Η απάντηση στην ερώτηση...

Που να βρίσκεται τώρα?


















είπε στο αεροδρόμιο ενώ έφερνε τις πορτοκαλάδες:
"θα έχω μαζί μου το Μπλάκμπερι για να μου στέλνεις μαιλάκια, το κινητό θα λειτουργεί συνεχώς και θα μπω και απο τα ξενοδοχεία να μιλήσουμε στο Skype"


είπα ενώ οδηγούσα στην Αττική προς Αθήνα και σκούπιζα μάτια:
"πάρε με μαζί σου και πέτα συσκευές, φορτιστές και μπαταρίες"


Είπαν οι Blue Oyster Cult
"Airplanes make strangers of us all, making distance"

Ρουτζωμα

ή ρούΝτζωμα, το κοινό:

Όχι πια sex, μόνο πνεύμα - Slavoj Zizek

-=αφήνει το σώμα του/της πίσω και γίνεται μετα-ανθρωπος και μέσα απο το κυβερνοφάσμα γίνεται πολλά πνεύματα μαζί=-=μεταμορφωνόμαστε σε κάτι άλλο ή απλως υποκρινόμαστε, αδύναμοι να ανεχτούμε τη βαρετή καθημερινότητα=-


img by barbara konopka.poland

Όταν η Aveth έστειλε στο network της το παρακάτω, δεν φαντάστηκε οτι με έβαλε να σκεύτομαι για μέρες τα κομμάτια αυτου του ασωματου-με-πολλές-περσόνες-ταυτόχρονα-γνωστικιστικού-κυβερνο-σύμπαντος.

Slavoj Zizek: NO SEX, PLEASE, WE'RE POST-HUMAN!

"the end of sexuality in the form of the much celebrated 'post-human' self-cloning entity expected to emerge soon, far from opening up the way to pure spirituality, will signal the end of what is traditionally designated as uniquely human spiritual transcendence."

ο Ζizek είναι Lacan-ικός νεοφιλόσοφος και συχνά όταν γράφει τα κάνει όλα αχταρμά, οπότε δε νιώθω τόσο μόνη (συνεχίζω να νιώθω ηλί-θεα γιατί μου παίρνει 3-4 αναγνώσεις μέχρι να τον πιάσω)

Undead Undead Undead

Αντί να ψάχνω papers, σκευτόμουν τα περι αθανασίας και web:

So... εχω γράχει χιλιόμετρα Online. Σε λίστες, σε emails, σε φόρα, σε e-zines, σε chatrooms, σε blogs. Μόνη μου, με παρέα, με φίλους, με αγνώστους, με συνεργάτες, με συναδέλφους, με το κενό, με ανθρώπους που θαύμαζα απο παιδί, με εμένα την ιδία. Οι στιγμές μας Logάρονται, κάνουν cached και η φήμη μας περνάει απο στόμα σε στόμα και απο οθόνη σε οθόνη. Σε ημιεπαγγελματικα Newsletters, σε infamous fora, σε multiple blogs. ζαλίστηκα και μόνο που σκεύτηκα όλες τις γραμμές, όλα τα πρόσωπα, όλα τα κενά, όλα? ε όσα αντέχω...

Στο Wired είχα διαβάσει για profil στο MySpace των οποίων οι ιδιοκτήτες σκοτώθηκαν, αλλά τα τα ίδια συνεχίζουν να δέχονται comments. Θυμήθηκα πριν απο μερικά χρόνια όταν η κοινότητα του ελληνικού irc είχε θρυνήσει το χαμό ενός παιδιού και οτι μήνες μετά γραφόντουσαν Posts σε δεύτερο πρόσωπο. Και σήμερα έπεσα πάνω σε κάτι κείμενα του Timothy Leary περι αιωνιότητας. Τι στάχτες θα σκορπίσουμε online?

Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος του ελεύθερου και εργασιακού μου χρόνου online, με διάφορες περσόνες, και πολλές υπέροχες ιστορίες, αναρωτιέμαι. Will they miss us when we're gone?

...ξύπνησε ο Ανθρωπος, πάω να τον πειράξω...