλα βούιζαν απο ενέργεια και έτρεχα να φροντίσω τις ομάδες μου, ο Γ. μου είπε οτι ήταν η Mayan μου εβδομάδα και οτι "Και σαν σκύλος με καθρέφτη που είσαι σαν να λέμε κριός με λέοντα,έχεις έρθει αυτή τη φορά για να μάθεις την ενέργεια της αγάπης,σε όποιο επίπεδο κι αν εκφράζεται,και να την καθρεφτίσεις στους γύρω σου.Καθρεφτίζεσαι μέσω των γύρω σου και αυτοί μέσα απο'σένα.Μέσω της ανιδιοτελούς και χωρις όρους αγάπης,σκοπός της ζωής σου είναι να γεφυρώσεις και να ενώσεις διαφορετικούς κόσμους και καταστάσεις. Στο 13ο και τελευταίο "βημα" σου είναι κοσμογεφυρωτής,και υποδηλώνει την ολοκλήρωση του σκοπού μας".  Γουφ... ήμουν στο δρόμο, το διάβασα στο αιφον, σκέφτηκα το ένα μου video που μιλάει για τον "Γελωτοποιό με τον καθρέφτη", τους πρότεινα (έλληνες άγγλους τούρκους) να τελειώνουμε με τις αφισοκολλήσεις και τους πήγα για ζεστό κούρδικο τσάι και αργιλέδες και αλήθειες. Ετσι το κάνει αυτός ο σκύλος.

α και λίγη γρίνια mode on-->

Επίσης έχω να πω οτι αντιπαθώ τις κλίκες. Πάντα δεν τα πήγαινα καλά και πάντα είχα μια  διάθεση είτε να τις διαλύω αν τιτίβιζαν γύρω μου, είτε να τις αγνοώ μέχρι να αποδυναμωθούν μέσα μου. Το ένιωσα και στο μικρό μας project αυτή την εβδομάδα και το παρατήρησα και στο twitter (το ελληνόφωνο μικρό μας μετα-blogoσφαιροειδές υβρίδιο φυσικά) και θυμήθηκα τα χρόνια του irc και τη φράση "κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον αύγουστο" και ένιωσα σούπερ τυχερή που τα κάναμε στα 18 και όχι στα 28 και 38 που τους βλέπω και κουνάω το κεφάλι μου. Δεν θα αρχίσω τις χαζομάρες και τις ευκολίες για να ανεβαίνει το κοντέρ. Και θλίβομαι με όποιον το κάνει. 

Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε και πολύ τεμπελιά να εξαργυρώσουμε, άμα τα σπαταλήσουμε σηκώνοντας το δάχτυλο ή βάζοντας το δάχτυλο (σικ) ο ένας στον άλλο θα χάσουμε πολύ χρόνο. Κατά τα άλλα εκεί έξω, υπάρχουν απλά μαγικοί άνθρωποι και ας μην έχει τίποτε νόημα, χρωματίζει ο καθένας με μοναδικά χρώματα το limbo μας. Φυλή αλλά όχι κλίκα. Στη Φυλή όλοι χωράνε και όλοι είναι καλοδεχούμενοι και η μύηση είναι αντίθετη απο τις κανονικές. Δεν έχει σαν σκοπό το τέλος του εγωκεντρισμού της παιδικότητας, αλλά την επιστροφή στο κέντρο της παιδικότητας. Οπως το σκέφτομαι Ανυπακοή σημαίνει να προχωράς σε κάτι συναρπαστικό, αβέβαιο και καινούριο όχι απλά να σουφρώνεις τη μύτη σου με αρνητικότητα, ο κυνισμός παρέχει ασφάλεια και απόσταση αλλά μέχρι πότε? λέω τώρα...

Έχω καιρό να βγω εκτός Ελλάδας και γκρινιάζω, αλλά σε λίγο θα πάω για λίγες μέρες Αγγλία να ξεδώσω. Για δουλειά φυσικά. Αλλά ωραία δουλειά. Και στο καπάκι της επιστροφής Current93 και Kyuss. Πόσο καλύτερα ε? 

