Φαίνεται οτι όποτε μιλάμε για downloading, πνευματικά δικαιώματα καλλιτεχνικών/ψηφιακών έργων και χρηματοδότηση και εταιρίες και δωρεάν/ανοιχτά business plans αυτό που πάντα μας κάνει να κουμπωνόμαστε είναι το εξής "οκ, δωρεάν μουσική/ταινίες, θάνατος στις εταιρίες και την άδικη δέσμευση των δημιουργών μεσα απο copyrights κτλκτλ" αλλά ο καλλιτέχνης (ή ο προγραμματιστής αν δεν τους θεωρείς καλλιτεχνάρες:-) και όσοι δούλεψαν για τη δημιουργία του έργου, πως θα χρηματοδοτούνται αν τους βγαλουμε έξω απο το εμπορικό κανάλι? "Well get a day job" ήταν η χαριτωμένη απάντηση του Richard GNU Stallman στην εξαιρετική ομιλία του στο B-FEST, όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε απο έναν προγραμματιστή απο το κοινό: "ΟΚ όλα καλά να μην δουλέψω για εταιρίες που θα ζητάνε χρήματα για το λογισμικό που θα φτιάξω και δεν το αφήνουν ανοιχτό προς χρήση και διαμόρφωση, αλλά... πως θα πληρώνομαι?"
Και την αποκάλεσα χαριτωμένη γιατί ναι μεν ήταν οκ για να γελάσουμε εκείνη τη στιγμή αλλά δεν αποτελεί λύση καθώς η μέρα έχει 24 ώρες και εμείς δεν θέλουμε να δίνουμε τα 2/3 για να κάνουμε 2-3 διαφορετικές δουλειές. Με τη λογική δε του Stallman το να πληρώνεσαι απο "άνομες" ψηφιακές επιχειρήσεις είναι λάθος και "no, no", αλλα το να πληρώνεσαι απο άνομες "αναλογικές" επιχειρήσεις για να υποστηρίξεις τις ψηφιακές σου δημιουργίες είναι αμεμπτό?! Και τελικά το θέμα κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι να μην είναι ο εργαζόμενος και ο καταναλωτής υπο εκμετάλλευση/ομηρεία.
Πιο πριν όμως ο ίδιος ο Stallman είχε δώσει μια εξαιρετική λύση, αναφερόμενος στο Global Patronage. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, τα ψηφιακά έργα (Mp3s, movies, digital pics βιβλία, software, information services κτλ) είναι δωρεάν, ανοιχτά προς χρήση και μετατροπή και ο χρήστης πληρώνει ένα χρηματικό ποσό είτε μέσω φορολογίας ή μέσω του ISP του ή με το πάτημα ενός κουμπιού, το οποίο διανείμετε στους ΙΔΙΟΥΣ τους καλλιτέχνες, δημιουργούς, συγγραφείς, software creators της επιθυμίας του!
Υπάρχουν πολλά schemes, ένα μιλάει για συγκεκριμένο ποσό το οποίο θα πληρώνει ο χρήστης, άλλο οτι ο ίδιος ο χρήστης επιλέγει πόσο και εάν θέλει να πληρώσει ΑΝΩΝΥΜΑ πατώντας ένα κουμπί το οποίο θα βρίσκεται για παράδειγμα στον music/movie player ή στον e-reader του κτλκτλ (τεράστιο θέμα αυτό το ανώνυμα, καθώς αυτή τη στιγμή μέσα απο τις πιστωτικές μας και το σημερινό e-shopping παρέχουμε πληροφορίες για το τι μας αρέσει/αγοράζουμε/πιστεύουμε).
Με αυτό τον τρόπο ο καθένας απο εμάς γίνεται αυτόματα ουσιαστικός υποστηρικτής των καλλιτεχνών/δημιουργών που του κάνουν τη ζωή καλύτερη, ευκολότερη και πιο ευχάριστη, αγνοώντας τους μεσάζοντες και διανέμοντας δίκαια τα χρήματα σε αυτούς που δημιουργούν και δεν δίνει τα χρήματα του σε άσχετους super-stars, εταιρίες και διαφημιστές οι οποίοι δεν μεταφέρουν ποσό στον αρχικό δημιουργό. Γινόμαστε μαικήνες/πατρόνοι/υποστηρικτές των ανθρώπων που θαυμάζουμε και όχι των εταιριών που εκμεταλεύονται τη δουλειά τους. Ποιος απο εσάς δεν θα πατούσε το κουμπάκι μετά απο ένα εξαιρετικό σόλο στην κιθάρα ή αφού έχει δει μια ταινία που του έφτιαξε τη μέρα ή αφού διάβασε ένα εκπληκτικό άρθρο?! Εγώ πάντως θα το έκανα...
