γρουμφ - post-Krepali

Η Λόρα η μιση λονδρέζα μισή Σκωτσέζα, που βαρέθηκε το Λονδίνο (" μα γίνεται να βαρεθείς το Λονδίνο?","γίνεται, άμα ελπίζεις για κάτι καλύτερο") και κατέβηκε Ελλάδα με τον αγαπητικό της, με πήρε αγκαλιά (απο κοντά είχε ακόμη πιο λευκό πρόσωπο) και μου είπε οτι τις προκαλεί πολύ stress η Ελλάδα, οτι οι άνθρωποι νομίζουν οτι μιλώντας ελληνικά δεν καταλαβαίνει οτι τη σχολιάζουν αρνητικά και μετά στα καπάκια στα αγγλικά της κάνουν κοπλιμέντα και οτι την πατάνε όταν πάει να χορέψει και οτι την αγχώνει το απροσδόκητο λάθος της κάθε στιγμής και τελικά μου πρότεινε να πάμε Σκωτία παρέα να ταίζουμε τις μαλλιαρές αγελάδες και να δοκιμάζουμε καινούρια Cyberlocks.

No positive shinny happy people last night. Μόνο καραγκίοζηδες εφαψίες και μουντρούχες κακομοίρες. Και η μουσική ήταν τόσο καλή... τι κρίμα... οσοι έλαμπαν χτες το βράδυ ήταν υπέροχοι. Ακόμη και εμείς που φύγαμε γελώντας για το μικρό στέκι στο Παγκράτι. Μικρή νίκη στη βία του εφαψία η βία του τακουνιού. Πώς τα φοράνε οι Γυναίκες? Ακόμη πονάω παντού. Μόνο ξυπολισιά και πλατφόρμα για μένα... άντε και κανα αρβυλάκι...

-------------------------------------------@------------------------------------------------
Ακαδημαικά:
Κάθομαι κάτω και τα βάζω στη σειρά. Δεν βγαίνει τίποτε με αυτό το τροπάρι. Καλή και πρόχειρη λύση τα μαθήματα στο φροντιστήριο, αλλά και με καθυστερεί απο την έρευνα μου και με κρατάει μακρυά απο την ομάδα στο uni.

Πρέπει να γίνει κάτι σύντομα... Χάνω το κέφι μου για δουλειά και για μελέτη και αυτό είναι το χειρότερο. Ουφ, τις μισώ τις ταχυπαλμίες. Όταν έχω πανικατακς σκεύτομαι ακόμη πιο περίπλοκα και δεν βάζω τελείες. Εχω αγχωθεί τόσο πολυ που νιώθω εξαντλημένη. Και έχω τόσα πολλά και ωραία να κάνω. Η καρδια μου παίζει σε ρυθμό JamesBrownIsDead (μα καλά πως του ήρθε του αλλουνού χτες βράδυ και το έβαλε.)