Ο μεγαλύτερος μου φόβος

τελευταία, δεν είναι η απώλεια, ούτε το να με κλείσουν κάπου και να με αφήσουν εκεί, ούτε τίποτε.

τις τελευταίες μέρες όποτε οδηγώ, και βρίσκομαι αρκετές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο, βλέπω μπροστά μου οτι χτυπάω κάποιον άνθρωπο. Είναι νομίζω η μοναδική περίπτωση στη ζωή μου που θα ένιωθα την απόλυτη απόγνωση. Που θα δειλιαζα, θα ξεχνούσα τις ευθύνες και τις χαρές που έχω και θα σκευτόμουν ακόμη και να πεθάνω. Νιώθω το σάστισμα, μου κόβεται η μιλιά και για λίγο νιώθω το τελεσίδικο της ευθύνης μου.

Βάζω το συναίσθημα στη σειρά. Θα ήταν η ο πόνος για αυτό που έκανα σε έναν άνθρωπο και στο περιβάλλον του που θα με οδηγούσαν σε απόγνωση, σε τρέλα, ή θα πνιγόμουν απο το εγώ μου, απο το λάθος, απο την ευθύνη. Φοβάμαι μη και προκαλέσω πόνο ή πάλι έχω σαν τελικό αποδέκτη εμένα? τιμωρία ή δειλία οπως και να έχει δε βγάζω άκρη.

μετά τα τελευταία γεγονότα, το παίρνω σαν ανόητο μύνημα και προσέχω υπερβολικά. αλλά μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει τη σκηνή, ενώ είμαι μόνη μου, στο σπίτι. Μάλλον πρέπει να κρατάω γενικά, αποστάσεις ασφαλείας...