όσο με θυμάμαι...

...μέσα στη μέρα, ίσως και κάθε μέρα, σκέφτομαι την ευτυχία, την έννοια. Κυρίως όταν την νιώθω και το συνειδητοποιώ και νιώθω να σκάω και να θέλω να μείνω έτσι αλλά το ψιλοφοβάμαι μη σκάσω ή μη βαρεθώ. Με ένα υπέροχο timing, μια αγκαλιά παραπάνω, έναν χορό αναπάντεχο, ένα ποτήρι τσάι όταν το είχα ανάγκη ή μια δαχτυλιά μερέντα όταν κανείς δεν κοιτάει. Πώς την κάνεις να μείνει και πόσο πολύ γεμίζει η κεφάλα μου με ενδορφίνες και σεροτονίνες και τέτοια και πόσο τυχερή είμαι και τέτοια και αν θα είμαι και αύριο τυχερή κτλ χαζά.

Ε λοιπόν όλα αυτά είναι σκατουλάκια, γιατί αν δεν πάθεις ουρολοίμωξη και να σου περάσει μετά απο αντιβίωση αυτό το φρικτό και απαίσιο τσουξιμομπούκωμα, ΔΕΝ έχεις νιώσει ευτυχία. ΟΧΙ ανακούφιση αδερφές μου, όχι λύτρωση, όχι χαρά και αγαλλίαση, αλλά καθαρή και ξάστερη ΕΥΤΥΧΙΑ και αίσθηση οτι εσύ, ναι εσύ, είσαι η ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και αληλούια και όλα αυτά. Και αυτή τη στιγμή είμαι στον καναπέ με το λάπτοπ αγκαλιά (σε λίγο θα μου το αρπάξουν πάλι φωνάζοντας οτι ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ) και τρώω κυμαδόπιτα απο τη Δήμητρα και χαζεύω στο τζάκι κουλουριασμένη με τον δράκο απο το ΙΚΕΑ. Και ακόμη νιώθω λίγο το ύπουλο το μπούκωμα το σατανικό το σιχαμένο φασιστικό μπούκωμα αλλά τώρα έχω νιώσει την ευτυχία της υποχώρησης του και... ωχ ωχ μου παίρνουν το λαπτοπ!

Τους τελευταίους μήνες...

...η ταινία πλέον συνεχίζεται, το Tribe έχει αρχίσει να μαζέυεται με νέα (απο παλιά) μέλη και η Αγάπη είναι ο Νόμος και ας μην υπάρχουν Νόμοι. Και εσύ λείπεις...

It's cold and I'm tired

It's cold and I'm tired ~ of all these butterflies in my head ~ call them ideas ~ call them inspiration ~ call them magickal entities ~ creatures of my dreams ~ children of chaos invocations gone wrong ~ self fulfilled prophecies ~ poetic terrorism at its best ~ they sure make my world spin ~ they sure make my head ache ~ my moments legendary ~ my friends bewildered ~ for one thing I am certain ~ It's cold and I'm tired

Ωδή στην Αποφένια

Σκέφτομαι με στίχους πάλι. Αλλά δεν θα τους γράψω ούτε εδώ, ούτε πουθενά. Τους σκέφτομαι λίγο πριν κοιμηθώ και αμέσως αφού ξυπνήσω και τους λέω στη Φυλή ανάμεσα σε γρήγορα τηλεφωνήματα, τους πετάω σε συγκυριακούς συνταξιδιώτες μου στα τρένα, αλλά δεν τους γράφω. Γίνοντα απο ξόρκια απλές λέξεις και ξέρετε πως νιώθω για τις απλές λέξεις.
To 2012 ήρθε με φόρα και οι οιωνοί φέτος είναι ξεκάθαροι, αλλαγές και αποφένια μέχρι να μην αντέχουμε άλλο, να μου δίνεις πορτοκάλι και να σκέφτομαι άμα είμαι εγώ το πορτοκάλι, να μου κάνεις μουτζούρες και να βλέπω τα sigils να παίζουν τόμπολα με τις σπείρες.
Τις πρώτες ώρες παίξαμε με ρόλους, πήραμε πτυχία και ήπιαμε στο τέλος του κόσμου και στο χάος που φτιάχνει κόσμους και η λήθεια είναι οτι ήπιαμε αρκετά.
Για αυτό σου λέω θα είναι μια γεμάτη χρονιά. Οι ρούνοι, οι γάτες, τα ρόδια που μου έδωσαν να σπάσω και τα φλουριά που κέρδισα σε όλες τις βασιλόπιτες το λένε καθαρά.

Το ότι το πρώτο τραγούδι που χόρεψα ήταν Leonard Cohen  δεν το λες αποφένια πάντως. Το λες και αγάπη. Και το οτι ο παππούς μου 95 ετών, εντελώς τυφλός και για χρόνια αμίλητος, φέτος τραγουδούσε επι μιάμιση ώρα στο τραπέζι για τα νιάτα και τις τρεις αξίες, νιάτα/λεβεντιά/όμορφα κορίτσα και στη συνέχεια πείραζε τη γιαγιά μου και αυτό σημάδι δεν το λες , το λες και αγάπη. Το λες και ζωή βρε άδερφε.