Στον υπέροχο πίνακα που βλέπετε αριστερά "Fourth Gate: Sacred Marriage" απο την Inanna McGrow η καλλιτέχνης χαρτογραφεί το θέμα του Ιερού Γάμου. Και ενώ αρχικά τον θεώρησα σαν μια παγανιστική απεικόνηση της ένωσης θηλυκού αρσενικού, το όνομα της δημιουργού και μια προσεκτική ματιά στο website της, μου συνέδεσε την Σουμεριακή θεότητα Ινανναένα επίσης υπέροχο ποστ στο κάτω μέρος του κειμένου,με την Ιερή Πορνεία και τον Ιερό Γάμο.
Στην μικρή μου έρευνα σχετικά με την έννοια της Scarlet Woman - Ιερής Γυναίκας - Πόρνης κτλ βρήκα αυτό το ενδιαφέρον κείμενο της Johanna H. Stuckey, "Sacred Prostitutes" (μετεφρασμένο ένα κομμάτι του στα ελληνικά εδώ), το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάει για τη σημασία που είχε ο ρόλος της γυναικείας σεξουαλικότητας στις ιερές τελετές. Μιλάει τόσο για την κοινωνική, θρησκευτική, τελετουργική σημασία της "ιερόδουλης" στις αρχαίες κοινωνίες, για το διαχωρισμό επαγγελματίας πόρνης και ιέρειας και καταλήγει στον "Ιερό Γάμο" στον οποίο θα ήθελα να σας μεταφέρω για λίγα λεπτά. Μεταφέρω τρόπος του λέγειν καθώς κάποιοι λένε οτι οποιαδήποτε περιγραφή είναι αδύνατη καθώς δεν συμμετείχαν άνθρωποι σε αυτή την τελετή, αλλά καθαγιασμένα αγάλματα. Αλλοι μελετητές επιμένουν οτι η γυναίκα που συμμετείχε στην τελετή ήταν Ιέρεια και αποτελούσε μέσο για την εμφάνιση της Θεάς. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.
Μεταφερόμαστε στην αρχαία Μεσοποταμία την πρώτη νύχτα του νέου χρόνου, τη νύχτα της εαρινής ισημερίας, οπου ο (πρώην βοσκός και νυν) θεός Dumuzi ενώνεται με την Nin.Dingir/Inanna στην απόλυτη πράξη γονιμότητας. Την τελετή αυτή επαναλαμβάνει ένας επιλεγμένος νέος (αργότερα όταν άλλαξαν οι κοινωνίες, ο καινούριος βασιλιάς) με μία Ιέρεια, την Ιερή Πόρνη. Βρίσκουμε τον όρο Ιερή Πόρνη σε αρκετά κείμενα, όρος που χρησιμοποιείται περιγράφοντας μια γυναίκα μεγάλου κύρους και εμπειρίας, ικανή να πέσει σε έκσταση και να γίνει το μέσο για να περάσει η γονιμότητα και η δύναμη της Θεάς στον βασιλιά.
Την έννοια του "Ιερού Γάμου" τη βρίσκουμε σε πολλές πολλές θρησκείες σαν μέσο γονιμότητας και σύνδεσης με τη Μεγάλη Θεά, θεογονονίας, επιβολής εξουσίας σαν κληρονομικό-θείο δικαίωμα (η θεά κάνει παιδί με τον θνητό νομιμοποιώντας την εξουσία του - βλ. σύγχρονο αυτοκράτορα Ιαπωνίας κοκ), θα τολμούσα να πω σε όλες αλλά δεν γνωρίζω όλες τις θρησκείες. Και εάν επιμένετε οτι στη Χριστιανική Θρησκεία οποιαδήποτε σχέση με σεξ, ιερές γυναίκες, ιέρειες κτλ είναι πράγματα του Σατανά κτλ, ψάξτε λίγο για τους Γνωστικούς, τις πρακτικές τους, τις γυναίκες ιερείς και την ένωση του Ιησού με τη Σοφία - Μαρία Μαγδαληνή. Α, και επίσης το γεγονός οτι την Ιναννα την αποκαλούσαν "Αγία Παρθένα". Βέβαια όλα αυτά πριν έρθει η Τάξη και τα βάλει όλα σε τάξη με συνοπτικές διαδικασίες...
Το αν τα κατάφερε όμως είναι άλλο πράγμα, γιατί ακόμη και έξω απο την επίσημη θρησκεία η έννοια της ιερής ένωσης ανάμεσα σε θεούς ή σε θνητούς που παίρνουν θεική δύναμη μέσα απο την ερωτική ένωση υπάρχει παντού. Πέρα απο συγκεκριμένες τελετές ο όρος εμένα πάντα μου φέρνει στο νου αλχημικά-Jung-ικα αρχέτυπα. Συγκεκριμένα ο "Ιερός Γάμος" είναι το έκτο στάδιο για τη δημιουργία της Φιλοσοφικής Λίθου και ο Jung τον αναφέρει στο "Symbols of Transformation" του. Εκεί ειδικά ο Jung συνδέει άμεσα τον Ιερό Γάμο με τη συγχρονικότητα και μάλιστα σαν αρχετυπική εκδήλωση της Θεϊκής Δύναμης μέσα μας και συγκεκριμένα την ένωση του Εγώ με το αρχετυπικό εσωτερικό μας Αντίθετο (το εγώ με την Anima κτλ). Όμως, μέσα απο κείμενα φαίνεται οτι το πηγαίνει αρκετά βήματα παραπάνω περιμένοντας μια καινούρια (αλχημική?) γέννηση μέσα απο αυτή την ένωση και δεν μένει μόνο στην περιγραφή της σύνδεσης ψύχή-σώμα-συγχρονικότητα. Αν απο τη Θεία Ένωση περιμένει κάτι Ιερό Καινούριο αυτό δε μας θυμίζει την τελετή για το Moonchild του Crowley? απλοϊκό? ίσως... θα το ψάξω...
update: ένα εξαιρετικό post για την Ινάννα θα βρείτε εδώ "Η Επουράνια Πόρνη"
H Scarlet Woman την οποία "κάλεσε" ο Jack (John/Marvel) Parsons σαν αποτέλεσμα της μαγικής διεργασίας (ίσως πρακτικό ή τελετουργία να ήταν πιο κατάλληλοι όροι) Babalon Working, ήταν η ηθοποιός/καλλιτέχνης Marjorie Cameron η οποία εμφανίστηκε (?!) στο σπίτι του Parsons αμέσως μετά το τυπικό.
Η Cameron δέχτηκε να βοηθήσει τον Parsons και τον Hubbard (στην προ-σαιεντολογια εποχή, δεν του βάζω λινκ με εκνευρίζει ασύστολα) στην προσπάθεια του να αναπαράγει το Moonchild δηλαδή να φέρει στον κόσμο απο την Scarlet Woman ένα «στοιχειακό» παιδί με άμωμη σύλληψη ακριβώς όπως το περιγράφει ο Crowley στο ομώνυμο μυθιστόρημα του (Aleister Crowley (1917) Moonchild, Publisher, Mandrake Press), κάτι για το οποίο ο Crowley φαίνεται να διαφωνούσε.
Το τελετουργικό πραγματοποιήθηκε με επιτυχία (σύμφωνα πάντα με τους συμμετέχοντες τους οποίους ο Crowley πέρασε γενεές 14) και λίγο αργότερα η Cameron και ο Parsons παντρεύτηκαν.
Στην παρακάτω ταινία του σκηνοθέτη Kenneth Anger - Inauguration of the Pleasure Dome (1954) η ίδια η Cameron υποδύεται την Babalon/Scarlet Woman (με την οποία είχε ταυτιστεί απο την αποκρυφιστική κοινότητα της εποχής)
στην ίδια ταινία εμφανίζεται και η Anais Nin σαν Αστάρτη και οι Θελεμιτικές αναφορές δίνουν και παίρνουν.
Που λές,
θυμάμαι σαν όνειρο πολλά χρόνια πίσω, στα λυκειακά χρόνια, που τα είχα βάλει με τη φιλόλογο και της τα έσουρα κανονικά μπροστά στην τάξη, όταν ένιωσα οτι αδικούσε μια συμμαθήτρια σε μια πολιτικοκοινωνική συζήτηση απο αυτές που αρχίζαμε στο τέλος της ατέλειωτης έβδομης ώρας μπας και χάσουμε μάθημα.
Ούτε που θυμάμαι τι λέγαμε, περάσαμε σε θέματα γενιάς και δικαιωμάτων και αντίδρασης αλλά κάπου στράβωσε το τυπικό μπλαμπλα ανταλλαγής τσιτάτων και άρχισε προσωπική επίθεση απο την έρμη τη φιλόλογο στην αριστερίζουσα κοπελούδα. Θίχτηκα που της έκανε προσωπική επίθεση και ας μη συμφωνούσα με τα όσα έλεγε ακριβώς, σήκωσα το χέρι.
