ο Μανδραγόρας

Ο Μανδραγόρας (Mandragora officinarum ) οφείλει την μυθολογία και την ιστορία του στην ανθρωπόμορφη τοξική του ρίζα (περιέχει μίγμα αλκαλοιδών όπως οι ατροπίνες κτλκτλ. Είναι γνωστό και αγαπητό σε μάγους, αλχημιστές, ιερείς, τοξικολάγνους και γιατρούς και χνάρια του βρίσκουμε σε όλους σχεδόν του πολιτισμούς, με αναφορές σε Παλαιά και Καινή Διαθήκη, Μεσαιωνικά κείμενα, Αποκρυφιστικές Βίβλους, νεορομαντικά γοτθικά κείμενα, ντο ιτ γιορσελφ - ntragks at xom και δε συμμαζέυετε.

πριν σας παραθέσω όσα βρήκα στα ελληνικά στο νετ, να σας παραθέσω δυο πληροφορίες που με εντυπωσίαζαν (σεξουαλίζουσες):
O Μανδραγόρας υποτίθετε φύτρωνε κάτω απο τους χώρους απαγχονισμών απο το σπέρμα των κρεμασμένων. Η δύναμη του κρεμασμένου περνούσε μέσα στο φυτό και του έδινε το σχήμα και τη δυνατότητα να σκοτώνει.
Επίσης, σύμφωνα με το Φίλο Λούη που είχε διαβάσει σε αυτό το βιβλίο που όμως εγώ δεν έχω βρει και 'αμα το έχετε χαρίστε το μου: οι Μάγισσες της εποχής (χαρακτιριζόμενες απο τον Λούη σαν τύπισσες μεσαιωνικά Junkies) έτριβαν τον μανδραγόρα στα σκουπόξυλα και αφού πότιζε καβαλούσαν το σκουπόξυλο και όπως αυτό άγγιζε τα πιπιά τους τριπάρανε αγρίως, εξ ου και ο κόσμος της έλεγε μάγισσες που πετάγανε σε σκουπόξυλα (και αν θυμάστε πάντα χαμογελάνε, τώρα ξέρετε και εσείς γιατί). ΌΛΟ αυτό μου φαίνεται σχετικά απίθανο αλλά άμα ακούσετε το Λούη, τα λέει τόσο πειστικά που δεν είχα λόγο να διαφωνίσω...

Ο Μανδραγόρας (Mandragora officinarum ) οφείλει την μυθολογία και την ιστορία του στην ανθρωπόμορφη τοξική του ρίζα (περιέχει μίγμα αλκαλοιδώνΗ μαγεία του Μανδραγόρα σύμφωνα με εδώ: Η διχαλωτή ρίζα του Μανδραγόρα παρομοιάζονταν με ανθρώπινο σώμα (κοιτάξτε παραπάνω γιατί) και πίστευαν ότι είχε δυνάμεις από τα σκοτεινά πνεύματα της γης. Για να ξεριζώσουν το μανδραγόρα έπρεπε να το κάνουν μόνο μεσάνυχτα (αλλού διαβάζουμε μόνο τις νύχτες με Πανσέληνο ή μόνο απο Ιέριες) και μετά από απαραίτητες προσευχές και τελετουργίες. Κάποιος ζωγράφιζε τρεις κύκλους γύρω από το φυτό με ένα μυτερό κλαδί ιτιάς και μετά έδεναν ένα μαύρο σκύλο στο φυτό με ένα σπάγκο. Ανθρώπινα χέρια δεν έπρεπε να έρθουν σε επαφή με το φυτό. 
Πίστευαν πως όταν ο μανδραγόρας έβγαινε από το έδαφος έβγαζε μια στριγκλιά που σκότωνε ή τρέλαινε όποιον δεν είχε προφυλαγμένα τα αυτιά του εκείνη την ώρα. Όταν το φυτό είχε πια αποκοπεί από την γη μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ευεργετικούς σκοπούς. Ακόμα από την εποχή της βίβλου στην Γένεση υπάρχουν αναφορές για την χρήση του Μανδραγόρα σαν αφροδισιακό και σαν βοτάνι για τεκνοποιία. Η Ραχήλ απελπισμένη που δεν έκανε παιδιά με τον Ιακώβ κατέφυγε στον μανδραγόρα για να γεννήσει τον Ιωσήφ. Στο μεσαίωνα το φυτό ονομάζονταν "μήλο του σατανά" και πίστευαν ότι προκαλούσε τρέλα. Πίστευαν ότι κάτω από τα δέντρα που γίνονταν απαγχονισμοί φύτρωνε μανδραγόρας από το σπέρμα των κρεμασμένων. Ο μανδραγόρας ήταν βασικό συστατικό για τα μαντζούνια των μαγισσών της εποχής και το πιο κοινό παράδειγμα της κατάχρησης των φαρμακευτικών ιδιοτήτων των φυτών από αυτούς που είχαν εμμονές με τις μαγικές και οργιαστικές τελετουργίες με τις οποίες μερικά παραισθησιογόνα ναρκωτικά φυτά είχαν στενά συνδεθεί. Ο μανδραγόρας συνδέθηκε στενά με τον μεσαίωνα και πλήθος προλήψεων και αναφορών σχετικά με τις δυνάμεις του φυτού υπάρχει από εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.

Ιατρίκες πληροφορίες που βρήκα εδώ: O μανδραγόρας, φυτό με ανθρωπόμορφη ρίζα και θρυλικές ιδιότητες που φτάνουν μέχρι την σφαίρα του μύθου εικάζεται ότι προκαλούσε κατάσταση ύπνου παρόμοια με κώμα και από εκεί και η αρχαία Ελληνική φράση «υπό μανδραγόρα καθεύδειν». (Η Ελληνική Εταιρία των Αναισθησιολόγων εξακολουθεί να έχει σαν έμβλημά της τον μανδραγόρα.)

Σύμφωνα με Παϊζάνου Μυρτώ - Φιλίππου Γιώργο. Είναι γνωστός με τα κοινά ονόματα μαντραγόρας, μαντραγούδα, καλάνθρωπος, αρκάνθρωπος κ.ά. Ο Μανδραγόρας, λόγω των δραστικών συστατικών που περιέχει κυρίως στη ρίζα του, αποτελούσε από τους πανάρχαιους χρόνους πολύτιμο και περιζήτητο φάρμακο. Βρέθηκε στους τάφους των βασιλέων των Θηβών (1800 π.Χ.) και αναφέρεται από το Θεόφραστο και το Διοσκουρίδη. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποιούσαν σαν υπνωτικό και ηρεμιστικό, ενώ κατά το Μεσαίωνα ήταν γνωστός σαν εξαιρετικό αναισθητικό για τις εγχειρήσεις. Πολλοί συγγραφείς εξάλλου του έχουν αποδώσει μαγικές και υπερφυσικές ιδιότητες. Επειδή η ρίζα του μοιάζει συχνά με ανθρώπινη φιγούρα, έγινε αιτία να δημιουργηθούν πλήθος δεισιδαιμονίες σχετικά με το φυτό. Πίστευαν ότι η παρουσία τέτοιων ριζών οφειλόταν σε φαινόμενα μετεμψύχωσης, ιδιαίτερα ατόμων που είχαν αυτοκτονήσει και ότι το φυτό βρισκόταν κάτω από την επίδραση των δυνάμεων του σκότους και της γης.