αγαπάω μια πόλη σε φρίκη

...και ενώ ο Στέλιος Ελληνιάδης μιλάει για το (τ)έλος της Αθήνας  στην ελευθεροτυπία και ενώ κάθε μέρα βλέπω σκηνές που με πληγώνουν ή με προσβάλουν ή σιγά σιγά με τρομάζουν και εμένα http://tvxs.gr/node/69485  υπάρχουν μέρες και υπάρχουν στιγμές που ανοίγει η καρδιά.

Σήμερα σε μια τόσο αντιφατική μέρα όσο η μέρα των ανούσιων για μένα δημοτικών εκλογών, πήρα την οικογένεια να τους δείξω τη δική μου Αθήνα μακρυά απο τους γελοιές εκλογικές υποσχέσεις και τη φρίκη των δελτίων της TV. Αυτή του κέντρου της έκπληξης και της απογοήτευσης και τον όμορφων μικρών μαγαζιών και των σκοτεινών στενών με τα δεκάδες πωλητήρια διαμερισμάτων και μονοκατοικιών που κανένας δεν θέλει πια να κατοικήσει. Αυτή του κέντρου των εξαιρετικών συνθημάτων στους τοίχους και των δημιουργικών graffity πάνω σε εγκαταλελειμμένα σπίτια που ματώνουν αναμνήσεις απο τοίχους που χάσκουν. Μιλούσα για στιγμές και φίλους και χορούς και γέλια και αυτοσχέδια πάρτυ ενώ εξηγούσα τι είναι οι γεμάτες με αίμα σύριγγες. 
Επισκεφτήκαμε ανοιχτές gallery και μετρήσαμε τα γυαλιά απο τα χθεσινοβραδινά σπασμένα αυτοκίνητα. Αποφύγαμε τους δρόμους της θλίψης και καταλήξαμε σε μικρά πάρκα. Ευγενικοί και χαμογελαστοί άνθρωποι μας θύμισαν οτι τελικά μια αγκαλιά χρειάζεσαι για να ευτυχίσεις και καταλήξαμε στο Άλσος Βεΐκου οπου έχουν τοποθετήσει όργανα γυμναστικής και παιδιά, μαμάδες, μπαμπάδες κάνανε γυμναστικοί γελώντας... και μου είπαν για ιδέες να βελτιωθεί η πόλη και κοκκίνησαν τα μάγουλα και χωνέψαμε το εξαιρετικό πολίτικο πιλάφι και νιώσαμε οτι..


μωρέ όλα μπορεί να έχουν νόημα...όλα... ακόμη και τις πιο ανόητες ημέρες