Επίσης έχω να γράψω πολύ καιρό κάτι σε ερευνητικό επίπεδο. Νιώθω οτι έπρεπε να το κάνω καθώς δεν είχα κάτι καινολυριο και ενδιαφέρον να πω.  Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να διαβάζω και να ακούω. Όταν έρθει να γράψω είναι απλά ιδέες και συνδέσεις, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη έχω μεγάλη διάθεση να διδάξω. Περίεργος συνδυασμός επιθυμιών και να δούμε που θα μας βγάλει πάλι. Αν και μου ζητάνε να γράψω και γκρινιάζουν και αυτοί, αλλά εγώ εκεί... στην ανυπακοή (yeah right)

τα λέμε σε λίγο καιρό πάλι...

Wikileaks Stories: let the (Serious) Games Begin!

Το WιkiLeaks Stories  είναι ένα project στο οποίο ανεξάρτητοι δημιουργοί παιχνιδιών έχουν κληθεί να σχεδιάσουν παιχνίδια με σκοπό να υποστηρίξουν το WikiLeaks και την ελεύθερη πληροφορία και γιατί όχι να κάνουν και τα ίδια τα παιχνίδια "διαρροές" χρησιμοποιώντας το υλικό απο το WikiLeaks με το παιχνίδι σαν μέσο.

Οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετέχει δημιουργώντας παιχνίδια (ναι ακόμη και εσύ).

ενδεικτικά:

Η εταιρεία MolleIndustria έφτιαξε ένα serious game βασισμένο στο κείμενο "Conspiracy as Governance" του Julian Assange http://www.molleindustria.org/leakyworld/leakyworld.html και επίσης μπορείτε να δείτε το http://bit.ly/g7AEhO και το φημισμένο http://cablegategame.com/

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πούμε μια ιστορία, αλλά οι ιστορίες που μας έμειναν και μας άλλαξαν ήταν αυτές που μας μετέφεραν στο εκεί και στο τότε τους και το κάνανε εδώ και τώρα μας. 

ο Φόβος

θέλω να καταγράψω κάτι για να μην φύγει απο τη μνήμη μου στην περίπτωση που αλλάξει κάτι.

Το Δεκέμβρη του '08 δε φοβήθηκα. Οτι και να συνέβη ότι και να είδα, ότι και να έγινε δε φοβήθηκα. Έντονα συναισθήματα ένιωσα, άλλα άγρια, και άλλα άσχημα, αλλά φόβο δεν ένιωσα και όπως και να έχει δεν θέλω να καταγράψω τι έγινε τότε. Δεν έκανα τίποτε λάθος, τίποτε άδικο και δεν είχα να φοβηθώ κανέναν με ή χωρίς στολή. Πέρυσι στις επετείους τα ίδια. Φέτος όμως με το που βγήκαμε απο το metro και πάτησα το πόδι μου στην έρημη Πανεπιστημίου ήθελα να φύγω. Όταν είδα τις διμοιρίες απλά ήθελα να το βάλω στα πόδια, να μη με δούνε. Ετρεχα συνεχώς χωρίς λόγο και ήμουν διαρκώς νευρική. Με το που έβλεπα κράνη ανατρίχιαζα. Εκανα βήματα προς τα πίσω, έτρεχα αντί να είμαι ήρεμη και να περατάω γοργά όπως έκανα πάντα. Είχα μια μεταδοτική νευρικότητα που ούτε οταν φτάσαμε με την πορεία στην Ομόνοια και "ηρέμισε η κατάσταση" δεν σταμάτησε. Και αυτό το ελικόπτερο ένιωσα οτι μας εξέταζε όλους έναν έναν καλά. Και τότε κατάλαβα οτι απο την ώρα που βγήκα απο το metro ένιωσα σαν να παίζω σε δυστοπική scifi ταινία για το 2050. Αλλά δεν είπα τίποτε. Εβλεπα κορίτσια να μιλάνε στα κινητά ξαφνιασμένα λέγοντας "μα τι λες, δεν είναι δυνατόν, σε ποιο νοσοκομείο?".

