Κάπως έτσι θα έπρεπε να ξεκινάνε όλες οι ιστορίες καταστροφής "ήταν μια εκπληκτική νύχτα..." και μετά το χάος, να μαζέυεις τα πτώματα απο τη θάλασσα.
το Σάββατο ανεβάσαμε πάλι τον πήχη πιο ψηλά.
όλοι ήταν σίγουροι, όλοι ήταν κατάλευκοι μέσα στην απόλυτη μαυρίλα του μαγαζιού
όλοι περιμέναμε το σηνιάλο. Πρώτα Θησείο πρώτα ρακί πρώτα υποσχέσεις για Ταξίδια και μετά έγινε όπως στις διαφημίσεις, εκτόξευση στην πίστα. Το πήρα απόφαση πλέον. εκεί θα είμαι πάντα μόνη, και όταν επιστρέφω θα επιστρέφω στην τεράστια αγκαλιά. μια να σε κάνουν αγκαλιά μία να σου δίνουν με χαμόγελο και άλλο και άλλο ποτό. Έπαψα να ζαλίζομαι όταν ήταν ακόμη νωρίς, ήθελα να τους χορτάσω όλους, να μη χάσω στιγμή. Να είμαι στην άκρη, να χορέυω κοιτάζοντας το σκοτάδι και να ξέρω οτι είσαι δίπλα μου και να κάνω οτι δεν σε έχω καταλάβει. Το πρωί θα μου το πεις "δεν με κατάλαβες, αλλα χτες κάποια στιγμή..."
"καρναβάλι" "καρνιβορους"
Οι φίλοι γίναν ένα, πρόσωπα και ατάκες όλα με μια κοινή διάθεση--> σε αποδέχομαι, δε σε ακολουθώ, αλλά σε αποδέχομαι και θα σε προσέξω άμα πατήσεις στραβά. δε ζήτησα ποτέ τίποτε περισσότερο.
Τα υποβρύχια που μας βουλιάζανε όλο πιο ευτυχισμένα, ο χορός της Μιλιάς, το πασπάτι που έγινε, η αμαρτία που διεπράχθει με επιτυχία, ο χορός του Δ. ντανσ ορ νται. όλα αυτά σπινάρουν ακόμη στο κεφάλι μου.
Η Μαρία μου έστειλε mnm την ίδια στιγμή που τη σκευτόμουν, τελευταίος σταθμός του ταξιδιού της θα είναι η Ελλάδα. Ελπίζω να μην έχουμε πάει στο Νησί.
έχω διαπράξει το καθήκον, όλα είναι καλά, όλα γίναν φωτεινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου