Δάσκαλε που δίδασκες και data δεν εκράτεις...

Σε λίγες μέρες ξεκινάω έναν μικρό κύκλο διαλέξεων και έψαχνα πηγές που είχα χρησιμοποιήσει και πέρυσι σαν καλά παραδείγματα, με σκοπό να εμπλουτίσω το υλικό μου. Σίγουρη οτι τα είχα κρατήσει στο tutorial outline που ετοιμάζω για κάθε μάθημα, κοιτάζω στα αρχεία μου. Τίποτε... χριτς χριτς ξύσιμο κεφαλιού...
Σκέφτομαι πονηρά και κοιτάζω στο πολυαγαπημένο dropbox. Ούτε ίχνος. Σκέφτομαι οτι πάντα τα μοιράζομαι με τους φοιτητές και άρα σε κάποιο συνεργατικό εργαλείο θα είναι. Ε εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Βρε να ψάχνω σε emails, βρε να ψάχνω σε delicious, σε google groups, σε wikispaces, σε google bookmarks σε... σε... σε... και έλα μήπως να είναι στο άλλο account και για να ψάξω σε όλα τα google docs που είχα δημιουργήσει με την περσινή ομάδα.

Κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να ψάχνω και άρχισα να χασκογελάω γιατί απλούστατα το μάθημα που ήθελα να προετοιμάσω έχει να κάνει με cloud computing και information/data management! Αστείο? Γελοίο... γιατί καλές όλες οι εφαρμογές αλλά ξέχασα τον βασικό νόμο της συνέπειας. Χρησιμοποίησε κάθε νέο εργαλείο και όσα προγράμματα θέλεις αλλά να είσαι πάντα συνεπής ως προς το που θα αποθηκεύεις κάθε είδος πληροφορίας.
Τελικά όλες οι πληροφορίες ήταν μέσα στα Xmarks τακτοποιημένες σε δικό τους φάκελο και καταδικασμένες στη λήθη των offline αποθηκευμένων δεδομένων.

=============================================================

παράξενη ημέρα σήμερα...

λίγο που κλείνουν δύο χρόνια απο την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, λίγο που πετάχτηκα το πρωί απο το κρεβάτι σαν να κοιμόμουν για μέρες, έχω πάλι αυτή την ύποπτη ενέργεια που είχα και δύο χρόνια πριν.

ΡΧΣ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας
Ανέβηκε από tvxorissinora. - Βίντεο με οικογενειακά γεγονότα και γενέθλια.

Μάθε παιδί μου γράμματα!

Απο τον κύριο Michael Wesch του εξαιρετικού The Machine is us/ing us



συμβαίνουν απίστευτα πράματα και θάματα, αλλά ως συνήθως δεν μπορώ να τα γράψω τώρα και μετά δεν θα τα θυμάμαι ή δε θα έχει καμία αξία να τα καταγράψω. Να θυμάμαι οτι μου συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, οτι δεν πρέπει να θυμώνω με τις γελοιότητες των ΝεοΕξουσιαστών και των ΜιζεροΖητούλιδων, να λέω συχνά οτι αγαπάω όσους αγαπάω... και να τρώω πρωινό :-D

Machine is <using>Us</using>

πόσο καιρό έχω να διαβάσω κάτι που να είναι άξιο περιεχομένου?
γιατί άξιο μορφής ουυυυυυ, έχω και χαμηλά αισθητικά κλικάκια δεν θέλω πολύ να ενθουσιαστώ. Τρώω τα πάντα εκτός απο φαγητό για σκέψη. Ποιά? και παράγω τα πάντα εκτός απο προιόντα σκέψης. Σκατολογικά μιλώντας πάντα. Ουφ, εν είμαι στα καλάμ..
-------------------------------
στο αγχος...
HyperΜετριότητα
Αναβλητικότητα
ελλειψη χρόνου
εκνευρισμός
δημιουργία σκουπιδιών
κατανάλωση τους
άυριο είναι μια άλλη μέρα
--------------------------------

Όχι πια sex, μόνο πνεύμα - Slavoj Zizek

-=αφήνει το σώμα του/της πίσω και γίνεται μετα-ανθρωπος και μέσα απο το κυβερνοφάσμα γίνεται πολλά πνεύματα μαζί=-=μεταμορφωνόμαστε σε κάτι άλλο ή απλως υποκρινόμαστε, αδύναμοι να ανεχτούμε τη βαρετή καθημερινότητα=-


img by barbara konopka.poland

Όταν η Aveth έστειλε στο network της το παρακάτω, δεν φαντάστηκε οτι με έβαλε να σκεύτομαι για μέρες τα κομμάτια αυτου του ασωματου-με-πολλές-περσόνες-ταυτόχρονα-γνωστικιστικού-κυβερνο-σύμπαντος.

Slavoj Zizek: NO SEX, PLEASE, WE'RE POST-HUMAN!

"the end of sexuality in the form of the much celebrated 'post-human' self-cloning entity expected to emerge soon, far from opening up the way to pure spirituality, will signal the end of what is traditionally designated as uniquely human spiritual transcendence."

ο Ζizek είναι Lacan-ικός νεοφιλόσοφος και συχνά όταν γράφει τα κάνει όλα αχταρμά, οπότε δε νιώθω τόσο μόνη (συνεχίζω να νιώθω ηλί-θεα γιατί μου παίρνει 3-4 αναγνώσεις μέχρι να τον πιάσω)

Undead Undead Undead

Αντί να ψάχνω papers, σκευτόμουν τα περι αθανασίας και web:

So... εχω γράχει χιλιόμετρα Online. Σε λίστες, σε emails, σε φόρα, σε e-zines, σε chatrooms, σε blogs. Μόνη μου, με παρέα, με φίλους, με αγνώστους, με συνεργάτες, με συναδέλφους, με το κενό, με ανθρώπους που θαύμαζα απο παιδί, με εμένα την ιδία. Οι στιγμές μας Logάρονται, κάνουν cached και η φήμη μας περνάει απο στόμα σε στόμα και απο οθόνη σε οθόνη. Σε ημιεπαγγελματικα Newsletters, σε infamous fora, σε multiple blogs. ζαλίστηκα και μόνο που σκεύτηκα όλες τις γραμμές, όλα τα πρόσωπα, όλα τα κενά, όλα? ε όσα αντέχω...

Στο Wired είχα διαβάσει για profil στο MySpace των οποίων οι ιδιοκτήτες σκοτώθηκαν, αλλά τα τα ίδια συνεχίζουν να δέχονται comments. Θυμήθηκα πριν απο μερικά χρόνια όταν η κοινότητα του ελληνικού irc είχε θρυνήσει το χαμό ενός παιδιού και οτι μήνες μετά γραφόντουσαν Posts σε δεύτερο πρόσωπο. Και σήμερα έπεσα πάνω σε κάτι κείμενα του Timothy Leary περι αιωνιότητας. Τι στάχτες θα σκορπίσουμε online?

Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος του ελεύθερου και εργασιακού μου χρόνου online, με διάφορες περσόνες, και πολλές υπέροχες ιστορίες, αναρωτιέμαι. Will they miss us when we're gone?

...ξύπνησε ο Ανθρωπος, πάω να τον πειράξω...