μία εξοργιστικά ειλικρινής χρονιά

κλείνει και εμείς είμαστε όλοι ασθενείς απόψε... άλλοι σοβαρότερα, άλλοι ελαφρότερα, οπότε και όλοι ελπίζουμε για το καλύτερο. Να είναι όλα περαστικά, όλα εκτός απο όλα όσα μας βοηθάνε να ελπίζουμε για αυτό το καλύτερο..

Wikileaks Stories: let the (Serious) Games Begin!

Το WιkiLeaks Stories  είναι ένα project στο οποίο ανεξάρτητοι δημιουργοί παιχνιδιών έχουν κληθεί να σχεδιάσουν παιχνίδια με σκοπό να υποστηρίξουν το WikiLeaks και την ελεύθερη πληροφορία και γιατί όχι να κάνουν και τα ίδια τα παιχνίδια "διαρροές" χρησιμοποιώντας το υλικό απο το WikiLeaks με το παιχνίδι σαν μέσο.

Οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετέχει δημιουργώντας παιχνίδια (ναι ακόμη και εσύ).

ενδεικτικά:

Η εταιρεία MolleIndustria έφτιαξε ένα serious game βασισμένο στο κείμενο "Conspiracy as Governance" του Julian Assange http://www.molleindustria.org/leakyworld/leakyworld.html και επίσης μπορείτε να δείτε το http://bit.ly/g7AEhO και το φημισμένο http://cablegategame.com/

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πούμε μια ιστορία, αλλά οι ιστορίες που μας έμειναν και μας άλλαξαν ήταν αυτές που μας μετέφεραν στο εκεί και στο τότε τους και το κάνανε εδώ και τώρα μας. 

Αμυγδαλίτιδα - a banishing ritual

Αλλη μια χρονιά που δεν λέμε Καλά Χριστούγεννα. Που δεν μοιάζει μέσα μου με Χριστούγεννα, που είναι όλα ακόμη πιο έντονα, που προσπαθώ να αποφύγω την πολυκοσμία και έχω φροντίσει για τα δώρα απο πολύ νωρίς μέσα στο χρόνο, που δεν έχω κανένα κίνητρο να στολίσω το σπίτι αλλά θέλω περισσότερο απο ποτέ να το έχω γεμάτο με φίλους. Πονάει ο λαιμός μου...

Έτσι και φέτος πέρασα αυτές τις μέρες με φίλους και οικογένεια και ήταν ότι έπρεπε για να εξορκίσω δυσάρεστες συναντήσεις του τελευταίου καιρού, να κερδίσω τουλάχιστον 2kg (and counting...) τρώγοντας υπέροχες σούπες και γλυκατζούρες και να αποκτήσω μια ωραιότατη πιθανή αμυγδαλίτιδα. Πονάει ο λαιμός μου...

Καλά να πάθω για να μάθω να παίζω με παιδιά ξένων ανθρώπων. Έπαιζα σχεδόν χαιρέκακα με τα άγνωστα ου μικρούλια, δείχνοντας τους πόσο διασκεδαστικό είναι να αγνοούν τα ακριβά τους παιχνίδια και να φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα για κούκλες με χαρτοπετσέτες και πανάκια, αγνοώντας τη φωνή της μοντέρνας κατά τα άλλα μαμάς "αχ τι κάνεις καλέ στο γιό μου, αχ μη του μαθαίνεις τέτοια και δεν πρέπει..." και μεταφράζοντας την εντελώς αγενή απαίτηση της να ταΐσω στα 2 της μικρούλια το γλυκό, επειδή απλώς ήμασταν εκεί και παίζαμε μαζί, σαν πρόκληση να ταιστούμε όλοι μαζί και να πασαλειφτούμε. Και μαζί με την ικανοποίηση της ζαβολιάς τσουπ άρπαξα και την ιωσούλα μου... serves me well... :-)
και τώρα πονάει ο λαιμός μου αλλά δεν θα τον αφήσω να το κάνει για πολύ...

WWF αρχεία υπο εξαφάνιση

"Εσύ έμαθες για τα wwf αρχεία?" με ρώτησε ένας φίλος τις προάλλες... "WWF αρχεία? είναι αρχεία υπό εξαφάνιση?" βιάστηκα να πω την εξυπνάδα μου... 

Κάπως έτσι όμως, καθώς είναι η καινούρια μορφή μη εκτυπώσιμων .pdf αρχείων που προτείνει η WWF για να σταματήσει η αλόγιστη εκτύπωση και κατανάλωση ενέργειας και χαρτιού. Μέχρι στιγμής είναι μόνο σε Mac OS X και θα βγει σύντομα και για Windows. Κατεβάστε το πρόγραμμα και μάθετε περισσότερα στο http://www.saveaswwf.com/en/

ο Φόβος

θέλω να καταγράψω κάτι για να μην φύγει απο τη μνήμη μου στην περίπτωση που αλλάξει κάτι.

Το Δεκέμβρη του '08 δε φοβήθηκα. Οτι και να συνέβη ότι και να είδα, ότι και να έγινε δε φοβήθηκα. Έντονα συναισθήματα ένιωσα, άλλα άγρια, και άλλα άσχημα, αλλά φόβο δεν ένιωσα και όπως και να έχει δεν θέλω να καταγράψω τι έγινε τότε. Δεν έκανα τίποτε λάθος, τίποτε άδικο και δεν είχα να φοβηθώ κανέναν με ή χωρίς στολή. Πέρυσι στις επετείους τα ίδια. Φέτος όμως με το που βγήκαμε απο το metro και πάτησα το πόδι μου στην έρημη Πανεπιστημίου ήθελα να φύγω. Όταν είδα τις διμοιρίες απλά ήθελα να το βάλω στα πόδια, να μη με δούνε. Ετρεχα συνεχώς χωρίς λόγο και ήμουν διαρκώς νευρική. Με το που έβλεπα κράνη ανατρίχιαζα. Εκανα βήματα προς τα πίσω, έτρεχα αντί να είμαι ήρεμη και να περατάω γοργά όπως έκανα πάντα. Είχα μια μεταδοτική νευρικότητα που ούτε οταν φτάσαμε με την πορεία στην Ομόνοια και "ηρέμισε η κατάσταση" δεν σταμάτησε. Και αυτό το ελικόπτερο ένιωσα οτι μας εξέταζε όλους έναν έναν καλά. Και τότε κατάλαβα οτι απο την ώρα που βγήκα απο το metro ένιωσα σαν να παίζω σε δυστοπική scifi ταινία για το 2050. Αλλά δεν είπα τίποτε. Εβλεπα κορίτσια να μιλάνε στα κινητά ξαφνιασμένα λέγοντας "μα τι λες, δεν είναι δυνατόν, σε ποιο νοσοκομείο?".

