όσο με θυμάμαι...

...μέσα στη μέρα, ίσως και κάθε μέρα, σκέφτομαι την ευτυχία, την έννοια. Κυρίως όταν την νιώθω και το συνειδητοποιώ και νιώθω να σκάω και να θέλω να μείνω έτσι αλλά το ψιλοφοβάμαι μη σκάσω ή μη βαρεθώ. Με ένα υπέροχο timing, μια αγκαλιά παραπάνω, έναν χορό αναπάντεχο, ένα ποτήρι τσάι όταν το είχα ανάγκη ή μια δαχτυλιά μερέντα όταν κανείς δεν κοιτάει. Πώς την κάνεις να μείνει και πόσο πολύ γεμίζει η κεφάλα μου με ενδορφίνες και σεροτονίνες και τέτοια και πόσο τυχερή είμαι και τέτοια και αν θα είμαι και αύριο τυχερή κτλ χαζά.

Ε λοιπόν όλα αυτά είναι σκατουλάκια, γιατί αν δεν πάθεις ουρολοίμωξη και να σου περάσει μετά απο αντιβίωση αυτό το φρικτό και απαίσιο τσουξιμομπούκωμα, ΔΕΝ έχεις νιώσει ευτυχία. ΟΧΙ ανακούφιση αδερφές μου, όχι λύτρωση, όχι χαρά και αγαλλίαση, αλλά καθαρή και ξάστερη ΕΥΤΥΧΙΑ και αίσθηση οτι εσύ, ναι εσύ, είσαι η ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και αληλούια και όλα αυτά. Και αυτή τη στιγμή είμαι στον καναπέ με το λάπτοπ αγκαλιά (σε λίγο θα μου το αρπάξουν πάλι φωνάζοντας οτι ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ) και τρώω κυμαδόπιτα απο τη Δήμητρα και χαζεύω στο τζάκι κουλουριασμένη με τον δράκο απο το ΙΚΕΑ. Και ακόμη νιώθω λίγο το ύπουλο το μπούκωμα το σατανικό το σιχαμένο φασιστικό μπούκωμα αλλά τώρα έχω νιώσει την ευτυχία της υποχώρησης του και... ωχ ωχ μου παίρνουν το λαπτοπ!