Πήγαμε Εξάρχεια και "ουφ περάσαμε τα σύνορα". Αλλά δεν ήταν έτσι ακριβώς. Απλά το είπα δεν το ένιωσα αυτή τη φορά το "δεν έχω τίποτε να φοβάμαι, δεν κάνω τίποτε κακό και έχω δίκιο". Πήγαμε στου Γρηγορόπουλου. Ο κόσμος πολύς και σιωπηλός. Πάνω απο το πάρκινγκ-πάρκο ο γνωστός κλεφτοπόλεμος, τέλεια συγχρονισμένος χορός του "μια πετριά εμείς και πάλι πίσω, δυο γκλομπ ένα δακρυγόνο εσείς και ένα βημα μπροστά". Κοίταζα απο την ασφάλεια της Μεσολογγίου αλλά δεν ένιωθα καμία ασφάλεια. Κανένα σύνορο. Καμία σιγουριά οτι "εμείς εδώ απλά καθόμαστε και σιωπηλά θυμόμαστε". Όταν είδα τα κράνη στο χημείο έκανα πισω και ζήτησα να πάμε στην πλατεία. Σαν να μην ήθελα καν να με δούνε. Σαν να αρκούσε να μας δούνε για να συμβεί κάτι "κακό".
Πήγαμε στην πλατεία, ο κόσμος πολύς ήταν έξω σαν να γίνεται άνευρο πάρτυ και εγώ για πρώτη φορά δεν ήθελα να μείνω. Όταν είδαμε να έρχονται απο την Αραχώβης άρχισα πάλι να τρέχω προς Καλλιδρομίου. Φύγαμε κάνοντας κυκλωτική κίνηση για να αποφύγουμε τη διμοιρία που ήταν στην Τοσίτσα. Μας είδανε όταν περπατούσαμε προς Αλεξάνδρας και για πρώτη φορά πάλι ένιωσα φόβο. Σαν να έχω σκυλιά πίσω απο την πλάτη μου και ενώ περπατάω ήρεμη να είμαι με τις αισθήσεις στο κόκκινο έτοιμη να ακούσω το ποδοβολητό και το λαχάνιασμα και να πρέπει να τρέξω σαν να μην υπάρχει άυριο.
Οταν έφτασα σπίτι είδα στο net (στο Indymedia που αλλού, στην tv?) οτι λίγα λεπτά αφού φύγαμε χτυπήσανε τα παιδιά στην πλατεία. Και όσους ήταν στη Μεσολογγίου. Αλλά και πάλι ένιωσα παράλογη.
Γιατί φοβάμαι? Αφού εγώ δεν φοβόμουν.
Μιλάω δυνατά όταν περνάω μπροστά απο ανθρώπους με στολή για να δείχνω οτι εδώ είναι και χώρος δικός μου και για την ακρίβεια χώρος κανενός, απλά χώρος. Και εφόσων δεν κάνω τίποτε "κακό" δεν έχω να φοβάμαι οτι θα μου κάνουν "κακό". Σε μένα δεν θα τύχει "στραβή" γιατί είμαι άτρωτη και ατρόμητη και α-(νυποψίαστη/βγαλτη/θωα/νίδεη/στοιχειωτη?). H Θεά Τυχαιότητα είναι πάντα μαζί μας και η Θεία Συγχρονικότητα ποτέ με τους "άλλους". Γιατί πλέον φοβάμαι οτι κάτι θα συμβεί? θα μου συμβεί? θα μας συμβεί?και θα είμαι ανίκανη να κάνω κάτι.
Άλλαξε κάτι σε μένα? Είμαι αλλιώς? Και σήμερα διάβασα αυτό το κείμενο στο protagon.gr και ηρέμησα. Δεν είμαι εγώ αλλιώς. Αυτοί είναι... ή απλά τώρα κατάλαβα οτι δε χρειάζεται να περιμένω για το 2050, τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ξεκίνησαν.

random φράσεις που παίζανε στο κεφάλι μου:

• out in the streets they call it murder 
• μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
• Άκου χτύπους στα Χανιά, άκου τσι κι επά κοντά

Δάσκαλε που δίδασκες και data δεν εκράτεις...