Πήγαμε Εξάρχεια και "ουφ περάσαμε τα σύνορα". Αλλά δεν ήταν έτσι ακριβώς. Απλά το είπα δεν το ένιωσα αυτή τη φορά το "δεν έχω τίποτε να φοβάμαι, δεν κάνω τίποτε κακό και έχω δίκιο". Πήγαμε στου Γρηγορόπουλου. Ο κόσμος πολύς και σιωπηλός. Πάνω απο το πάρκινγκ-πάρκο ο γνωστός κλεφτοπόλεμος, τέλεια συγχρονισμένος χορός του "μια πετριά εμείς και πάλι πίσω, δυο γκλομπ ένα δακρυγόνο εσείς και ένα βημα μπροστά". Κοίταζα απο την ασφάλεια της Μεσολογγίου αλλά δεν ένιωθα καμία ασφάλεια. Κανένα σύνορο. Καμία σιγουριά οτι "εμείς εδώ απλά καθόμαστε και σιωπηλά θυμόμαστε". Όταν είδα τα κράνη στο χημείο έκανα πισω και ζήτησα να πάμε στην πλατεία. Σαν να μην ήθελα καν να με δούνε. Σαν να αρκούσε να μας δούνε για να συμβεί κάτι "κακό".
Πήγαμε στην πλατεία, ο κόσμος πολύς ήταν έξω σαν να γίνεται άνευρο πάρτυ και εγώ για πρώτη φορά δεν ήθελα να μείνω. Όταν είδαμε να έρχονται απο την Αραχώβης άρχισα πάλι να τρέχω προς Καλλιδρομίου. Φύγαμε κάνοντας κυκλωτική κίνηση για να αποφύγουμε τη διμοιρία που ήταν στην Τοσίτσα. Μας είδανε όταν περπατούσαμε προς Αλεξάνδρας και για πρώτη φορά πάλι ένιωσα φόβο. Σαν να έχω σκυλιά πίσω απο την πλάτη μου και ενώ περπατάω ήρεμη να είμαι με τις αισθήσεις στο κόκκινο έτοιμη να ακούσω το ποδοβολητό και το λαχάνιασμα και να πρέπει να τρέξω σαν να μην υπάρχει άυριο.
Οταν έφτασα σπίτι είδα στο net (στο Indymedia που αλλού, στην tv?) οτι λίγα λεπτά αφού φύγαμε χτυπήσανε τα παιδιά στην πλατεία. Και όσους ήταν στη Μεσολογγίου. Αλλά και πάλι ένιωσα παράλογη.
Γιατί φοβάμαι? Αφού εγώ δεν φοβόμουν.
Μιλάω δυνατά όταν περνάω μπροστά απο ανθρώπους με στολή για να δείχνω οτι εδώ είναι και χώρος δικός μου και για την ακρίβεια χώρος κανενός, απλά χώρος. Και εφόσων δεν κάνω τίποτε "κακό" δεν έχω να φοβάμαι οτι θα μου κάνουν "κακό". Σε μένα δεν θα τύχει "στραβή" γιατί είμαι άτρωτη και ατρόμητη και α-(νυποψίαστη/βγαλτη/θωα/νίδεη/στοιχειωτη?). H Θεά Τυχαιότητα είναι πάντα μαζί μας και η Θεία Συγχρονικότητα ποτέ με τους "άλλους". Γιατί πλέον φοβάμαι οτι κάτι θα συμβεί? θα μου συμβεί? θα μας συμβεί?και θα είμαι ανίκανη να κάνω κάτι.
Άλλαξε κάτι σε μένα? Είμαι αλλιώς? Και σήμερα διάβασα αυτό το κείμενο στο protagon.gr και ηρέμησα. Δεν είμαι εγώ αλλιώς. Αυτοί είναι... ή απλά τώρα κατάλαβα οτι δε χρειάζεται να περιμένω για το 2050, τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ξεκίνησαν.

random φράσεις που παίζανε στο κεφάλι μου:

• out in the streets they call it murder 
• μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
• Άκου χτύπους στα Χανιά, άκου τσι κι επά κοντά

Δάσκαλε που δίδασκες και data δεν εκράτεις...

Σε λίγες μέρες ξεκινάω έναν μικρό κύκλο διαλέξεων και έψαχνα πηγές που είχα χρησιμοποιήσει και πέρυσι σαν καλά παραδείγματα, με σκοπό να εμπλουτίσω το υλικό μου. Σίγουρη οτι τα είχα κρατήσει στο tutorial outline που ετοιμάζω για κάθε μάθημα, κοιτάζω στα αρχεία μου. Τίποτε... χριτς χριτς ξύσιμο κεφαλιού...
Σκέφτομαι πονηρά και κοιτάζω στο πολυαγαπημένο dropbox. Ούτε ίχνος. Σκέφτομαι οτι πάντα τα μοιράζομαι με τους φοιτητές και άρα σε κάποιο συνεργατικό εργαλείο θα είναι. Ε εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Βρε να ψάχνω σε emails, βρε να ψάχνω σε delicious, σε google groups, σε wikispaces, σε google bookmarks σε... σε... σε... και έλα μήπως να είναι στο άλλο account και για να ψάξω σε όλα τα google docs που είχα δημιουργήσει με την περσινή ομάδα.

Κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να ψάχνω και άρχισα να χασκογελάω γιατί απλούστατα το μάθημα που ήθελα να προετοιμάσω έχει να κάνει με cloud computing και information/data management! Αστείο? Γελοίο... γιατί καλές όλες οι εφαρμογές αλλά ξέχασα τον βασικό νόμο της συνέπειας. Χρησιμοποίησε κάθε νέο εργαλείο και όσα προγράμματα θέλεις αλλά να είσαι πάντα συνεπής ως προς το που θα αποθηκεύεις κάθε είδος πληροφορίας.
Τελικά όλες οι πληροφορίες ήταν μέσα στα Xmarks τακτοποιημένες σε δικό τους φάκελο και καταδικασμένες στη λήθη των offline αποθηκευμένων δεδομένων.

=============================================================

παράξενη ημέρα σήμερα...

λίγο που κλείνουν δύο χρόνια απο την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, λίγο που πετάχτηκα το πρωί απο το κρεβάτι σαν να κοιμόμουν για μέρες, έχω πάλι αυτή την ύποπτη ενέργεια που είχα και δύο χρόνια πριν.

ΡΧΣ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας
Ανέβηκε από tvxorissinora. - Βίντεο με οικογενειακά γεγονότα και γενέθλια.

Thus bind thyself, and thou shalt be for ever free

η πειθαρχία μου λείπει. χρησιμοποιώ σύμβολα για να πραγματοποιήσω τις πιο απλές εργασίες και να επαναφέρω εγκαίρως τον εαυτό μου στην τάξη. τις περισσότερες φορές με πρόσκαιρη επιτυχία και φθαρτή διάρκεια. ας μη γελιέμαι όμως, είμαι εκτός τάξης εδώ και καιρό.

Great Day for Randomness

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα email που μου χάριζε την πολυπόθητη είσοδο για το gigapedia (καλοί άνθρωποι σας αγαπώ τόσο πολύ) και άρχισα να κατεβάζω βιβλία και συγγράμματα, συνέχισα με μία έκρηξη λογοτεχνικής τυχαιότητας στο εξαιρετικό Watch Out 4 Snakes και ολοκλήρωσα το πρωινό μου με ένα επεισόδιο How I Met Your Mother οπου εμφανίζεται ο Hurley (yeap "Ο Hurley") τα LOST trivia δίνουν και παίρνουν ΚΑΙ επιτέλους ονοματίζεται μια κατάρα που είχαμε εφεύρει πριν χρόνια. Fnord...