Αφού έγινε μια δραματική διακοπή ρεύματος κατα την οποία η προσβεβλημένη κοπελούδα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τόλμησε η γυναίκα να μου πει να μην πάρω το λόγο μπας και ηρεμίσουν τα πνεύματα. Ρουτζώνω, κατεβάζω το κεφάλι και νιώθω μουγκή.
Και εκεί είναι που έρχεται το ρεύμα, σηκώνω το κεφάλι μου, παίρνω μια ανάσα και τα λέω όλα.
Το τι της έσουρα με τρεμάμενη φωνή δε λέγεται. Τι της είπα οτι 17 χρόνια βλέπουμε σε τοίχους, βιβλία, tv για ελευθερία λόγου αλλά στα δύσκολα μας την αφαιρούν. Τι της είπα οτι όποτε προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε έξω απο τα όρια που το πλαίσιο θέτει μας μειώνουν για να μας θυμίσουν οτι είμαστε παιδιά και αργότερα θα μας θυμίζουν οτι είμαστε νέοι και αργότερα οτι είμαστε τι? φτωχοί, χαμηλοκώλιδες, οτιδήποτε αρκεί να δικαιολογεί στα μάτια τους το "σκάσε και άκου". Στο τέλος της πέταξα και ένα "εσείς είστε το παράδειγμα, τέτοιους ανθρώπους θα βγάλετε, φοβισμένους, κουφούς και μουγκούς. Αμα έχουμε κάτι να πούμε να μην έχουμε να το πούμε πουθένα, να μη χωράμε πουθενά".
Σιωπή απόλυτη στην τάξη. Η φιλόλογος με ανοιχτό το στόμα έμενε επίσης αμίλητη. Τα παιδιά που κάνανε tags στα πίσω καθίσματα είχαν σηκώσει τα κεφάλια σαν ζώα που μυρίζουν τον κίνδυνο και περίμεναν με τον μαρκαδόρο στο χέρι να δούνε τι θα γίνει. Η συμμαθήτρια που είχε ρίξει και μια κρίση άσθματος και ούτε με πολυσυμπαθούσε και πολύ, είχε μείνει επίσης σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Εγώ κόκκινη κόκκινη παρακαλούσα να μη με πάρουν τα ζουμιά καθώς πάντα στην ένταση δακρύζουν τα μάτια μου.
Χτύπησε κουδούνι. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα πρώτη απο την τάξη, με το κεφάλι αγέρωχο και την καρδιά μου στην Κούλουρη καθώς δεν είχα συνηθίσει να τραβάω τα φώτα της προσοχής και μάλιστα έτσι. Η καθηγήτρια πήρε μετά απο δύο εβδομάδες τηλ σπίτι για να μιλήσει με τη Μαμα Νίκη για το συμβάν και σε μισο απολογητικό μισο παραπονετικό ύφος να της πει αυτό που τόσοι καθηγητές και δάσκαλοι της είχαν πει "εξαιρετικό παιδί, με τρομερό ήθος, συγχαρητήρια... αλλα πώς την αντέχετε?". Την εκτίμησα τρομερά για αυτό αλλά πήρα μια πρόγευση της επόμενης ζωής μου. Αγέρωχη έξοδος με την ψυχή στην Κούλουρη και πίσω μου απορημένο πλήθος για το τι με έπιασε και ποιός θα με αντέξει.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Απο τότε πήρα ξανά το μέρος αυτών που ένιωθα οτι είναι αδικημένοι και ας μη συμφωνούσα μαζί τους, αλλά συνήθως μέσα μου το βούλωνα όταν ένιωθα για μένα την αδικία. Απλά ένιωθα παράπονο και παράπονο και παράπονο γιατί κανένας δεν αντέχεται όταν έχει μέσα του το παράπονο του κόσμου όλου κυρία Νίκη. Και στα 17 είχα απέναντι μου τα μαλακά αυτιά των καθηγητών, των υπομονετικών γονιών και των εύπλαστων φίλων. Στα 27 μου είχα απέναντι μου τρύπια αυτιά και μεγάλα εγώ και το δικό μου είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει απο καιρό.
