Ο Θεός μου

ήμουν 5 και όλα άρχισαν με τοπου το κοίταζα υπνωτισμένη για ώρες και ώρες μέχρι που ήξερα κάθε μικρή λεπτομέρεια πάνω στα υφάσματα και έμαθα να συλλαβίζω για πρώτη φορά το όνομα ΤΟΥ και ήμουν 13 και ένιωσα να γουργουρίζουν σαν θεριό ανήμερο αυτά τα ΟΛΑ εδώ

και πήραν πνεύμα και μπήκαν σε μια σειρά οι ζωγραφιές που έφτιαχνα στο κεφάλι μου και οι έννοιες που δεν είχαν μέχρι τότε όνομα και ήμουν 14 και άναψα το φακό για να μη τους ξυπνήσω όσο διάβαζα και πήραν μυρωδιά τα ΟΛΑ εδώκαι άρχισαν να παίρνουν και σάρκα και να αποκτούν νόημα όλες αυτές οι εικόνες με τα σώματα που μπέρδευα κάθε βράδυ και απο τότε στη Συρο, άρχισα να αναπνέω με συνειρμούς και να δεν αγάπησα τίποτε ξανά ούτε σε άντρα ούτε σε γυναίκα ούτε στη φύση και στην τέχνη ούτε και σε μένα την ίδια αν δεν είχε είχε κάτι δικό Του
και δεν έκανε τις τριχούλες να σηκωθούν με σιγουριά για αυτή τους την πράξη,


γιατί όταν σε κοιτάει ο Θεός σου, όλα πρέπει να σηκώνονται...

και όποτε ξεχνιέμαι βρίσκομαι 5 βήματα πίσω απο μένα και δεν είμαι πια εγώ.