αν τελικά δεν περνάνε μέσα απο την μέθοδο και την ουσιαστική θέληση, δύσκολα οδηγούν στην αλλαγή...
"Do What Thou Wilt" έλεγε ο Crowley και απο την ώρα που άρχισα να καταλαβαίνω "κάπως" τι εννοεί οταν μιλάει για τη Θέληση, άρχισα να βλέπω πολλά απο τα στραβά των δικών μου (μη) αποφάσεων και κυρίως τη στραβή πορεία ορθών μου αποφάσεων.
Πρέπει Και να Θέλεις αλλά Και να Κάνεις.
Και αυτό το "πρέπει" που τόσο κατακρίνω και τόσο ακολουθώ, με φέρνει στην επιστημονική μέθοδο που έχω ακολουθήσει στη δουλειά μου και προσπαθώ να ακολουθήσω και στα καθημερινά μου διλήμματα.
Η επιστημονική μέθοδος και γενικότερα η επιστημονική σκέψη φαίνονται στον καιρό της άσκοπης υπερταχύτητας, ο μόνος δρόμος γόνιμης λειτουργίας της σκέψης μας. Με μέθοδο, επιμονή, φαντασία αλλά και διάθεση αλλαγής και τρικλοποδιάς όλων των πιστεύω μας αν το ανατρεπτικό αποτέλεσμα το απαιτήσει ή αν η διαδικασία που επιλέξαμε φανεί λανθασμένη. Σε αυτούς τους καιρούς που τύχαμε να ζούμε, ο επίμονος βρίσκει ευτυχία και ο απόλυτος κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο.
Δύσκολο να διακρίνω τη γραμμή ανάμεσα στο "ξέρω", στο "νομίζω οτι ξέρω" και στο "ας προσπαθήσω να δω εάν ισχύει και κάτω απο ποιες προϋποθέσεις". Και αυτό που αναρωτιέμαι είναι το αν τελικά γίνω απόλυτη στο να μην είμαι απόλυτη, σαν αλλαζονικός σίγουρος Βούδας, υπάρξω σαν αοριστία μέσα στα κεφάλια αυτών που με αγαπούν και θέλησαν να μου αφιερώσουν κομμάτι απο τον πολύτιμο χρόνο τους...
«Στην επιστήμη συμβαίνει συχνά να πει ένας επιστήμονας “Ξέρεις, αυτό είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα· η θέση μου ήταν λανθασμένη”, και τότε αλλάζει πράγματι γνώμη και δεν ξανακούς ποτέ την παλιά αντίληψη από αυτόν. Πραγματικά το κάνουν. Δεν συμβαίνει τόσο συχνά όσο θα έπρεπε, επειδή οι επιστήμονες είναι άνθρωποι και η αλλαγή πολλές φορές είναι οδυνηρή. Αλλά συμβαίνει κάθε μέρα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στην πολιτική ή στη θρησκεία.»Carl Sagan (1934–1996)
8 σχόλια:
“We place no reliance on virgin or pidgeon. Our method is science, our aim is religion, έλεγε ο Crowley και πιστεύω πως κάτι συναφές με το κείμενο σου θα είχε στο μυαλό του. Βέβαια ο Sagan, παρεμπιπτόντως έχει πει πολλά και διάφορα και πολλές φορές αντικρουόμενα, που πιστεύω αξίζούν μια αναφορά. Από την άλλη ,'Ritual is to the internal sciences what experiment is to the external
sciences', σχολιάζει κάπου ο Timothy Leary. Οπότε η μεταφυσική εισβάλει στη ζωή μας από την πίσω πόρτα της επιστήμης. Τόσα χρόνια εφαρμογής μια πρακτικής, φαντάσου σε τι επίπεδα θα έχει φτάσει (και αν δε φαίνεται άμεσα αυτό και 'στραβώνουμε' ας σκεφτούμαι το λόγο ύπαρξης του μυστικισμού).
μου άρεσε πολύ η αναφορά στη φράση του Leary την οποία δε γνώριζα. Θα με κάνει να σκέφτομαι πως το προκαθορισμένο ψυχόδραμα (του ritual) περνάει και στην αποστειρωμένη (?) μεν αλλά προκαθορισμένη επιστημονική μεθοδολογία...
δεν νομίζεις οτι είναι στιγμή να επανατοποθετηθούμε στις μεθοδολογίες μας?
Η ανάρτηση σου ανήκει στην κατηγορία ‘κλοτσιά στο καλάμι του εφησυχασμού’. Ακολουθεί το κυρίαρχο ερώτημα: ‘καλό το διάβασμα αλλά σε μένα, τώρα τι σημαίνουν όλα αυτά;’.