και τώρα δουλειά...

Καιρός για σούπα με κολοκύθα και γάλα καρύδας

Το Σάββατο βρήκα κομμάτια καθαρισμένης κολοκύθας και μου ήρθε τρελή όρεξη για βελουτέ σουπίτσα. Αγαπάω τόσο πολύ την κοκοκύθα αλλά πάντοτε κόβομαι και διστάζω να την αγοράσω, οπότε και έκανα πάρτυ όταν βρήκα τα υπέροχα πορτοκαλιά κομμάτια στο σουπερ μάρκετ. Αρχικά σκέφτηκα να φτιάξω την αγαπημένη μου με κολοκύθα+γλυκοπατάτα+πράσο αλλά ήθελα κάτι πιο απλό οπότε και θυμήθηκα την καρύδα και τους γλυκούς της χυμούς.

e-Λυκά

3- 4 κούπες κομμάτια κολοκύθας

2 κουταλιές σούπας βούτυρο

1 κούπα ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι

2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες

1 και 1/2 κούπες γάλα καρύδας

2 κούπες ζωμός κοτόπουλο ή λαχανικών

φρέσκο πιπέρι

μπαχάρια

αλάτι

μοσχοκάρυδο και φρέσκο κρεμμυδι για γαρνιτούρα

Παρασκευή (και σάββατο)
Λιώνουμε το βούτυρο σε μέτρια φωτιά. 

Προσθέτω κρεμμυδάκια και σκορδάκι και σοτάρω μέχρι να πάρουν ένα λαχταριστό χρυσαφί χρώμα (περίπου 10 λεπτάκια). 

Προσθέτω τα κομμάτια κολοκύθας και ανακατεύω για λίγο. 

Στη συνέχεια προσθέτω τον ζωμό και τα μυρωδικά μου (εκτός απο το μοσχοκάρυδο) και περιμένω να βράσουν. Μπορείτε να χαμηλώσετε τη φωτιά και να βάλετε το καπάκι. Αφήνουμε για 30 λεπτά αλλά ανακατεύουμε συχνά.

Πολτοποιούμε το μείγμα στο μπλέντερ και επιστρέφουμε τη βελουτέ πλέον σουπίτσα μας στη κατσαρόλα. Προσθέτουμε το γάλα καρύδας (δοκιμάζουμε φυσικά για να δούμε πότε και πόσο μας αρέσει). Συμπληρώνουμε με αλάτι και πιπεράκι φρέσκο εάν το επιθυμούμε και σερβίρουμε σε μπολάκια.
Πασπαλίζουμε λίγο μοσχοκάρυδο στην σουπίτσα μας (ή και φρέσκο κρεμυδάκι για χρώμα) και βουρ με νόστιμο κρασάκι!

αγαπάω μια πόλη σε φρίκη

...και ενώ ο Στέλιος Ελληνιάδης μιλάει για το (τ)έλος της Αθήνας  στην ελευθεροτυπία και ενώ κάθε μέρα βλέπω σκηνές που με πληγώνουν ή με προσβάλουν ή σιγά σιγά με τρομάζουν και εμένα http://tvxs.gr/node/69485  υπάρχουν μέρες και υπάρχουν στιγμές που ανοίγει η καρδιά.

Σήμερα σε μια τόσο αντιφατική μέρα όσο η μέρα των ανούσιων για μένα δημοτικών εκλογών, πήρα την οικογένεια να τους δείξω τη δική μου Αθήνα μακρυά απο τους γελοιές εκλογικές υποσχέσεις και τη φρίκη των δελτίων της TV. Αυτή του κέντρου της έκπληξης και της απογοήτευσης και τον όμορφων μικρών μαγαζιών και των σκοτεινών στενών με τα δεκάδες πωλητήρια διαμερισμάτων και μονοκατοικιών που κανένας δεν θέλει πια να κατοικήσει. Αυτή του κέντρου των εξαιρετικών συνθημάτων στους τοίχους και των δημιουργικών graffity πάνω σε εγκαταλελειμμένα σπίτια που ματώνουν αναμνήσεις απο τοίχους που χάσκουν. Μιλούσα για στιγμές και φίλους και χορούς και γέλια και αυτοσχέδια πάρτυ ενώ εξηγούσα τι είναι οι γεμάτες με αίμα σύριγγες. 
Επισκεφτήκαμε ανοιχτές gallery και μετρήσαμε τα γυαλιά απο τα χθεσινοβραδινά σπασμένα αυτοκίνητα. Αποφύγαμε τους δρόμους της θλίψης και καταλήξαμε σε μικρά πάρκα. Ευγενικοί και χαμογελαστοί άνθρωποι μας θύμισαν οτι τελικά μια αγκαλιά χρειάζεσαι για να ευτυχίσεις και καταλήξαμε στο Άλσος Βεΐκου οπου έχουν τοποθετήσει όργανα γυμναστικής και παιδιά, μαμάδες, μπαμπάδες κάνανε γυμναστικοί γελώντας... και μου είπαν για ιδέες να βελτιωθεί η πόλη και κοκκίνησαν τα μάγουλα και χωνέψαμε το εξαιρετικό πολίτικο πιλάφι και νιώσαμε οτι..


μωρέ όλα μπορεί να έχουν νόημα...όλα... ακόμη και τις πιο ανόητες ημέρες

αυτο το μήνα είμαι ανεμώνη

Pulsatilla

fucking happy times

μια απο τις πιο ευτυχισμενες μερες. χωρις τονους. κοπενχαγη. πολυ γελιο. πολυ δρομος. πολλες σπειρες. πολυ ευγενεια. πολυ φωτεινα. πολυ παγωμενα. πολυ ουσιαστικα. συνεδριο γεματο υπεροχους ανθρωπους. συνεδριο γεματο ιδεες. παρουσιαση που πηγε καλα. θαυμασμος για ολες αυτες τις ιδεες. για ολους αυτους τους φωτεινους ανθρωπους. για ολο αυτο το δασος της γνωσης. αγχος για το μελλον. σκεψεις και προβληματισμοι για αυτο που κανω. για τα χρονια που περνανε. για το δασος που γυροφερνω. και ξαφνικα sms. πηρες την υποτροφια τι θα τα κανεις τοσα χρηματα. μονο και μονο για να κανω αυτο που αγαπαω. μονο και μονο για να χαθω στο δασος. δεν εχω λογια. θελω να χαθω στο δασος.

στα δελτία των 8 τα βλέπεις και τρως

Στο δελτίο του Star προτείνουν Κάρμεν, Ξυλούρη, Frankenstein  και Active Member, δίνοντας πληροφορίες και τιμές... Σε αυτό με τους Σεφ γέλασα με τους κριτές (μετράνε) και στο στο Game On του MTV είδα καινούριους τίτλους... λές να αγοράσω TV?

τα ύστερα του κόσμου ( με την καλή έννοια )
-ή απλά κατάλαβαν οτι φέτος είναι η χρονιά της TV καθώς δεν έχουμε χρήματα ούτε για να πάμε πλατεία-

Η Γάτα στο Παζάρι...

Ηρθαν τα FabBoyz και με πήραν απο τo lab για να πάμε να ανταλλάξουν τα πράγματα τους στο Σύνταγμα. Εκεί η Athens Voice είχε στήσει ένα μικρό παζάρι ανταλλαγής και πολλοί καλοί άνθρωποι είχαν αφήσει τα αντικείμενα τους, είχαν πάρει κουπόνια ανταλλαγής που έγραφαν DRINK ME και επέστρεφαν σε λίγη ώρα, περίμεναν σε μια ουρά και ανέβαιναν λίγοι λίγοι σε μια όμορφα στημένη εξέδρα με τα αντικείμενα προς ανταλλαγή. Με εντυπωσίασε το DRINK ME και σκέφτηκα αμέσως την Αλίκη και οτι εγώ θα ήμουν η Γάτα. Η Γάτα στο Παζάρι. Με εντυπωσίασαν τα αντικείμενα που το καθένα θα είχε μια ιστορία να πει. Με εντυπωσίασε οτι περιμέναμε όλοι υπομονετικά στην ουρά και διάφοροι όμορφοι άνθρωποι μας βγάζανε φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Στο τέλος έβγαλα και εγώ την κάμερα μου και τους έβγαζα και εγώ για να μη νιώθουν εκτός εικόνας. Τα FabBoys είχαν φέρει τρομερά αντικείμενα τα οποία είχαν γίνει ανάρπαστα αλλά γενικά όλα τα πράγματα είχαν ιστορική αξία. Ή όχι...

Με εντυπωσίασε και οτι ακριβώς απέναντι απο την υπερυψωμένη εξέδρα είχαν τοποθετήσει ένα μικρό λοφίσκο με γρασίδι και παγκάκια, οπου κόσμος καθόταν και κοίταζε τους ανθρώπους να περιεργάζονται τα αντικείμενα και να επιλέγουν. Μας φαντάστηκα σε μερικά χρόνια να καθόμαστε να κοιτάζουμε σιωπηλοί όσους μπορούν ακόμη να αγοράσουν αντικείμενα. Σε ξύλινα παγκάκια, με ποπκορν και έναν καλό φίλο. Θα κρατιόμαστε χέρι χέρι και μετά θα σηκωνόμαστε πάντα σιωπηλοί και πάντα χέρι χέρι και θα ανεβαίνουμε την καταπράσινη Πανεπιστημίου. Θα γελάμε και θα βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα πάνω σε ταράτσες. Χωρίς αντικείμενα...

Πίσω στην όχι ακόμη ανθισμένη Πανεπιστημίου, τα FabBoyz μου χάρισαν 3 κουπόνια και έτσι μπόρεσα να αποκτήσω ένα μπλε ηλεκτρίκ καρτούτσο, μια μπλε σειρήνα περιπολικού και ένα μικρό Menorah. Ήθελα να κρατήσω τα κουπόνια που λέγανε DRINK ME, αλλά δεν ήθελα να φανεί οτι κάνω την ψιλομύτα και διάλεξα τα πιο ασύνδετα αντικείμενα που μπόρεσα να φανταστώ. Σκέφτηκα πως θα τα συνδυάσω για να τα εγκαινιάσω σε μια βραδυά. Μπορώ να κάνω ένα πάρτυ και να καλέσω εβραίους φίλους για να πιούμε sangria σερβιρισμένη στην μπλε κανάτα ενώ έχω ανάψει την σειρήνα. Για το εφέ. Για να γιορτάσουμε τα πράγματα μου. Τα αντικείμενα μου. Αφού πρώτα βρω ένα μέρος να τα τοποθετήσω. Και νιώσω καλά...

πετυχεσά

Υπέροχη βραδιά είναι να συνειδητοποιείς την επόμενη μέρα οτι οι πρωτοφορεμένες σου μαύρες μπότες λιώσανε μετά απο 7 ώρες αδιάκοπου χορού?

Μα πάμε καλά? καταστράφηκαν πρώτη φορά που τις φόρεσα? 

Μα κάνω εξαιρετικά αποτυχημένες αγορές βρε αδερφάκι μου... πω ρε και τις αγάπησα τις άθλιες... κατάρα στο ebay και στο φτηνό κρέας που το τρώνε οι σκύλοι... μαζί με τα 30 euros μου... γουφ

Sexy Mad Men

άκουγα το Charade του Serj Tankian και ξαφνικά συνειδιτοποίησα πόσο πολύ μου θυμίζουν τα παιξίματα της φωνής του (όχι η ποιότητα αλλά κάτι στη χρήση) τον Frank Zappa (καρδούλες). Και μετά μου έσκασε η ομοιότητα..

την οποια έχει προσέξει και ένα κάρο κόσμος --> http://cheezburger.com/Asset/View/?ciid=2353296

και ακούστε και αυτό 

πρώτη βροχή - πρώτες ανατριχίλες - πρώτα θάματα - πρώτο lemsip

αποδείξεις (ζωής)

αγαπάω τις αποδείξεις. μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια που μου είναι εντελώς άχρηστα. τα βλέπω και σμίγω τα φρυδια προσπαθώντας να θυμηθώ. πότε πήγα σε αυτή την τσαγιερί? με ποιον ήμουν? τι σκεφτόμουν τότε? πότε πέρασα απο τιν αττική οδό? πότε αγόρασα σάλτσα σόγιας? έχω σάλτσα σόγιας μέσα? μα καλά τί σκεφτόμουν.

αγαπάω τις αποδείξεις. χαίρομαι πολύ που τις μαζέυω. μου θυμίζουν πόσο τυχερή είμαι. πολύτιμα προσωπικά δεδομένα στιγμών που πέρασαν χωρίς να τις έχω δεδομένες.

Dead Can Dance - ο πεινασμένος (για 90s μουσική) συναυλίες ονειρεύεται

Στο όνειρο μου άκουγα συνεχώς το Papua New Guinea των The Future Sound of London και ξύπνησα με μια επιθυμία να δω τους Dead Can Dance (!) -το κομμάτι έχει samples του "Dawn of the Iconoclast" αλλά πέρα απο αυτό τελιτσες...-

Ο Brendan Perry μιλάει για DCD άλμπουμ μέσα στο 2011 και ενδέχεται να τον δούμε γρήγορα και πάλι απο κοντά εις την Ελλάδαν, αλλά μέχρι να μάθουμε καμία σίγουρη πληροφορία ας ακούσουμε το enigma of the absolute

το ένα ευρώ

μαραθώνος 8 παρά το πρωί της Παρασκευής. 10 ευρώ μόνο. η πρωτόγνωρη επιμονή του νεαρού άντρα στο βενζινάδικο να κοιτάξει τον αέρα στα λάστιχα. το ντροπαλό μου ναι. το χαμόγελο του όταν αντί για 33 είχα πίεση 23 (allhailEris). το ένα ευρώ που είχα διαθέσιμο για να τον ευχαριστήσω για τον κόπο του. η αίσθηση οτι οδηγώ καινούριο αυτοκίνητο. αισθητά καλύτερο φρενάρισμα. η υπόσχεση να ελέγχω τον αέρα. σκέψεις για μεγαλύτερη κατανάλωση βενζίνης. παιδί που πετάγεται στη λεωφόρο ενώ κάνω υπολογισμούς μέσα σε ένα νυσταγμένο ακόμη κεφάλι. έγκαιρο φρενάρισμα χάρη στον αέρα. μούδιασμα. η αίσθηση οτι με πονάει η αγκαλιά μου.

η αγάπη για τον ξένο αυτό άνθρωπο. το ευχαριστώ που δεν φτάνει. το ένα ευρώ.

η φαντασία και η δημιουργικότητα...

αν τελικά δεν περνάνε μέσα απο την μέθοδο και την ουσιαστική θέληση, δύσκολα οδηγούν στην αλλαγή...

"Do What Thou Wilt" έλεγε ο Crowley και απο την ώρα που άρχισα να καταλαβαίνω "κάπως" τι εννοεί οταν μιλάει για τη Θέληση, άρχισα να βλέπω πολλά απο τα στραβά των δικών μου (μη) αποφάσεων και κυρίως τη στραβή πορεία ορθών μου αποφάσεων. 

Πρέπει Και να Θέλεις αλλά Και να Κάνεις. 

Και αυτό το "πρέπει" που τόσο κατακρίνω και τόσο ακολουθώ, με φέρνει στην επιστημονική μέθοδο που έχω ακολουθήσει στη δουλειά μου και προσπαθώ να ακολουθήσω και στα καθημερινά μου διλήμματα. 

Η επιστημονική μέθοδος και γενικότερα η επιστημονική σκέψη φαίνονται στον καιρό της άσκοπης υπερταχύτητας, ο μόνος δρόμος γόνιμης λειτουργίας της σκέψης μας. Με μέθοδο, επιμονή, φαντασία αλλά και διάθεση αλλαγής και τρικλοποδιάς όλων των πιστεύω μας αν το ανατρεπτικό αποτέλεσμα το απαιτήσει ή αν η διαδικασία που επιλέξαμε φανεί λανθασμένη. Σε αυτούς τους καιρούς που τύχαμε να ζούμε, ο επίμονος βρίσκει ευτυχία και ο απόλυτος κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο. 

Δύσκολο να διακρίνω τη γραμμή ανάμεσα στο "ξέρω", στο "νομίζω οτι ξέρω" και στο "ας προσπαθήσω να δω εάν ισχύει και κάτω απο ποιες προϋποθέσεις". Και αυτό που αναρωτιέμαι είναι το αν τελικά γίνω απόλυτη στο να μην είμαι απόλυτη, σαν αλλαζονικός σίγουρος Βούδας, υπάρξω σαν αοριστία μέσα στα κεφάλια αυτών που με αγαπούν και θέλησαν να μου αφιερώσουν κομμάτι απο τον πολύτιμο χρόνο τους...

«Στην επιστήμη συμβαίνει συχνά να πει ένας επιστήμονας “Ξέρεις, αυτό είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα· η θέση μου ήταν λανθασμένη”, και τότε αλλάζει πράγματι γνώμη και δεν ξανακούς ποτέ την παλιά αντίληψη από αυτόν. Πραγματικά το κάνουν. Δεν συμβαίνει τόσο συχνά όσο θα έπρεπε, επειδή οι επιστήμονες είναι άνθρωποι και η αλλαγή πολλές φορές είναι οδυνηρή. Αλλά συμβαίνει κάθε μέρα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στην πολιτική ή στη θρησκεία.»

Carl Sagan (1934–1996)

Passenger Aleph in Name - Current 93

"The Moon is dead - long live the Moon"

απο το φετινό "Baalstorm, Sing Omega" των Current 93, το τρίτο μέρος της "Αποκαλυπτικής" τριλογίας του David Tibet. Οι Current 93 για άλλοι μια φορά σχεδιάζουν σύμβολα στο κεφάλι μου...

Another Day

Είναι που τραγούδια σαν και αυτό με κάνουν να θυμάμαι ποιά είμαι:



και δεν ξεχνιέμαι μωρέ...

p.s. πάρτε το και όπως το μάθαμε οι νεότεροι (λιζ σε αγαπάω) για να έχετε

"Κάνω ότι θέλω, είμαι ένας αναρχικός των συμβόλων..."

Νίκος Καρούζος

Goodnight Ladies

post samothraki mood

Οξεία Wiiτιδα

"Και ξυπνάω ένα πρωί γιατρέ με σοβαρούς πόνους στον ώμο. Πήγα να στηριχτώ απο το κρεβάτι και ούρλιαξα σου λέω. Πάω να βγω στο σαλόνι, τι να δω... σπασμένα λαμπατέρ, ρημαγμένος ο φίκος δίπλα στην tv. Μην έχω διχασμένη προσωπικότητα, μην μπήκαν ληστές χτες βράδυ και μου τραβήξαν και τον ώμο? πες μου γιατρέ τι έχω..."
"εχεις wii..."
"ε... ναι..."
"ε, αυτό έχεις. Ιbubrofen για μια εβδομάδα και αποχή απο τοWii. Α.. και άμα έχεις και guitar hero τώρα καταλάβαμε γιατί πόναγε ο καρπός σου..."

"ε...ευχαριστώ γιατρέ.. τίποτε άλλο?"
"ναι.. μήπως μπορείς να μου δανείσεις το Rock Band 2 όσο θα απέχεις?"

ναι κυρίες και κυρίες, καταχωρήθηκε σαν ασθένεια στο New England Journal of Medicine: Acute Wiiitis

...absolutely no regrets

όλοι έχουμε τις μουσικές μας αμαρτίες και οι πολύ δικοί μου άνθρωποι ξέρουν οτι έχω ένα θεματάκι με τη Lady Gaga επειδή μου θυμίζει πολύ 90s, καλή 90s, όταν ήταν όλα στο πρώτο ξεπούλημα και δεν το ξέραμε ακόμη και τη βλέπω και τη χαίρομαι. Προσέξτε πως το τελευταίο της σόνγκι/κλιπ Αλεχάντρο:


μου θυμίζει ΤΡΕΛΑ



ΚΑΙ



με έναν δικό της όμως αέρα και ενώ δεν διστάζει να τσαλακωθεί όπως ακριβώς η:






je je suis libertine!

Παμε Ισλανδία

απλά θέλω να βρεθώ εκεί ΤΩΡΑ...


Inspired by Iceland Video from Inspired By Iceland on Vimeo.

Παγκόσμια Xορηγία / global patronage - εναλλακτικός τρόπος χρηματοδότησης ψηφιακών έργων

 Φαίνεται οτι όποτε μιλάμε για downloading, πνευματικά δικαιώματα καλλιτεχνικών/ψηφιακών έργων και χρηματοδότηση και εταιρίες και δωρεάν/ανοιχτά business plans αυτό που πάντα μας κάνει να κουμπωνόμαστε είναι το εξής "οκ, δωρεάν μουσική/ταινίες, θάνατος στις εταιρίες και την άδικη δέσμευση των δημιουργών μεσα απο copyrights κτλκτλ" αλλά ο καλλιτέχνης (ή ο προγραμματιστής αν δεν τους θεωρείς καλλιτεχνάρες:-) και όσοι δούλεψαν για τη δημιουργία του έργου, πως θα χρηματοδοτούνται αν τους βγαλουμε έξω απο το εμπορικό κανάλι?
  
"Well get a day job" ήταν η χαριτωμένη απάντηση του Richard GNU Stallman στην εξαιρετική ομιλία του στο B-FEST, όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε απο έναν προγραμματιστή απο το κοινό: "ΟΚ όλα καλά να μην δουλέψω για εταιρίες που θα ζητάνε χρήματα για το λογισμικό που θα φτιάξω και δεν το αφήνουν ανοιχτό προς χρήση και διαμόρφωση, αλλά... πως θα πληρώνομαι?" 
Και την αποκάλεσα χαριτωμένη γιατί ναι μεν ήταν οκ για να γελάσουμε εκείνη τη στιγμή αλλά δεν αποτελεί λύση καθώς η μέρα έχει 24 ώρες και εμείς δεν θέλουμε να δίνουμε τα 2/3 για να κάνουμε 2-3 διαφορετικές δουλειές. Με τη λογική δε του Stallman το να πληρώνεσαι απο "άνομες" ψηφιακές επιχειρήσεις είναι λάθος και "no, no", αλλα το να πληρώνεσαι απο άνομες "αναλογικές" επιχειρήσεις για να υποστηρίξεις τις ψηφιακές σου δημιουργίες είναι αμεμπτό?! Και τελικά το θέμα κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι να μην είναι ο εργαζόμενος και ο καταναλωτής υπο εκμετάλλευση/ομηρεία.
Πιο πριν όμως ο ίδιος ο Stallman είχε δώσει μια εξαιρετική λύση, αναφερόμενος στο Global Patronage. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, τα ψηφιακά έργα (Mp3s, movies, digital pics βιβλία, software, information services κτλ) είναι δωρεάν, ανοιχτά προς χρήση και μετατροπή και ο χρήστης πληρώνει ένα χρηματικό ποσό είτε μέσω φορολογίας ή μέσω του ISP του ή με το πάτημα ενός κουμπιού, το οποίο διανείμετε στους ΙΔΙΟΥΣ τους καλλιτέχνες, δημιουργούς, συγγραφείς, software creators της επιθυμίας του!
Υπάρχουν πολλά schemes, ένα μιλάει για συγκεκριμένο ποσό το οποίο θα πληρώνει ο χρήστης, άλλο οτι ο ίδιος ο χρήστης επιλέγει πόσο και εάν θέλει να πληρώσει ΑΝΩΝΥΜΑ πατώντας ένα κουμπί το οποίο θα βρίσκεται για παράδειγμα στον music/movie player ή στον e-reader του κτλκτλ (τεράστιο θέμα αυτό το ανώνυμα, καθώς αυτή τη στιγμή μέσα απο τις πιστωτικές μας και το σημερινό e-shopping παρέχουμε πληροφορίες για το τι μας αρέσει/αγοράζουμε/πιστεύουμε).
Με αυτό τον τρόπο ο καθένας απο εμάς γίνεται αυτόματα ουσιαστικός υποστηρικτής των καλλιτεχνών/δημιουργών που του κάνουν τη ζωή καλύτερη, ευκολότερη και πιο ευχάριστη, αγνοώντας τους μεσάζοντες και διανέμοντας δίκαια τα χρήματα σε αυτούς που δημιουργούν και δεν δίνει τα χρήματα του σε άσχετους super-stars, εταιρίες και διαφημιστές οι οποίοι δεν μεταφέρουν ποσό στον αρχικό δημιουργό. Γινόμαστε μαικήνες/πατρόνοι/υποστηρικτές των ανθρώπων που θαυμάζουμε και όχι των εταιριών που εκμεταλεύονται τη δουλειά τους. Ποιος απο εσάς δεν θα πατούσε το κουμπάκι μετά απο ένα εξαιρετικό σόλο στην κιθάρα ή αφού έχει δει μια ταινία που του έφτιαξε τη μέρα ή αφού διάβασε ένα εκπληκτικό άρθρο?! Εγώ πάντως θα το έκανα...

Δείτε περισσότερα και καλύτερα στο http://www.mecenatglobal.org και στο http://www.gnu.org/philosophy/freedom-or-copyright.html  και στο itu.int

Scarlet Woman - Η Αγία Πόρνη Παντρεύεται - Ιερός Γάμος vol 2

 Στον υπέροχο πίνακα που βλέπετε αριστερά "Fourth Gate: Sacred Marriage" απο την Inanna McGrow η καλλιτέχνης χαρτογραφεί το θέμα του Ιερού Γάμου. Και ενώ αρχικά τον θεώρησα σαν μια παγανιστική απεικόνηση της ένωσης θηλυκού αρσενικού, το όνομα της δημιουργού και μια προσεκτική ματιά στο website της, μου συνέδεσε την Σουμεριακή θεότητα Ιναννα ένα επίσης υπέροχο ποστ στο κάτω μέρος του κειμένου, με την Ιερή Πορνεία και τον Ιερό Γάμο.

Στην μικρή μου έρευνα σχετικά με την έννοια της Scarlet Woman - Ιερής Γυναίκας - Πόρνης κτλ βρήκα αυτό το ενδιαφέρον κείμενο της Johanna H. Stuckey, "Sacred Prostitutes" (μετεφρασμένο ένα κομμάτι του στα ελληνικά εδώ), το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάει για τη σημασία που είχε ο ρόλος της γυναικείας σεξουαλικότητας στις ιερές τελετές. Μιλάει τόσο για την κοινωνική, θρησκευτική, τελετουργική σημασία της "ιερόδουλης" στις αρχαίες κοινωνίες, για το διαχωρισμό επαγγελματίας πόρνης και ιέρειας και καταλήγει στον "Ιερό Γάμο" στον οποίο θα ήθελα να σας μεταφέρω για λίγα λεπτά. Μεταφέρω τρόπος του λέγειν καθώς κάποιοι λένε οτι οποιαδήποτε περιγραφή είναι αδύνατη καθώς δεν συμμετείχαν άνθρωποι σε αυτή την τελετή, αλλά καθαγιασμένα αγάλματα. Αλλοι μελετητές επιμένουν οτι η γυναίκα που συμμετείχε στην τελετή ήταν Ιέρεια και αποτελούσε μέσο για την εμφάνιση της Θεάς. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.

Μεταφερόμαστε στην αρχαία Μεσοποταμία την πρώτη νύχτα του νέου χρόνου, τη νύχτα της εαρινής ισημερίας, οπου ο (πρώην βοσκός και νυν) θεός Dumuzi ενώνεται με την Nin.Dingir/Inanna στην απόλυτη πράξη γονιμότητας. Την τελετή αυτή επαναλαμβάνει ένας επιλεγμένος νέος (αργότερα όταν άλλαξαν οι κοινωνίες, ο  καινούριος βασιλιάς) με μία Ιέρεια, την Ιερή Πόρνη. Βρίσκουμε τον όρο Ιερή Πόρνη σε αρκετά κείμενα, όρος που χρησιμοποιείται περιγράφοντας μια γυναίκα μεγάλου κύρους και εμπειρίας, ικανή να πέσει σε έκσταση και να γίνει το μέσο για να περάσει η γονιμότητα και η δύναμη της Θεάς στον βασιλιά.

