τα Παιδιά της Πόλης

Στις κεντρικές οδούς βρήκα ξανά τα παλιά βήματα. Ενιωσα τόσο δυνατή. Αλλοι χάνουν τον εαυτό τους σε αυτή την Πόλη, εγώ μονάχα εκεί θυμάμαι ποια είμαι. Ας αφήσω τα μελό, είχα πολύ καιρό να κατέβω μόνη στο Κέντρο.



Ετσι, άφησα το αυτοκινητάκι στην Ειρήνη και πήρα τον ηλεκτρικό. Πήγαινα στη Γιατρέσσα μου, στο Μέγαρο. Επιασα κουβέντα με ένα παιδί απο την Αίγυπτο και μια κοπέλα απο τη Ρωσία και μέχρι να φτάσω στην Ομόνοια είχαμε ανεβοκατέβει τους χάρτες 2-3 φορές.
Μόλις αποχαιρετιστήκαμε, άρχισα να πηγαίνω ζιγκλαφόν, να τους προσπεράσω όλους, να φτάσω πρώτη στην αποβάθρα προς Μέγαρο και εκεί να τους περιμένω. Σαν να ήμουν εκεί απο πάντα, πριν καν εμφανιστούν τα τρένα.

Βγήκα στο δρόμο στο τσακ, μόλις έπεφτε ο ήλιος! Την πιο μαγική ώρα της ημέρας, όταν τίποτε δεν καλοβλέπεις και όλα φαίνονται καθαρά. Όταν ήμουν μικρή νόμιζα οτι εκείνη την ώρα όλα μπορούν να συμβούν. Περπατούσα μέχρι το Σύνταγμα και όλα μου φαινόντουσαν καινούρια. Μαζί και εγώ. Μέχρι να έρθει ο Ανθρωπος είχα γεμίσει μπαταρίες και τον βομβάρδισα κανονικότατα με μονολόγους "Ηταν τοοοόσο απολαυστικός ο αέρας και μου φαινόνται τόσο αληθινοί οι άνθρωποι. Ναι οι ίδιοι οι άνθρωποι οι κακούλιδες..δεν ηταν όλοι όμως.. ε ναι ναι κουρασμένοι, ... ε ναι,μερικοί γκρινιάριδες, σαν να μην ήταν σίγουροι για τον προορισμό τους, αλλά σίγουροι για τον τρελό τους χορό στο πεζοδρόμιο... όχι δεν έχω πάρει τίποτε... πήρα καυσαέριο και βλέμματα" Εκανε τη γκριμάτσα "τι τραβάω ο κακομοίρης" και συνεχίσαμε την πορεία μας στην Πόλη.

Νομίζω οτι έμεινα πολύ καιρό στα προάστεια. Πολύ καιρό στο υπογειάκι μου και στην ασφάλεια της αγκαλιάς. Δίχως τις εικόνες της Πόλης και τους random strangers με το αδιάφορο βλέμμα και την άγνωστη ιστορία που τόσο ήθελα να μάθω. Είμαι λύκος της Στέπας αλλά χρειάζομαι τους ανθρώπους για να τραφώ...