Υπάρχουν κάποια στοιχεία(!!)που οδηγούν στο ότι και η ‘αποστειρωμένη’ επιστημονική μεθοδολογία δε γλιτώνει το θόλωμα που επιφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας όταν αυτός συμμετέχει (ή καλύτερα παρεμβάλεται). Μιλάω για κάποιες εργαστηριακές μετρήσεις που έδειχναν δυσερμήνευτες αποκλίσεις σε κάποιες σταθερές . Ίσως οι ομοιότητες στην πράξη είναι ακόμα πιο πολλές για να θυμηθούμε τον Arthur Clarke: ‘Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic.’
Το ζήτημα για μένα στο ritual είναι ο πυρήνας και οι παράγοντες που οδήγησαν στη διαμόρφωση του, δηλαδή οι ιστορικές καταβολές της γένεσης του. Μυθολογία, λαογραφία, διάφορα τυπικά των εκφάνσεων του μυστικισμού στις Ομάδες (occult) και πειραματισμός στην καθημερινότητα είναι μια αλληλουχία που ενώνει το παρελθόν με το σήμερα. Επιλέγω μια μορφή προσέγγισης του σύμπαντος μέσα από το δίπολο θρησκεία/μαγεία και επιστήμη/λογική. Εννοώ την ‘ποίηση, είτε με λατρευτικό/θρησκευτικό μανδύα είτε με απλά προσωπικό καρδιακό κτύπο. Το λεκτικό απότύπωμα που υπερβαίνει τους κανόνες και ανανοηματοδοτεί το περιεχόμενο. Προβάλω τις στροφές στο περιβάλλον μου για να αποκαλυφθούν ομοιότητες και διαφορές με το σύμπαν του ποιητή και το συμπαντικό αρχέτυπο.
Τα κυριότερα προβήματα είναι δύο. Το πρώτο είναι ότι ανήκουμε σε μια γενιά που μέσα από το πληροφοριακό χάος πρέπει να εντοπίσει ακόμα και τα αυτονόητα άλλων εποχών (πχ. δέσιμο με το περιβάλλον) και να αφήσει πίσω τους διάφορα βαρίδια (μασκαρεμένα μεταφυσικώς καταναλωτικά και μαζικά spells ευτυχίας ως υποβοηθητικά αυτοεκτίμησης). Το δεύτερο είναι ότι δεν έχουμε και πολύ χρόνο. Σκέφτομαι ,μάλιστα, ότι στο βάθος-βάθος, η αναγκαιότητα να πλησιάσουμε στην αθανασία μας σπρώχνει στην αναζήτηση. Μπορεί να φαίνεται πως αρχικά η ιδεά της ελευθερίας είναι πιο ζωτική αλλά το άγχος κι η αγωνία μας είναι κυρίως να ντύσουμε με νόημα και χαρακτήρα τις πράξεις μας… να τις δικαιώσουμε σε μια διάσταση χρόνου που τώρα απλά αχνοφαίνεται.
Υπάρχουν κάποια στοιχεία(!!)που οδηγούν στο ότι και η ‘αποστειρωμένη’ επιστημονική μεθοδολογία δε γλιτώνει το θόλωμα που επιφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας όταν αυτός συμμετέχει (ή καλύτερα παρεμβάλεται). Μιλάω για κάποιες εργαστηριακές μετρήσεις που έδειχναν δυσερμήνευτες αποκλίσεις σε κάποιες σταθερές . Ίσως οι ομοιότητες στην πράξη είναι ακόμα πιο πολλές για να θυμηθούμε τον Arthur Clarke: ‘Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic.’
Το ζήτημα για μένα στο ritual είναι ο πυρήνας και οι παράγοντες που οδήγησαν στη διαμόρφωση του, δηλαδή οι ιστορικές καταβολές της γένεσης του. Μυθολογία, λαογραφία, διάφορα τυπικά των εκφάνσεων του μυστικισμού στις Ομάδες (occult) και πειραματισμός στην καθημερινότητα είναι μια αλληλουχία που ενώνει το παρελθόν με το σήμερα. Επιλέγω μια μορφή προσέγγισης του σύμπαντος μέσα από το δίπολο θρησκεία/μαγεία και επιστήμη/λογική. Εννοώ την ‘ποίηση, είτε με λατρευτικό/θρησκευτικό μανδύα είτε με απλά προσωπικό καρδιακό κτύπο. Το λεκτικό απότύπωμα που υπερβαίνει τους κανόνες και ανανοηματοδοτεί το περιεχόμενο. Προβάλω τις στροφές στο περιβάλλον μου για να αποκαλυφθούν ομοιότητες και διαφορές με το σύμπαν του ποιητή και το συμπαντικό αρχέτυπο.
Τα κυριότερα προβήματα είναι δύο.
