μία εξοργιστικά ειλικρινής χρονιά

κλείνει και εμείς είμαστε όλοι ασθενείς απόψε... άλλοι σοβαρότερα, άλλοι ελαφρότερα, οπότε και όλοι ελπίζουμε για το καλύτερο. Να είναι όλα περαστικά, όλα εκτός απο όλα όσα μας βοηθάνε να ελπίζουμε για αυτό το καλύτερο..

Wikileaks Stories: let the (Serious) Games Begin!

Το WιkiLeaks Stories  είναι ένα project στο οποίο ανεξάρτητοι δημιουργοί παιχνιδιών έχουν κληθεί να σχεδιάσουν παιχνίδια με σκοπό να υποστηρίξουν το WikiLeaks και την ελεύθερη πληροφορία και γιατί όχι να κάνουν και τα ίδια τα παιχνίδια "διαρροές" χρησιμοποιώντας το υλικό απο το WikiLeaks με το παιχνίδι σαν μέσο.

Οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετέχει δημιουργώντας παιχνίδια (ναι ακόμη και εσύ).

ενδεικτικά:

Η εταιρεία MolleIndustria έφτιαξε ένα serious game βασισμένο στο κείμενο "Conspiracy as Governance" του Julian Assange http://www.molleindustria.org/leakyworld/leakyworld.html και επίσης μπορείτε να δείτε το http://bit.ly/g7AEhO και το φημισμένο http://cablegategame.com/

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πούμε μια ιστορία, αλλά οι ιστορίες που μας έμειναν και μας άλλαξαν ήταν αυτές που μας μετέφεραν στο εκεί και στο τότε τους και το κάνανε εδώ και τώρα μας. 

Αμυγδαλίτιδα - a banishing ritual

Αλλη μια χρονιά που δεν λέμε Καλά Χριστούγεννα. Που δεν μοιάζει μέσα μου με Χριστούγεννα, που είναι όλα ακόμη πιο έντονα, που προσπαθώ να αποφύγω την πολυκοσμία και έχω φροντίσει για τα δώρα απο πολύ νωρίς μέσα στο χρόνο, που δεν έχω κανένα κίνητρο να στολίσω το σπίτι αλλά θέλω περισσότερο απο ποτέ να το έχω γεμάτο με φίλους. Πονάει ο λαιμός μου...

Έτσι και φέτος πέρασα αυτές τις μέρες με φίλους και οικογένεια και ήταν ότι έπρεπε για να εξορκίσω δυσάρεστες συναντήσεις του τελευταίου καιρού, να κερδίσω τουλάχιστον 2kg (and counting...) τρώγοντας υπέροχες σούπες και γλυκατζούρες και να αποκτήσω μια ωραιότατη πιθανή αμυγδαλίτιδα. Πονάει ο λαιμός μου...

Καλά να πάθω για να μάθω να παίζω με παιδιά ξένων ανθρώπων. Έπαιζα σχεδόν χαιρέκακα με τα άγνωστα ου μικρούλια, δείχνοντας τους πόσο διασκεδαστικό είναι να αγνοούν τα ακριβά τους παιχνίδια και να φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα για κούκλες με χαρτοπετσέτες και πανάκια, αγνοώντας τη φωνή της μοντέρνας κατά τα άλλα μαμάς "αχ τι κάνεις καλέ στο γιό μου, αχ μη του μαθαίνεις τέτοια και δεν πρέπει..." και μεταφράζοντας την εντελώς αγενή απαίτηση της να ταΐσω στα 2 της μικρούλια το γλυκό, επειδή απλώς ήμασταν εκεί και παίζαμε μαζί, σαν πρόκληση να ταιστούμε όλοι μαζί και να πασαλειφτούμε. Και μαζί με την ικανοποίηση της ζαβολιάς τσουπ άρπαξα και την ιωσούλα μου... serves me well... :-)
και τώρα πονάει ο λαιμός μου αλλά δεν θα τον αφήσω να το κάνει για πολύ...

WWF αρχεία υπο εξαφάνιση

"Εσύ έμαθες για τα wwf αρχεία?" με ρώτησε ένας φίλος τις προάλλες... "WWF αρχεία? είναι αρχεία υπό εξαφάνιση?" βιάστηκα να πω την εξυπνάδα μου... 

