Αμυγδαλίτιδα - a banishing ritual

Αλλη μια χρονιά που δεν λέμε Καλά Χριστούγεννα. Που δεν μοιάζει μέσα μου με Χριστούγεννα, που είναι όλα ακόμη πιο έντονα, που προσπαθώ να αποφύγω την πολυκοσμία και έχω φροντίσει για τα δώρα απο πολύ νωρίς μέσα στο χρόνο, που δεν έχω κανένα κίνητρο να στολίσω το σπίτι αλλά θέλω περισσότερο απο ποτέ να το έχω γεμάτο με φίλους. Πονάει ο λαιμός μου...

Έτσι και φέτος πέρασα αυτές τις μέρες με φίλους και οικογένεια και ήταν ότι έπρεπε για να εξορκίσω δυσάρεστες συναντήσεις του τελευταίου καιρού, να κερδίσω τουλάχιστον 2kg (and counting...) τρώγοντας υπέροχες σούπες και γλυκατζούρες και να αποκτήσω μια ωραιότατη πιθανή αμυγδαλίτιδα. Πονάει ο λαιμός μου...

Καλά να πάθω για να μάθω να παίζω με παιδιά ξένων ανθρώπων. Έπαιζα σχεδόν χαιρέκακα με τα άγνωστα ου μικρούλια, δείχνοντας τους πόσο διασκεδαστικό είναι να αγνοούν τα ακριβά τους παιχνίδια και να φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα για κούκλες με χαρτοπετσέτες και πανάκια, αγνοώντας τη φωνή της μοντέρνας κατά τα άλλα μαμάς "αχ τι κάνεις καλέ στο γιό μου, αχ μη του μαθαίνεις τέτοια και δεν πρέπει..." και μεταφράζοντας την εντελώς αγενή απαίτηση της να ταΐσω στα 2 της μικρούλια το γλυκό, επειδή απλώς ήμασταν εκεί και παίζαμε μαζί, σαν πρόκληση να ταιστούμε όλοι μαζί και να πασαλειφτούμε. Και μαζί με την ικανοποίηση της ζαβολιάς τσουπ άρπαξα και την ιωσούλα μου... serves me well... :-)
και τώρα πονάει ο λαιμός μου αλλά δεν θα τον αφήσω να το κάνει για πολύ...