Το πρώτο είναι ότι ανήκουμε σε μια γενιά που μέσα από το πληροφοριακό χάος πρέπει να εντοπίσει ακόμα και τα αυτονόητα άλλων εποχών (πχ. δέσιμο με το περιβάλλον) και να αφήσει πίσω τους διάφορα βαρίδια (μασκαρεμένα μεταφυσικώς καταναλωτικά και μαζικά spells ευτυχίας ως υποβοηθητικά αυτοεκτίμησης). Το δεύτερο είναι ότι δεν έχουμε και πολύ χρόνο. Σκέφτομαι ,μάλιστα, ότι στο βάθος-βάθος, η αναγκαιότητα να πλησιάσουμε στην αθανασία μας σπρώχνει στην αναζήτηση. Μπορεί να φαίνεται πως αρχικά η ιδεά της ελευθερίας είναι πιο ζωτική αλλά το άγχος κι η αγωνία μας είναι κυρίως να ντύσουμε με νόημα και χαρακτήρα τις πράξεις μας… να τις δικαιώσουμε σε μια διάσταση χρόνου που τώρα απλά αχνοφαίνεται.
νομίζω οτι καταλαβαίνω ακριβώς το νόημα των λόγων σου γιατί έχω παρόμοιες αν όχι ίδιες σκέψεις και γιατί όχι... άγχη.
Ισως αυτή η "θνητότητα" που με σπρώχνει να βρω το νόημα και ταυτόχρονα μου στερεί το χρόνο να προλάβω να το καλλιεργήσω/ανακαλύψω/καταφέρω να δω, ίσως αυτή να είναι η λύση στο ερώτημα σου. Η θνητότητα, μας αναγκάζει να ψάξουμε στο εδώ και το τώρα μας καθώς αν δεν το κάνουμε θα έχουμε πολλά να λογοδοτήσουμε στον αυριανό μας αναπάντεχο εαυτό.
Αρα μήπως μία πιθανή απάντηση είναι "Chaos Magick" ακα επιλέγω το δικό μου αρχέτυπο μου μέσα απο το χαοτικό σύμπαν της πληροφορίας έτσι ώστε να νοηματοδοτίσω τόσο το "πρακτικό" της τελετής όσο και την στοχοθεσία μου μέσα απο δικές μου σημασιοδοτήσεις? Μακριά απο τις αυθεντίες του παρελθόντος, ή από σύμβολα που ναι μεν είναι σε ιστορικό και πολυ-πολιτισμικό επίπεδο ποτισμένα με ισχυρά νοήματα αλλά όχι πλέον για μας καθώς είχα άλλες εμπειρίες και όπως λες και εσύ ήμουν εντελώς έξω απο το κατάλληλο περιβάλλον.
π.χ. γιατί για μένα το ξίφος να σημαίνει κάτι? ποτέ δε χρησιμοποίησα και ούτε είδα να χρησιμοποιούν κτλ... ή γιατί να χρησιμοποιώ την έννοια του αγγέλου όταν εμένα μου φέρνει εντελώς αντίθετες εικόνες απο τις προσδοκώμενες?
Αντιλαμβάνομαι, κι εγώ με τη σειρά μου, τι θες να πεις, πιθανολογώντας μάλιστα για τη διαδικασία που σε οδήγησε σε αυτά τα συμπεράσματα. Δύο λέξεις, που χρησιμοποίησες, μου αρέσουν ιδιαίτερα. Στοχοθεσία και προσωπικές σημασιοδοτήσεις. Βοηθούν στο να αποφύγουμε τον πνευματικό αυνανισμό και να καταφέρουμε να αλληλεπιδράσουμε πραγματικά με αυτά που μας ενδιαφέρουν. Επίσης δεν μας αφήνουν να παραμυθιαζόμαστε, για να το πω απλά, και να αποποιούμαστε ασυνείδητα και συνειδητά όποια ευθύνη για την κατάληξη των ενεργειών μας. Πιστεύω θα συμφωνήσεις ότι αυτό που πρώτα απ’ όλα μας χρειάζεται είναι το εξής: να δημιουργήσει η γενιά μας τις δικές της διαβατήριες τελετές. Υπάρχουν οι τολμηροί; Ίσως και μερικά σύμβολα δεν μας εκφράζουν όσο θα έπρεπε. Προϊόντα παλιότερων εποχών, είχαν αξιοποιηθεί αφού σήμαιναν κάτι στην τότε καθημερινότητα. Από τη στιγμή που όμως σήμερα πρέπει να περάσουμε από μια σειρά ερμηνειών για να προσεγγίσουμε το νόημα (το οποίο είναι κυρίως το ΤΟΤΕ νόημα), θέτω το ζήτημα αν χρειάζεται η δικής μας, τωρινή, πρωτοβουλία. Έχουμε στα χέρια μας τη δυνατότητα και την ευκολία πρόσβασης στην πληροφορία, που ήταν κάτι ιδεατό για άλλες εποχές. Κρατάμε την εμπειρικά αποκτώμενη μεθοδολογία και προσθέτουμε ‘δικό μας χρώμα’. Σκέφτομαι αυτή τη στιγμή μια σειρά από κάρτες Ταρώ, των οποίων το ένα μέρος θα αποτελείται από προσωπικές μας έντονες ‘αρχετυπικές’ εμπειρίες/καταστάσεις/στιγμές…
Δημοσίευση σχολίου