Κάπως έτσι όμως, καθώς είναι η καινούρια μορφή μη εκτυπώσιμων .pdf αρχείων που προτείνει η WWF για να σταματήσει η αλόγιστη εκτύπωση και κατανάλωση ενέργειας και χαρτιού. Μέχρι στιγμής είναι μόνο σε Mac OS X και θα βγει σύντομα και για Windows. Κατεβάστε το πρόγραμμα και μάθετε περισσότερα στο http://www.saveaswwf.com/en/

ο Φόβος

θέλω να καταγράψω κάτι για να μην φύγει απο τη μνήμη μου στην περίπτωση που αλλάξει κάτι.

Το Δεκέμβρη του '08 δε φοβήθηκα. Οτι και να συνέβη ότι και να είδα, ότι και να έγινε δε φοβήθηκα. Έντονα συναισθήματα ένιωσα, άλλα άγρια, και άλλα άσχημα, αλλά φόβο δεν ένιωσα και όπως και να έχει δεν θέλω να καταγράψω τι έγινε τότε. Δεν έκανα τίποτε λάθος, τίποτε άδικο και δεν είχα να φοβηθώ κανέναν με ή χωρίς στολή. Πέρυσι στις επετείους τα ίδια. Φέτος όμως με το που βγήκαμε απο το metro και πάτησα το πόδι μου στην έρημη Πανεπιστημίου ήθελα να φύγω. Όταν είδα τις διμοιρίες απλά ήθελα να το βάλω στα πόδια, να μη με δούνε. Ετρεχα συνεχώς χωρίς λόγο και ήμουν διαρκώς νευρική. Με το που έβλεπα κράνη ανατρίχιαζα. Εκανα βήματα προς τα πίσω, έτρεχα αντί να είμαι ήρεμη και να περατάω γοργά όπως έκανα πάντα. Είχα μια μεταδοτική νευρικότητα που ούτε οταν φτάσαμε με την πορεία στην Ομόνοια και "ηρέμισε η κατάσταση" δεν σταμάτησε. Και αυτό το ελικόπτερο ένιωσα οτι μας εξέταζε όλους έναν έναν καλά. Και τότε κατάλαβα οτι απο την ώρα που βγήκα απο το metro ένιωσα σαν να παίζω σε δυστοπική scifi ταινία για το 2050. Αλλά δεν είπα τίποτε. Εβλεπα κορίτσια να μιλάνε στα κινητά ξαφνιασμένα λέγοντας "μα τι λες, δεν είναι δυνατόν, σε ποιο νοσοκομείο?".

Πήγαμε Εξάρχεια και "ουφ περάσαμε τα σύνορα". Αλλά δεν ήταν έτσι ακριβώς. Απλά το είπα δεν το ένιωσα αυτή τη φορά το "δεν έχω τίποτε να φοβάμαι, δεν κάνω τίποτε κακό και έχω δίκιο". Πήγαμε στου Γρηγορόπουλου. Ο κόσμος πολύς και σιωπηλός. Πάνω απο το πάρκινγκ-πάρκο ο γνωστός κλεφτοπόλεμος, τέλεια συγχρονισμένος χορός του "μια πετριά εμείς και πάλι πίσω, δυο γκλομπ ένα δακρυγόνο εσείς και ένα βημα μπροστά". Κοίταζα απο την ασφάλεια της Μεσολογγίου αλλά δεν ένιωθα καμία ασφάλεια. Κανένα σύνορο. Καμία σιγουριά οτι "εμείς εδώ απλά καθόμαστε και σιωπηλά θυμόμαστε". Όταν είδα τα κράνη στο χημείο έκανα πισω και ζήτησα να πάμε στην πλατεία. Σαν να μην ήθελα καν να με δούνε. Σαν να αρκούσε να μας δούνε για να συμβεί κάτι "κακό".
Πήγαμε στην πλατεία, ο κόσμος πολύς ήταν έξω σαν να γίνεται άνευρο πάρτυ και εγώ για πρώτη φορά δεν ήθελα να μείνω. Όταν είδαμε να έρχονται απο την Αραχώβης άρχισα πάλι να τρέχω προς Καλλιδρομίου. Φύγαμε κάνοντας κυκλωτική κίνηση για να αποφύγουμε τη διμοιρία που ήταν στην Τοσίτσα. Μας είδανε όταν περπατούσαμε προς Αλεξάνδρας και για πρώτη φορά πάλι ένιωσα φόβο. Σαν να έχω σκυλιά πίσω απο την πλάτη μου και ενώ περπατάω ήρεμη να είμαι με τις αισθήσεις στο κόκκινο έτοιμη να ακούσω το ποδοβολητό και το λαχάνιασμα και να πρέπει να τρέξω σαν να μην υπάρχει άυριο.
Οταν έφτασα σπίτι είδα στο net (στο Indymedia που αλλού, στην tv?) οτι λίγα λεπτά αφού φύγαμε χτυπήσανε τα παιδιά στην πλατεία. Και όσους ήταν στη Μεσολογγίου. Αλλά και πάλι ένιωσα παράλογη.
Γιατί φοβάμαι? Αφού εγώ δεν φοβόμουν.
Μιλάω δυνατά όταν περνάω μπροστά απο ανθρώπους με στολή για να δείχνω οτι εδώ είναι και χώρος δικός μου και για την ακρίβεια χώρος κανενός, απλά χώρος. Και εφόσων δεν κάνω τίποτε "κακό" δεν έχω να φοβάμαι οτι θα μου κάνουν "κακό". Σε μένα δεν θα τύχει "στραβή" γιατί είμαι άτρωτη και ατρόμητη και α-(νυποψίαστη/βγαλτη/θωα/νίδεη/στοιχειωτη?). H Θεά Τυχαιότητα είναι πάντα μαζί μας και η Θεία Συγχρονικότητα ποτέ με τους "άλλους". Γιατί πλέον φοβάμαι οτι κάτι θα συμβεί? θα μου συμβεί? θα μας συμβεί?και θα είμαι ανίκανη να κάνω κάτι.
Άλλαξε κάτι σε μένα? Είμαι αλλιώς? Και σήμερα διάβασα αυτό το κείμενο στο protagon.gr και ηρέμησα. Δεν είμαι εγώ αλλιώς. Αυτοί είναι... ή απλά τώρα κατάλαβα οτι δε χρειάζεται να περιμένω για το 2050, τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ξεκίνησαν.

