Laid

Και αφού διαβάσω την είδηση και χτυπήσει καρδούλα και πατήσω και το Post για το Comment, ανοίγει το μυαλό (σαν αεροφωτογραφία) και μεταφέρομαι 6 (μανούλα μου!) χρόνια πριν. Βρίσκομαι στο σπίτι του τότε αγαπητικού μου. Έχω μόλις επιστρέψει απο εξέταστική (στατιστική) και το μυαλό μου καζάνι που βράζει. Δεν είμαι καλά, τον κοιτάζω "θέλεις να πάμε λυκαβυττό?", "δε νομίζω ματάκια μου, δε μου αρέσουν αυτά". Το δωμάτιο αρκετά σκοτεινό, δε σηκώνω καν το τηλέφωνο στην Ε που με παίρνει συνεχώς για να με πείσει.

Το επόμενο πρωί ξυπνάω αλαφιασμένη. Τι σκατά σκεφτόμουν! Τους περίμενα τόσα χρόνια! Τους άκουγα τόσα χρόνια! Μαθαίνω οτι διαλύονται. Τραβάω τα μαλλιά μου. Είναι ώρα για μερικές αποφάσεις. Απο τότε οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς που πήγαν σε εκείνη τη βραδιά και σε εκείνους που το έχασαν.

Στην επόμενη εξεταστική ένας Ανθρωπος μου δίνει cd. "Δεν ξέρω γιατί αλλα είσαι εσύ". Και δεν με ξέρει καθόλου και το πρώτο track είναι το Senorita. Ρουτζώνω προκαταβολικά αλλά ρωτάω "είχες πάει τότε?", "εντελώς χαζά το είχα χάσει, λες και δε σκευτόμουν". Μμμ... είναι ώρα για μερικές αποφάσεις...

[τελίτσες]



Αρκετά laid αργότερα και μερικά υπέροχα αλλά ουχί χορταστικά live του κυρίου Booth, έφτασε η ώρα λέμε... και αυτή τη φορά θα πάμε ΚΑΙ οι δύο, πάλι χωρίς να σκευτόμαστε

AND WE'LL NEVER GET AWAY WITH IT, ever... again...


(Rage Against The Machine, Crowded House, Jesus And Mary Chain, Smashing Pumpkins, Van Halen, το 2007 μοιάζει να είναι η χαρά της επανασύνδεσης, "αγαπηθείτε και κάντε μουσική και όχι αρπαχτή")