Την έννοια του "Ιερού Γάμου" τη βρίσκουμε σε πολλές πολλές θρησκείες σαν μέσο γονιμότητας και σύνδεσης με τη Μεγάλη Θεά, θεογονονίας, επιβολής εξουσίας σαν κληρονομικό-θείο δικαίωμα (η θεά κάνει παιδί με τον θνητό νομιμοποιώντας την εξουσία του - βλ. σύγχρονο αυτοκράτορα Ιαπωνίας κοκ), θα τολμούσα να πω σε όλες αλλά δεν γνωρίζω όλες τις θρησκείες. Και εάν επιμένετε οτι στη Χριστιανική Θρησκεία οποιαδήποτε σχέση με σεξ, ιερές γυναίκες, ιέρειες κτλ είναι πράγματα του Σατανά κτλ, ψάξτε λίγο για τους Γνωστικούς, τις πρακτικές τους, τις γυναίκες ιερείς και την ένωση του Ιησού με τη Σοφία - Μαρία Μαγδαληνή. Α, και επίσης το γεγονός οτι την Ιναννα την αποκαλούσαν "Αγία Παρθένα". Βέβαια όλα αυτά πριν έρθει η Τάξη και τα βάλει όλα σε τάξη με συνοπτικές διαδικασίες...

Το αν τα κατάφερε όμως είναι άλλο πράγμα, γιατί ακόμη και έξω απο την επίσημη θρησκεία η έννοια της ιερής ένωσης ανάμεσα σε θεούς ή σε θνητούς που παίρνουν θεική δύναμη μέσα απο την ερωτική ένωση υπάρχει παντού. Πέρα απο συγκεκριμένες τελετές ο όρος εμένα πάντα μου φέρνει στο νου αλχημικά-Jung-ικα αρχέτυπα. Συγκεκριμένα ο "Ιερός Γάμος" είναι το έκτο στάδιο για τη δημιουργία της Φιλοσοφικής Λίθου και ο Jung τον αναφέρει στο "Symbols of Transformation" του. Εκεί ειδικά ο Jung συνδέει άμεσα τον Ιερό Γάμο με τη συγχρονικότητα και μάλιστα σαν αρχετυπική εκδήλωση της Θεϊκής Δύναμης μέσα μας και συγκεκριμένα την ένωση του Εγώ με το αρχετυπικό εσωτερικό μας Αντίθετο (το εγώ με την Anima κτλ). Όμως, μέσα απο κείμενα φαίνεται οτι το πηγαίνει αρκετά βήματα παραπάνω περιμένοντας μια καινούρια (αλχημική?) γέννηση μέσα απο αυτή την ένωση και δεν μένει μόνο στην περιγραφή της σύνδεσης ψύχή-σώμα-συγχρονικότητα. Αν απο τη Θεία Ένωση περιμένει κάτι Ιερό Καινούριο αυτό δε μας θυμίζει την τελετή για το Moonchild του Crowley? απλοϊκό? ίσως... θα το ψάξω...

update: ένα εξαιρετικό post για την Ινάννα θα βρείτε εδώ "Η Επουράνια Πόρνη"

Scarlet Woman - Η Αγία Πόρνη vol 1

H Scarlet Woman την οποία "κάλεσε" ο Jack (John/Marvel) Parsons σαν αποτέλεσμα της μαγικής διεργασίας (ίσως πρακτικό ή τελετουργία να ήταν πιο κατάλληλοι όροι) Babalon Working, ήταν η ηθοποιός/καλλιτέχνης Marjorie Cameron η οποία εμφανίστηκε (?!) στο σπίτι του Parsons αμέσως μετά το τυπικό.

Η Cameron δέχτηκε να βοηθήσει τον Parsons και τον Hubbard (στην προ-σαιεντολογια εποχή, δεν του βάζω λινκ με εκνευρίζει ασύστολα) στην προσπάθεια του να αναπαράγει το Moonchild δηλαδή να φέρει στον κόσμο απο την Scarlet Woman ένα «στοιχειακό» παιδί με άμωμη σύλληψη ακριβώς όπως το περιγράφει ο Crowley στο ομώνυμο μυθιστόρημα του (Aleister Crowley (1917) Moonchild, Publisher, Mandrake Press), κάτι για το οποίο ο Crowley φαίνεται να διαφωνούσε.
Το τελετουργικό πραγματοποιήθηκε με επιτυχία (σύμφωνα πάντα με τους συμμετέχοντες τους οποίους ο Crowley πέρασε γενεές 14) και λίγο αργότερα η Cameron και ο Parsons παντρεύτηκαν.

Στην παρακάτω ταινία του σκηνοθέτη Kenneth Anger - Inauguration of the Pleasure Dome (1954) η ίδια η Cameron υποδύεται την Babalon/Scarlet Woman (με την οποία είχε ταυτιστεί απο την αποκρυφιστική κοινότητα της εποχής)

 

στην ίδια ταινία εμφανίζεται και η Anais Nin σαν Αστάρτη και οι Θελεμιτικές αναφορές δίνουν και παίρνουν.

Περισσότερα άλλη φορά...

