Βρέθηκα χτες στην πρεμιέρα του "Hedwig and the angry Inch" στο Club22. Ετοιμάζω Review οπότε θα τα μάθετε εκεί τα ωραία, το θέμα είναι οτι το Glam μου είχε λείψει κάπως. Κοιτάξτε αν με δείτε σε καμιά Λαμπύρη, κρύβομαι πίσω απο το μαλλί της Σολωμού (κακό πράγμα το celebrity, μη σου τύχει. πας να φιλήσεις ένα φίλο και το κάνεις θεατρική παράσταση με περιπαθή εξταντανε)
Στο γυρισμό, σκευτόμουν τη σχέση του μύθου του Ερμαφρόδιτου με τη σεξουαλική μας υπόσταση. Το πλήρες που το χωρίζει ο ζηλιάρης θεός και μετά τρεχαγυρευόπουλος. Εμείς λοιπόν? Γινόμαστε ένα με το σύντροφό μας? μας συμπληρώνει, ή μας γεμίζει παροδικά το κενό? είναι ο Ενας και άλλος κανένας ή κάθε σώμα και μια Ενωση? και πως κάνεις τον Ερωτα να μείνει (σ.σ. βλ. Ρομπινς)? H Hedwig δεν είχε απαντήσεις. Ο μύθος όμως είναι σκληρός. Η ιστορία τελειώνει με την μάταιη αναζήτηση. Εμείς πάλι συνεχώς αρχίζουμε. Το δικό μας "inch" πεινάει. Συναισθηματικά, ματαιόδοξα, απελπισμένα, άλλες φορές ενοχικά ( ενοχή στο ερωτάκι? γιατί? ).
Και εσύ μένεις με το μύθο και κάθεσαι στην πλάτη του δράκου και αναρωτιέσαι... θα έρθει δε θα έρθει? εγώ θα κάνω στο πλάι το κεφαλάκι μου και θα κοιτάζω απο μακρυά να σε αναγνωρίσω, πριν καλά καλά σε δω (σ.σ. βλ Ελίζα/παιδικό θέατρο Καλογεροπούλου/με την αειθαλή Μάνια Παπαδημητρίου, την Ελίζα των παιδικών μου ταξιδιών)...
ερώτηση: η ομολογουμένη ματαιοδοξία παραμένει αμαρτία? ή πως ένα ζευγάρι ψηλά μποτάκια μπορούν να σε κάνουν να πας στο φεγγάρι.
απάντηση: geh in die knie. wackle mit den hueften. klatsch in die haende. und tanz den mussolini. tanz den
adolf hitler. beweg deinen hintern. und tanz den
jesus christus.
Der Mussolini απο DAF
Γιατί άμα δεν τους χορέψεις τι νόημα έχει?
2 σχόλια:
To koυπερτί - το κουπερτί..
θα ξε-αγαπηθούουομε,
αρχίζει κάποτε η φθορά κι ο μαρασμός..(λα λα)
prits
Δημοσίευση σχολίου