Σε λίγες μέρες ξεκινάω έναν μικρό κύκλο διαλέξεων και έψαχνα πηγές που είχα χρησιμοποιήσει και πέρυσι σαν καλά παραδείγματα, με σκοπό να εμπλουτίσω το υλικό μου. Σίγουρη οτι τα είχα κρατήσει στο tutorial outline που ετοιμάζω για κάθε μάθημα, κοιτάζω στα αρχεία μου. Τίποτε... χριτς χριτς ξύσιμο κεφαλιού...
Σκέφτομαι πονηρά και κοιτάζω στο πολυαγαπημένο dropbox. Ούτε ίχνος. Σκέφτομαι οτι πάντα τα μοιράζομαι με τους φοιτητές και άρα σε κάποιο συνεργατικό εργαλείο θα είναι. Ε εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Βρε να ψάχνω σε emails, βρε να ψάχνω σε delicious, σε google groups, σε wikispaces, σε google bookmarks σε... σε... σε... και έλα μήπως να είναι στο άλλο account και για να ψάξω σε όλα τα google docs που είχα δημιουργήσει με την περσινή ομάδα.

Κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να ψάχνω και άρχισα να χασκογελάω γιατί απλούστατα το μάθημα που ήθελα να προετοιμάσω έχει να κάνει με cloud computing και information/data management! Αστείο? Γελοίο... γιατί καλές όλες οι εφαρμογές αλλά ξέχασα τον βασικό νόμο της συνέπειας. Χρησιμοποίησε κάθε νέο εργαλείο και όσα προγράμματα θέλεις αλλά να είσαι πάντα συνεπής ως προς το που θα αποθηκεύεις κάθε είδος πληροφορίας.
Τελικά όλες οι πληροφορίες ήταν μέσα στα Xmarks τακτοποιημένες σε δικό τους φάκελο και καταδικασμένες στη λήθη των offline αποθηκευμένων δεδομένων.

=============================================================

παράξενη ημέρα σήμερα...

λίγο που κλείνουν δύο χρόνια απο την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, λίγο που πετάχτηκα το πρωί απο το κρεβάτι σαν να κοιμόμουν για μέρες, έχω πάλι αυτή την ύποπτη ενέργεια που είχα και δύο χρόνια πριν.

ΡΧΣ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας
Ανέβηκε από tvxorissinora. - Βίντεο με οικογενειακά γεγονότα και γενέθλια.

Παγκόσμια Xορηγία / global patronage - εναλλακτικός τρόπος χρηματοδότησης ψηφιακών έργων

 Φαίνεται οτι όποτε μιλάμε για downloading, πνευματικά δικαιώματα καλλιτεχνικών/ψηφιακών έργων και χρηματοδότηση και εταιρίες και δωρεάν/ανοιχτά business plans αυτό που πάντα μας κάνει να κουμπωνόμαστε είναι το εξής "οκ, δωρεάν μουσική/ταινίες, θάνατος στις εταιρίες και την άδικη δέσμευση των δημιουργών μεσα απο copyrights κτλκτλ" αλλά ο καλλιτέχνης (ή ο προγραμματιστής αν δεν τους θεωρείς καλλιτεχνάρες:-) και όσοι δούλεψαν για τη δημιουργία του έργου, πως θα χρηματοδοτούνται αν τους βγαλουμε έξω απο το εμπορικό κανάλι?
  