Μεγαλώνοντας το βούλωσα και εγώ που λες και σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο και ακόμη και στις πορείες που κατέβαινα δεν φώναζα συνθήματα γιατί είτε δε συμφωνούσα με αυτά, είτε έβλεπα οτι δεν σήμαιναν τίποτε, είτε γιατί η φωνή μου δυνατή έξω απο το κεφάλι μου πλέον μου φαινόταν ξένη. Περπατούσα με το πλήθος απο μπλοκ σε μπλοκ, ρουφούσα την ένταση του και μετέφερα μετά τις εντυπώσεις μου νιώθοντας οτι όχι δεν είχα κάνει πάλι το καθήκον μου. Μουγκή και κουφοί...
Το Δεκέμβρη πάλι έτρεξα έξω σαν να μην έχω που να πάω. Γέμιζα εικόνες απο βία και οργή και αδικία και δε φώναζα. Εσπρωξα μπάτσους, τραβολόγισα πιτσιρίκια με βαριοπούλες, μάλωσα με όσους αγαπούσα για την καταστροφή. Η Μαμά νίκη δεν πίστευε όσα έλεγα για τους κουρδισμένους άχρηστους μπάτσους, οι φίλοι δεν συμφωνούσαν με όσα έλεγα για το μη δημιουργικό χάος της τυφλής καταστροφής. Ημουν μουγκή και ήταν κουφοί. Με τα προχθεσινά γεγονότα του Μαίου ένιωσα οτι πλέον δεν μπορώ να μιλήσω. Οχι γιατί έχασα το θάρρος μου όταν πάλι αναίτια μας ρίξαν χημικά και πήγαν να μας πατήσουν με τις μηχανές, όχι γιατί χτύπησα απόγνωση όταν έφερα τον εαυτό μου στη θέση όσων πνιγήκανε απο τον καπνο και το μίσος, ούτε καν επειδή έχασα κάθε ελπίδα οταν τα μετέφερα και πάλι δεν με πιστεύανε, δεν θέλανε να με πιστέψουν. Κατάλαβα οτι απλά αυτό που είχα πει τότε στα 17 μου ήταν η αλήθεια μου. Δε χωρούσα πουθενά και δε θα με άντεχε κανένας. Ούτε με τους κλασμένους μπάτσους, ούτε με τους ευθυνόφοβους πολίτες/πολιτικούς, ούτε με τους καμένους τραμπουκους, ούτε με το χοροπηδηχτό πλήθος, ούτε καν με τους μαχητικούς μου φίλους που μιλάνε και ανθίζει ο κόσμος απο ελπίδα, αλλά ούτε και με τους άλλους τους απογοητευμένους φίλους, αυτούς που ελπίζουν σε μια απόλυτη L'Oreal καταστροφή επειδή μας αξίζει για να ξεβρομίσει ο τόπος.
Κανένα πρόσχημα πλέον, ούτε για τους έχοντες εξουσία/όπλα/ελπίδα ανάκαμψης, αλλά ούτε και για μάς που τρομάζουμε μην και δεν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε σε άλλα μέρη, μας πάρουν τα λάπτοπ και μας φάνε τα κουφά μας αυτία οι πιο πεινασμένοι. Αν ο Δεκέμβρης έλεγε με οργή ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ αυτός ο Μάης μας έσκασε στα μουγκά και κουφά μας μούτρα το ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΔΑΝΕΙΚΗ.
Και δεν πειράζει τελικά αν δε με αντέχει κανείς και δεν τρέχει μια αμα δεν θέλω να ενώσω τη φωνή μου με κανέναν μέχρι να με αντέξει. Γιατί πάντα ακούγεται παράταιρη η δυνατή φωνή όταν δεν προέρχεται απο το κεφάλι μου. Και είναι εντάξει να φεύγω με αγέρωχο βήμα και ας πηγαίνει η καρδιά μου στην Κούλουρη για το κόστος. Και όταν αποφασίζω να μείνω να ξέρω οτι μένω με σιγουριά, για τη φωνή στο κεφάλι μου και για όλα τα μεγάλα και ωραία λόγια που κάνουν τα μάτια μου να λάμπουν όταν τα βλέπω στους δρόμους να τρέχουν. Και άμα δεν υπάρχει το εμείς γιατί μια διακοπή ρεύματος στο λύκειο, ή μια διακοπή παροχών τώρα τους αποπροσανατολίσει σαν τα ζωάκια που τα χτυπά το φως του αυτοκινήτου πριν τα χτυπήσει, δεν πειράζει. Ακόμη καλύτερα. Ισως εγώ, ίσως εσύ αναγκαστείς να σηκώσεις το κεφάλι ατομικά, με δικό σου κόστος και να αποχωρίσεις αγέρωχα και με την καρδιά στην Κούλουρη. ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ
