περιμένωντας...

ήταν Kandinsky τελικά...

αλλά αυτό δεν σε κάνει λιγότερο ξυνόγαλο...

και ούτε κάνει το μπορδοροδοκόκκινο λιγότερο εκρηκτικό...


γιατί όπως λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία:
"Καλλιο να έχεις άδικο και να το ψιθυρίζεις, απο το να έχεις δίκιο και να το γαυγίζεις"

και μια άλλη του ίδιου φιλοσόφου

"καλύτερα υγιής και πλούσιος, παρά άρρωστος και φτωχός..."



απο το πρωί σήμερα δεν έχω ηρεμίσει. Νομίζω δεν έχω ξυπνήσει καλά καλά. Νωχελικά περιφέρομαι στα γραφεία, ξυπνώντας για δευτερόλεπτα όταν κάποιος πανικόβλητος συνάδελφος με ξαφνιάζει με την πιο απίθανη ερώτηση. Περιμένω να έρθει το βράδυ. Και αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Είχα συνηθίσει να ξυπνάω το πρωί με λαχτάρα για εκείνη τη στιγμή ακριβώς που ανοίγω τα μάτια μου. τώρα περιμένω το βράδυ. το βραδυ αντικατέστησε τη μέρα των 28 ωρών και των 7 μαγικών στιγμών. Είναι που θα ταξιδέψει πάλι ο Ανθρωπος και είμαι ανήσυχη. Ανήσυχη για αυτόν που ταξιδεύει, ανήσυχη για μένα που νιώθω οτι δεν θα έχω να περιμένω τίποτε. Με τρομάζω και πρέπει να το αλλάξω. ουφ δηλαδή...