"Well get a day job" ήταν η χαριτωμένη απάντηση του Richard GNU Stallman στην εξαιρετική ομιλία του στο B-FEST, όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε απο έναν προγραμματιστή απο το κοινό: "ΟΚ όλα καλά να μην δουλέψω για εταιρίες που θα ζητάνε χρήματα για το λογισμικό που θα φτιάξω και δεν το αφήνουν ανοιχτό προς χρήση και διαμόρφωση, αλλά... πως θα πληρώνομαι?" 
Και την αποκάλεσα χαριτωμένη γιατί ναι μεν ήταν οκ για να γελάσουμε εκείνη τη στιγμή αλλά δεν αποτελεί λύση καθώς η μέρα έχει 24 ώρες και εμείς δεν θέλουμε να δίνουμε τα 2/3 για να κάνουμε 2-3 διαφορετικές δουλειές. Με τη λογική δε του Stallman το να πληρώνεσαι απο "άνομες" ψηφιακές επιχειρήσεις είναι λάθος και "no, no", αλλα το να πληρώνεσαι απο άνομες "αναλογικές" επιχειρήσεις για να υποστηρίξεις τις ψηφιακές σου δημιουργίες είναι αμεμπτό?! Και τελικά το θέμα κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι να μην είναι ο εργαζόμενος και ο καταναλωτής υπο εκμετάλλευση/ομηρεία.
Πιο πριν όμως ο ίδιος ο Stallman είχε δώσει μια εξαιρετική λύση, αναφερόμενος στο Global Patronage. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, τα ψηφιακά έργα (Mp3s, movies, digital pics βιβλία, software, information services κτλ) είναι δωρεάν, ανοιχτά προς χρήση και μετατροπή και ο χρήστης πληρώνει ένα χρηματικό ποσό είτε μέσω φορολογίας ή μέσω του ISP του ή με το πάτημα ενός κουμπιού, το οποίο διανείμετε στους ΙΔΙΟΥΣ τους καλλιτέχνες, δημιουργούς, συγγραφείς, software creators της επιθυμίας του!
Υπάρχουν πολλά schemes, ένα μιλάει για συγκεκριμένο ποσό το οποίο θα πληρώνει ο χρήστης, άλλο οτι ο ίδιος ο χρήστης επιλέγει πόσο και εάν θέλει να πληρώσει ΑΝΩΝΥΜΑ πατώντας ένα κουμπί το οποίο θα βρίσκεται για παράδειγμα στον music/movie player ή στον e-reader του κτλκτλ (τεράστιο θέμα αυτό το ανώνυμα, καθώς αυτή τη στιγμή μέσα απο τις πιστωτικές μας και το σημερινό e-shopping παρέχουμε πληροφορίες για το τι μας αρέσει/αγοράζουμε/πιστεύουμε).
Με αυτό τον τρόπο ο καθένας απο εμάς γίνεται αυτόματα ουσιαστικός υποστηρικτής των καλλιτεχνών/δημιουργών που του κάνουν τη ζωή καλύτερη, ευκολότερη και πιο ευχάριστη, αγνοώντας τους μεσάζοντες και διανέμοντας δίκαια τα χρήματα σε αυτούς που δημιουργούν και δεν δίνει τα χρήματα του σε άσχετους super-stars, εταιρίες και διαφημιστές οι οποίοι δεν μεταφέρουν ποσό στον αρχικό δημιουργό. Γινόμαστε μαικήνες/πατρόνοι/υποστηρικτές των ανθρώπων που θαυμάζουμε και όχι των εταιριών που εκμεταλεύονται τη δουλειά τους. Ποιος απο εσάς δεν θα πατούσε το κουμπάκι μετά απο ένα εξαιρετικό σόλο στην κιθάρα ή αφού έχει δει μια ταινία που του έφτιαξε τη μέρα ή αφού διάβασε ένα εκπληκτικό άρθρο?! Εγώ πάντως θα το έκανα...

Δείτε περισσότερα και καλύτερα στο http://www.mecenatglobal.org και στο http://www.gnu.org/philosophy/freedom-or-copyright.html  και στο itu.int

