ο Φόβος

θέλω να καταγράψω κάτι για να μην φύγει απο τη μνήμη μου στην περίπτωση που αλλάξει κάτι.

Το Δεκέμβρη του '08 δε φοβήθηκα. Οτι και να συνέβη ότι και να είδα, ότι και να έγινε δε φοβήθηκα. Έντονα συναισθήματα ένιωσα, άλλα άγρια, και άλλα άσχημα, αλλά φόβο δεν ένιωσα και όπως και να έχει δεν θέλω να καταγράψω τι έγινε τότε. Δεν έκανα τίποτε λάθος, τίποτε άδικο και δεν είχα να φοβηθώ κανέναν με ή χωρίς στολή. Πέρυσι στις επετείους τα ίδια. Φέτος όμως με το που βγήκαμε απο το metro και πάτησα το πόδι μου στην έρημη Πανεπιστημίου ήθελα να φύγω. Όταν είδα τις διμοιρίες απλά ήθελα να το βάλω στα πόδια, να μη με δούνε. Ετρεχα συνεχώς χωρίς λόγο και ήμουν διαρκώς νευρική. Με το που έβλεπα κράνη ανατρίχιαζα. Εκανα βήματα προς τα πίσω, έτρεχα αντί να είμαι ήρεμη και να περατάω γοργά όπως έκανα πάντα. Είχα μια μεταδοτική νευρικότητα που ούτε οταν φτάσαμε με την πορεία στην Ομόνοια και "ηρέμισε η κατάσταση" δεν σταμάτησε. Και αυτό το ελικόπτερο ένιωσα οτι μας εξέταζε όλους έναν έναν καλά. Και τότε κατάλαβα οτι απο την ώρα που βγήκα απο το metro ένιωσα σαν να παίζω σε δυστοπική scifi ταινία για το 2050. Αλλά δεν είπα τίποτε. Εβλεπα κορίτσια να μιλάνε στα κινητά ξαφνιασμένα λέγοντας "μα τι λες, δεν είναι δυνατόν, σε ποιο νοσοκομείο?".

Πήγαμε Εξάρχεια και "ουφ περάσαμε τα σύνορα". Αλλά δεν ήταν έτσι ακριβώς. Απλά το είπα δεν το ένιωσα αυτή τη φορά το "δεν έχω τίποτε να φοβάμαι, δεν κάνω τίποτε κακό και έχω δίκιο". Πήγαμε στου Γρηγορόπουλου. Ο κόσμος πολύς και σιωπηλός. Πάνω απο το πάρκινγκ-πάρκο ο γνωστός κλεφτοπόλεμος, τέλεια συγχρονισμένος χορός του "μια πετριά εμείς και πάλι πίσω, δυο γκλομπ ένα δακρυγόνο εσείς και ένα βημα μπροστά". Κοίταζα απο την ασφάλεια της Μεσολογγίου αλλά δεν ένιωθα καμία ασφάλεια. Κανένα σύνορο. Καμία σιγουριά οτι "εμείς εδώ απλά καθόμαστε και σιωπηλά θυμόμαστε". Όταν είδα τα κράνη στο χημείο έκανα πισω και ζήτησα να πάμε στην πλατεία. Σαν να μην ήθελα καν να με δούνε. Σαν να αρκούσε να μας δούνε για να συμβεί κάτι "κακό".
Πήγαμε στην πλατεία, ο κόσμος πολύς ήταν έξω σαν να γίνεται άνευρο πάρτυ και εγώ για πρώτη φορά δεν ήθελα να μείνω. Όταν είδαμε να έρχονται απο την Αραχώβης άρχισα πάλι να τρέχω προς Καλλιδρομίου. Φύγαμε κάνοντας κυκλωτική κίνηση για να αποφύγουμε τη διμοιρία που ήταν στην Τοσίτσα. Μας είδανε όταν περπατούσαμε προς Αλεξάνδρας και για πρώτη φορά πάλι ένιωσα φόβο. Σαν να έχω σκυλιά πίσω απο την πλάτη μου και ενώ περπατάω ήρεμη να είμαι με τις αισθήσεις στο κόκκινο έτοιμη να ακούσω το ποδοβολητό και το λαχάνιασμα και να πρέπει να τρέξω σαν να μην υπάρχει άυριο.
Οταν έφτασα σπίτι είδα στο net (στο Indymedia που αλλού, στην tv?) οτι λίγα λεπτά αφού φύγαμε χτυπήσανε τα παιδιά στην πλατεία. Και όσους ήταν στη Μεσολογγίου. Αλλά και πάλι ένιωσα παράλογη.
Γιατί φοβάμαι? Αφού εγώ δεν φοβόμουν.
Μιλάω δυνατά όταν περνάω μπροστά απο ανθρώπους με στολή για να δείχνω οτι εδώ είναι και χώρος δικός μου και για την ακρίβεια χώρος κανενός, απλά χώρος. Και εφόσων δεν κάνω τίποτε "κακό" δεν έχω να φοβάμαι οτι θα μου κάνουν "κακό". Σε μένα δεν θα τύχει "στραβή" γιατί είμαι άτρωτη και ατρόμητη και α-(νυποψίαστη/βγαλτη/θωα/νίδεη/στοιχειωτη?). H Θεά Τυχαιότητα είναι πάντα μαζί μας και η Θεία Συγχρονικότητα ποτέ με τους "άλλους". Γιατί πλέον φοβάμαι οτι κάτι θα συμβεί? θα μου συμβεί? θα μας συμβεί?και θα είμαι ανίκανη να κάνω κάτι.
Άλλαξε κάτι σε μένα? Είμαι αλλιώς? Και σήμερα διάβασα αυτό το κείμενο στο protagon.gr και ηρέμησα. Δεν είμαι εγώ αλλιώς. Αυτοί είναι... ή απλά τώρα κατάλαβα οτι δε χρειάζεται να περιμένω για το 2050, τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ξεκίνησαν.

random φράσεις που παίζανε στο κεφάλι μου:

• out in the streets they call it murder 
• μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
• Άκου χτύπους στα Χανιά, άκου τσι κι επά κοντά