random φράσεις που παίζανε στο κεφάλι μου:

• out in the streets they call it murder 
• μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
• Άκου χτύπους στα Χανιά, άκου τσι κι επά κοντά

Δάσκαλε που δίδασκες και data δεν εκράτεις...

Σε λίγες μέρες ξεκινάω έναν μικρό κύκλο διαλέξεων και έψαχνα πηγές που είχα χρησιμοποιήσει και πέρυσι σαν καλά παραδείγματα, με σκοπό να εμπλουτίσω το υλικό μου. Σίγουρη οτι τα είχα κρατήσει στο tutorial outline που ετοιμάζω για κάθε μάθημα, κοιτάζω στα αρχεία μου. Τίποτε... χριτς χριτς ξύσιμο κεφαλιού...
Σκέφτομαι πονηρά και κοιτάζω στο πολυαγαπημένο dropbox. Ούτε ίχνος. Σκέφτομαι οτι πάντα τα μοιράζομαι με τους φοιτητές και άρα σε κάποιο συνεργατικό εργαλείο θα είναι. Ε εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Βρε να ψάχνω σε emails, βρε να ψάχνω σε delicious, σε google groups, σε wikispaces, σε google bookmarks σε... σε... σε... και έλα μήπως να είναι στο άλλο account και για να ψάξω σε όλα τα google docs που είχα δημιουργήσει με την περσινή ομάδα.

Κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να ψάχνω και άρχισα να χασκογελάω γιατί απλούστατα το μάθημα που ήθελα να προετοιμάσω έχει να κάνει με cloud computing και information/data management! Αστείο? Γελοίο... γιατί καλές όλες οι εφαρμογές αλλά ξέχασα τον βασικό νόμο της συνέπειας. Χρησιμοποίησε κάθε νέο εργαλείο και όσα προγράμματα θέλεις αλλά να είσαι πάντα συνεπής ως προς το που θα αποθηκεύεις κάθε είδος πληροφορίας.
Τελικά όλες οι πληροφορίες ήταν μέσα στα Xmarks τακτοποιημένες σε δικό τους φάκελο και καταδικασμένες στη λήθη των offline αποθηκευμένων δεδομένων.

=============================================================

παράξενη ημέρα σήμερα...

λίγο που κλείνουν δύο χρόνια απο την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, λίγο που πετάχτηκα το πρωί απο το κρεβάτι σαν να κοιμόμουν για μέρες, έχω πάλι αυτή την ύποπτη ενέργεια που είχα και δύο χρόνια πριν.

ΡΧΣ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας
Ανέβηκε από tvxorissinora. - Βίντεο με οικογενειακά γεγονότα και γενέθλια.