δε χωράς πουθενά - προσχήματα τέλος

Που λές,
θυμάμαι σαν όνειρο πολλά χρόνια πίσω, στα λυκειακά χρόνια, που τα είχα βάλει με τη φιλόλογο και της τα έσουρα κανονικά μπροστά στην τάξη, όταν ένιωσα οτι αδικούσε μια συμμαθήτρια σε μια πολιτικοκοινωνική συζήτηση απο αυτές που αρχίζαμε στο τέλος της ατέλειωτης έβδομης ώρας μπας και χάσουμε μάθημα.
Ούτε που θυμάμαι τι λέγαμε, περάσαμε σε θέματα γενιάς και δικαιωμάτων και αντίδρασης αλλά κάπου στράβωσε το τυπικό μπλαμπλα ανταλλαγής τσιτάτων και άρχισε προσωπική επίθεση απο την έρμη τη φιλόλογο στην αριστερίζουσα κοπελούδα. Θίχτηκα που της έκανε προσωπική επίθεση και ας μη συμφωνούσα με τα όσα έλεγε ακριβώς, σήκωσα το χέρι.
Αφού έγινε μια δραματική διακοπή ρεύματος κατα την οποία η προσβεβλημένη κοπελούδα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τόλμησε η γυναίκα να μου πει να μην πάρω το λόγο μπας και ηρεμίσουν τα πνεύματα. Ρουτζώνω, κατεβάζω το κεφάλι και νιώθω μουγκή.
Και εκεί είναι που έρχεται το ρεύμα, σηκώνω το κεφάλι μου, παίρνω μια ανάσα και τα λέω όλα.
Το τι της έσουρα με τρεμάμενη φωνή δε λέγεται. Τι της είπα οτι  17 χρόνια βλέπουμε σε τοίχους, βιβλία, tv για ελευθερία λόγου αλλά στα δύσκολα μας την αφαιρούν. Τι της είπα οτι όποτε προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε έξω απο τα όρια που το πλαίσιο θέτει μας μειώνουν για να μας θυμίσουν οτι είμαστε παιδιά και αργότερα θα μας θυμίζουν οτι είμαστε νέοι και αργότερα οτι είμαστε τι? φτωχοί, χαμηλοκώλιδες, οτιδήποτε αρκεί να δικαιολογεί στα μάτια τους το "σκάσε και άκου". Στο τέλος της πέταξα και ένα "εσείς είστε το παράδειγμα, τέτοιους ανθρώπους θα βγάλετε, φοβισμένους, κουφούς και μουγκούς. Αμα έχουμε κάτι να πούμε να μην έχουμε να το πούμε πουθένα, να μη χωράμε πουθενά".
Σιωπή απόλυτη στην τάξη. Η φιλόλογος με ανοιχτό το στόμα έμενε επίσης αμίλητη. Τα παιδιά που κάνανε tags στα πίσω καθίσματα είχαν σηκώσει τα κεφάλια σαν ζώα που μυρίζουν τον κίνδυνο και περίμεναν με τον μαρκαδόρο στο χέρι να δούνε τι θα γίνει. Η συμμαθήτρια που είχε ρίξει και μια κρίση άσθματος και ούτε με πολυσυμπαθούσε και πολύ, είχε μείνει επίσης σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Εγώ κόκκινη κόκκινη παρακαλούσα να μη με πάρουν τα ζουμιά καθώς πάντα στην ένταση δακρύζουν τα μάτια μου.
Χτύπησε κουδούνι. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα πρώτη απο την τάξη, με το κεφάλι αγέρωχο και την καρδιά μου στην Κούλουρη καθώς δεν είχα συνηθίσει να τραβάω τα φώτα της προσοχής και μάλιστα έτσι. Η καθηγήτρια πήρε μετά απο δύο εβδομάδες τηλ σπίτι για να μιλήσει με τη Μαμα Νίκη για το συμβάν και σε μισο απολογητικό μισο παραπονετικό ύφος να της πει αυτό που τόσοι καθηγητές και δάσκαλοι της είχαν πει "εξαιρετικό παιδί, με τρομερό ήθος, συγχαρητήρια... αλλα πώς την αντέχετε?". Την εκτίμησα τρομερά για αυτό αλλά πήρα μια πρόγευση της επόμενης ζωής μου. Αγέρωχη έξοδος με την ψυχή στην Κούλουρη και πίσω μου απορημένο πλήθος για το τι με έπιασε και ποιός θα με αντέξει.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Απο τότε πήρα ξανά το μέρος αυτών που ένιωθα οτι είναι αδικημένοι και ας μη συμφωνούσα μαζί τους, αλλά συνήθως μέσα μου το βούλωνα όταν ένιωθα για μένα την αδικία. Απλά ένιωθα παράπονο και παράπονο και παράπονο γιατί κανένας δεν αντέχεται όταν έχει μέσα του το παράπονο του κόσμου όλου κυρία Νίκη. Και στα 17 είχα απέναντι μου τα μαλακά αυτιά των καθηγητών, των υπομονετικών γονιών και των εύπλαστων φίλων. Στα 27 μου είχα απέναντι μου τρύπια αυτιά και μεγάλα εγώ και το δικό μου είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει απο καιρό.
Μεγαλώνοντας το βούλωσα και εγώ που λες και σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο και ακόμη και στις πορείες που κατέβαινα δεν φώναζα συνθήματα γιατί είτε δε συμφωνούσα με αυτά, είτε έβλεπα οτι δεν σήμαιναν τίποτε, είτε γιατί η φωνή μου δυνατή έξω απο το κεφάλι μου πλέον μου φαινόταν ξένη. Περπατούσα με το πλήθος απο μπλοκ σε μπλοκ, ρουφούσα την ένταση του και μετέφερα μετά τις εντυπώσεις μου νιώθοντας οτι όχι δεν είχα κάνει πάλι το καθήκον μου. Μουγκή και κουφοί...
Το Δεκέμβρη πάλι έτρεξα έξω σαν να μην έχω που να πάω. Γέμιζα εικόνες απο βία και οργή και αδικία και δε φώναζα. Εσπρωξα μπάτσους, τραβολόγισα πιτσιρίκια με βαριοπούλες, μάλωσα με όσους αγαπούσα για την καταστροφή. Η Μαμά νίκη δεν πίστευε όσα έλεγα για τους κουρδισμένους άχρηστους μπάτσους, οι φίλοι δεν συμφωνούσαν με όσα έλεγα για το μη δημιουργικό χάος της τυφλής καταστροφής. Ημουν μουγκή και ήταν κουφοί. Με τα προχθεσινά γεγονότα του Μαίου ένιωσα οτι πλέον δεν μπορώ να μιλήσω. Οχι γιατί έχασα το θάρρος μου όταν πάλι αναίτια μας ρίξαν χημικά και πήγαν να μας πατήσουν με τις μηχανές, όχι γιατί χτύπησα απόγνωση όταν έφερα τον εαυτό μου στη θέση όσων πνιγήκανε απο τον καπνο και το μίσος, ούτε καν επειδή έχασα κάθε ελπίδα οταν τα μετέφερα και πάλι δεν με πιστεύανε, δεν θέλανε να με πιστέψουν. Κατάλαβα οτι απλά αυτό που είχα πει τότε στα 17 μου ήταν η αλήθεια μου. Δε χωρούσα πουθενά και δε θα με άντεχε κανένας. Ούτε με τους κλασμένους μπάτσους, ούτε με τους ευθυνόφοβους πολίτες/πολιτικούς, ούτε με τους καμένους τραμπουκους, ούτε με το χοροπηδηχτό πλήθος, ούτε καν με τους μαχητικούς μου φίλους που μιλάνε και ανθίζει ο κόσμος απο ελπίδα, αλλά ούτε και με τους άλλους τους απογοητευμένους φίλους, αυτούς που ελπίζουν σε μια απόλυτη L'Oreal καταστροφή επειδή μας αξίζει για να ξεβρομίσει ο τόπος.
Κανένα πρόσχημα πλέον, ούτε για τους έχοντες εξουσία/όπλα/ελπίδα ανάκαμψης, αλλά ούτε και για μάς που τρομάζουμε μην και δεν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε σε άλλα μέρη, μας πάρουν τα λάπτοπ και μας φάνε τα κουφά μας αυτία οι πιο πεινασμένοι. Αν ο Δεκέμβρης έλεγε με οργή ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ αυτός ο Μάης μας έσκασε στα μουγκά και κουφά μας μούτρα το ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΔΑΝΕΙΚΗ. 
Και δεν πειράζει τελικά αν δε με αντέχει κανείς και δεν τρέχει μια αμα δεν θέλω να ενώσω τη φωνή μου με κανέναν μέχρι να με αντέξει. Γιατί πάντα ακούγεται παράταιρη η δυνατή φωνή όταν δεν προέρχεται απο το κεφάλι μου. Και είναι εντάξει να φεύγω με αγέρωχο βήμα και ας πηγαίνει η καρδιά μου στην Κούλουρη για το κόστος. Και όταν αποφασίζω να μείνω να ξέρω οτι μένω με σιγουριά, για τη φωνή στο κεφάλι μου και για όλα τα μεγάλα και ωραία λόγια που κάνουν τα μάτια μου να λάμπουν όταν τα βλέπω στους δρόμους να τρέχουν. Και άμα δεν υπάρχει το εμείς γιατί μια διακοπή ρεύματος στο λύκειο, ή μια διακοπή παροχών τώρα τους αποπροσανατολίσει σαν τα ζωάκια που τα χτυπά το φως του αυτοκινήτου πριν τα χτυπήσει, δεν πειράζει. Ακόμη καλύτερα. Ισως εγώ, ίσως εσύ αναγκαστείς να σηκώσεις το κεφάλι ατομικά, με δικό σου κόστος και να αποχωρίσεις αγέρωχα και με την καρδιά στην Κούλουρη. ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ

It's a secret!

In the Dark

Ελευθερώστε την Πληροφορία ΤΩΡΑ!!

New Year's Revolution

Ποτέ δεν κατάφερα να ακολουθήσω μια μόδα με επιτυχία. Είτε τη σνόμπαρα απο την αρχή, είτε δεν την έπαιρνα καν μυρωδιά. Αυτή τη μόδα-παράδοση δε με τα new year resolution δεν την κατάλαβα ποτέ. Γιατί Sony και καλά ενώ θα έπρεπε να είμαι εκστατικά ευτυχισμένη και ιδανικά μεθυσμένη να βγάλω μολύβι και χαρτί, να συλλέξω όλα τα σκουπίδια της χρονιάς και να αρχίσω τις ανταποκρίσεις και τα συμπεράσματα?

Φέτος μας έπιασε με τον Άνθρωπο και με κανα δύο φίλους, μια τάση ξεσκαρταδούρας απο την παραμονή των χριστουγέννων. Όχι τυχαία και όχι δίχως αφορμή. Απλώς ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου-των χρόνων που βλέπεις μερικά πράγματα πιο ωμά. Σαν ωμό σολωμό που στον σερβίρουν με το λεμονάκι του και ξέρεις οτι πριν καν τον αγγίξεις με τη γλώσσα σου, θα έχει αποκαλύψει η μυρωδιά το αν θα κλείσεις τα μάτια με απόλαυση ή αν θα τον αρνηθείς μια και καλή.

Εχμ... Ηλίθιο αυτό με το σολωμό, αλλά πείνασα. Δυο μέρες τώρα, ξεσκαρτάριζα μέσα μου (όχι τα δικά μου, όχι τις αποφάσεις μου και τις επιλογές μου, γιατί αυτά κάθε μέρα τα περνάω απο κόσκινο) τους ανθρώπους που είναι μπρος μου πίσω μου δεξιά μου και αριστερά μου (όποιος είναι τα φυλάει φτου και βγαίνω).

Και εκεί που καταλήξαμε με τον Ανθρωπο ανάμεσα σε σοκολάτες, ξεθυμασμένακρασιά, αυτοσχέδιες Pizzες και πετυχημένες playlists, είναι οτι φτάνουν τα πειράματα, δεν έχουμε άλλο χρόνο να καταναλώσουμε με πρσπάθειες πάνω σε φιλίες που κάποτε ήταν και κάααααποτε έμοιαζαν και κάαααποτε άξιζαν. Υπάρχει ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρον κόσμος εκεί πάνω και δεν έχω την πολυτέλεια να μένω στην Υπόγα μου δίχως να τον γεύομαι. Δεν είμαι της άποψης να σβήνω κινητά και ανθρώπους. Δεν μπορεί το σβήσιμο ενός κινητού να με βοηθήσει να μην νοσταλγώ αυτά που είχα κάποτε και τώρα είναι Nevermore. Δεν φεύγουν έτσι οι άνθρωποι απο τη ζωή σου. Εχουν ήδη φύγει και εσύ κρατάς τις σκιές τους με μερικά "τι νέα, όλα καλά? για πες...".

Εγκαινιάζω λοιπόν μία Επανάσταση. Την Επανάσταση του Νοήματος. Οτι έχει νόημα μένει, ότι έχει ουσία και σκοπό και αγάπη μένει... ότι δεν έχει... στο ντουλαπάκι με αγάπη και σβέλτα. Εδώ και λίγα χρόνια είχα βάλει στην άκρη το Νόημα χάρην της καλής καρδιάς. Αλλά μάλλον αυτά τα δυο πάνε χέρι χέρι.

Δέχτηκα πολύ αγάπη και αγκαλιές και συγκίνηση και τρυφερότητα αυτό το 3ήμερο και ελπίζω να φάνηκα αντάξια... Luv makes my world go round.