δε χωράς πουθενά - προσχήματα τέλος

Που λές,
θυμάμαι σαν όνειρο πολλά χρόνια πίσω, στα λυκειακά χρόνια, που τα είχα βάλει με τη φιλόλογο και της τα έσουρα κανονικά μπροστά στην τάξη, όταν ένιωσα οτι αδικούσε μια συμμαθήτρια σε μια πολιτικοκοινωνική συζήτηση απο αυτές που αρχίζαμε στο τέλος της ατέλειωτης έβδομης ώρας μπας και χάσουμε μάθημα.
Ούτε που θυμάμαι τι λέγαμε, περάσαμε σε θέματα γενιάς και δικαιωμάτων και αντίδρασης αλλά κάπου στράβωσε το τυπικό μπλαμπλα ανταλλαγής τσιτάτων και άρχισε προσωπική επίθεση απο την έρμη τη φιλόλογο στην αριστερίζουσα κοπελούδα. Θίχτηκα που της έκανε προσωπική επίθεση και ας μη συμφωνούσα με τα όσα έλεγε ακριβώς, σήκωσα το χέρι.
Αφού έγινε μια δραματική διακοπή ρεύματος κατα την οποία η προσβεβλημένη κοπελούδα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τόλμησε η γυναίκα να μου πει να μην πάρω το λόγο μπας και ηρεμίσουν τα πνεύματα. Ρουτζώνω, κατεβάζω το κεφάλι και νιώθω μουγκή.
Και εκεί είναι που έρχεται το ρεύμα, σηκώνω το κεφάλι μου, παίρνω μια ανάσα και τα λέω όλα.
Το τι της έσουρα με τρεμάμενη φωνή δε λέγεται. Τι της είπα οτι  17 χρόνια βλέπουμε σε τοίχους, βιβλία, tv για ελευθερία λόγου αλλά στα δύσκολα μας την αφαιρούν. Τι της είπα οτι όποτε προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε έξω απο τα όρια που το πλαίσιο θέτει μας μειώνουν για να μας θυμίσουν οτι είμαστε παιδιά και αργότερα θα μας θυμίζουν οτι είμαστε νέοι και αργότερα οτι είμαστε τι? φτωχοί, χαμηλοκώλιδες, οτιδήποτε αρκεί να δικαιολογεί στα μάτια τους το "σκάσε και άκου". Στο τέλος της πέταξα και ένα "εσείς είστε το παράδειγμα, τέτοιους ανθρώπους θα βγάλετε, φοβισμένους, κουφούς και μουγκούς. Αμα έχουμε κάτι να πούμε να μην έχουμε να το πούμε πουθένα, να μη χωράμε πουθενά".
Σιωπή απόλυτη στην τάξη. Η φιλόλογος με ανοιχτό το στόμα έμενε επίσης αμίλητη. Τα παιδιά που κάνανε tags στα πίσω καθίσματα είχαν σηκώσει τα κεφάλια σαν ζώα που μυρίζουν τον κίνδυνο και περίμεναν με τον μαρκαδόρο στο χέρι να δούνε τι θα γίνει. Η συμμαθήτρια που είχε ρίξει και μια κρίση άσθματος και ούτε με πολυσυμπαθούσε και πολύ, είχε μείνει επίσης σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Εγώ κόκκινη κόκκινη παρακαλούσα να μη με πάρουν τα ζουμιά καθώς πάντα στην ένταση δακρύζουν τα μάτια μου.
Χτύπησε κουδούνι. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα πρώτη απο την τάξη, με το κεφάλι αγέρωχο και την καρδιά μου στην Κούλουρη καθώς δεν είχα συνηθίσει να τραβάω τα φώτα της προσοχής και μάλιστα έτσι. Η καθηγήτρια πήρε μετά απο δύο εβδομάδες τηλ σπίτι για να μιλήσει με τη Μαμα Νίκη για το συμβάν και σε μισο απολογητικό μισο παραπονετικό ύφος να της πει αυτό που τόσοι καθηγητές και δάσκαλοι της είχαν πει "εξαιρετικό παιδί, με τρομερό ήθος, συγχαρητήρια... αλλα πώς την αντέχετε?". Την εκτίμησα τρομερά για αυτό αλλά πήρα μια πρόγευση της επόμενης ζωής μου. Αγέρωχη έξοδος με την ψυχή στην Κούλουρη και πίσω μου απορημένο πλήθος για το τι με έπιασε και ποιός θα με αντέξει.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Απο τότε πήρα ξανά το μέρος αυτών που ένιωθα οτι είναι αδικημένοι και ας μη συμφωνούσα μαζί τους, αλλά συνήθως μέσα μου το βούλωνα όταν ένιωθα για μένα την αδικία. Απλά ένιωθα παράπονο και παράπονο και παράπονο γιατί κανένας δεν αντέχεται όταν έχει μέσα του το παράπονο του κόσμου όλου κυρία Νίκη. Και στα 17 είχα απέναντι μου τα μαλακά αυτιά των καθηγητών, των υπομονετικών γονιών και των εύπλαστων φίλων. Στα 27 μου είχα απέναντι μου τρύπια αυτιά και μεγάλα εγώ και το δικό μου είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει απο καιρό.
Μεγαλώνοντας το βούλωσα και εγώ που λες και σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο και ακόμη και στις πορείες που κατέβαινα δεν φώναζα συνθήματα γιατί είτε δε συμφωνούσα με αυτά, είτε έβλεπα οτι δεν σήμαιναν τίποτε, είτε γιατί η φωνή μου δυνατή έξω απο το κεφάλι μου πλέον μου φαινόταν ξένη. Περπατούσα με το πλήθος απο μπλοκ σε μπλοκ, ρουφούσα την ένταση του και μετέφερα μετά τις εντυπώσεις μου νιώθοντας οτι όχι δεν είχα κάνει πάλι το καθήκον μου. Μουγκή και κουφοί...
Το Δεκέμβρη πάλι έτρεξα έξω σαν να μην έχω που να πάω. Γέμιζα εικόνες απο βία και οργή και αδικία και δε φώναζα. Εσπρωξα μπάτσους, τραβολόγισα πιτσιρίκια με βαριοπούλες, μάλωσα με όσους αγαπούσα για την καταστροφή. Η Μαμά νίκη δεν πίστευε όσα έλεγα για τους κουρδισμένους άχρηστους μπάτσους, οι φίλοι δεν συμφωνούσαν με όσα έλεγα για το μη δημιουργικό χάος της τυφλής καταστροφής. Ημουν μουγκή και ήταν κουφοί. Με τα προχθεσινά γεγονότα του Μαίου ένιωσα οτι πλέον δεν μπορώ να μιλήσω. Οχι γιατί έχασα το θάρρος μου όταν πάλι αναίτια μας ρίξαν χημικά και πήγαν να μας πατήσουν με τις μηχανές, όχι γιατί χτύπησα απόγνωση όταν έφερα τον εαυτό μου στη θέση όσων πνιγήκανε απο τον καπνο και το μίσος, ούτε καν επειδή έχασα κάθε ελπίδα οταν τα μετέφερα και πάλι δεν με πιστεύανε, δεν θέλανε να με πιστέψουν. Κατάλαβα οτι απλά αυτό που είχα πει τότε στα 17 μου ήταν η αλήθεια μου. Δε χωρούσα πουθενά και δε θα με άντεχε κανένας. Ούτε με τους κλασμένους μπάτσους, ούτε με τους ευθυνόφοβους πολίτες/πολιτικούς, ούτε με τους καμένους τραμπουκους, ούτε με το χοροπηδηχτό πλήθος, ούτε καν με τους μαχητικούς μου φίλους που μιλάνε και ανθίζει ο κόσμος απο ελπίδα, αλλά ούτε και με τους άλλους τους απογοητευμένους φίλους, αυτούς που ελπίζουν σε μια απόλυτη L'Oreal καταστροφή επειδή μας αξίζει για να ξεβρομίσει ο τόπος.
Κανένα πρόσχημα πλέον, ούτε για τους έχοντες εξουσία/όπλα/ελπίδα ανάκαμψης, αλλά ούτε και για μάς που τρομάζουμε μην και δεν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε σε άλλα μέρη, μας πάρουν τα λάπτοπ και μας φάνε τα κουφά μας αυτία οι πιο πεινασμένοι. Αν ο Δεκέμβρης έλεγε με οργή ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ αυτός ο Μάης μας έσκασε στα μουγκά και κουφά μας μούτρα το ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ - ΖΩΗ ΔΑΝΕΙΚΗ. 
Και δεν πειράζει τελικά αν δε με αντέχει κανείς και δεν τρέχει μια αμα δεν θέλω να ενώσω τη φωνή μου με κανέναν μέχρι να με αντέξει. Γιατί πάντα ακούγεται παράταιρη η δυνατή φωνή όταν δεν προέρχεται απο το κεφάλι μου. Και είναι εντάξει να φεύγω με αγέρωχο βήμα και ας πηγαίνει η καρδιά μου στην Κούλουρη για το κόστος. Και όταν αποφασίζω να μείνω να ξέρω οτι μένω με σιγουριά, για τη φωνή στο κεφάλι μου και για όλα τα μεγάλα και ωραία λόγια που κάνουν τα μάτια μου να λάμπουν όταν τα βλέπω στους δρόμους να τρέχουν. Και άμα δεν υπάρχει το εμείς γιατί μια διακοπή ρεύματος στο λύκειο, ή μια διακοπή παροχών τώρα τους αποπροσανατολίσει σαν τα ζωάκια που τα χτυπά το φως του αυτοκινήτου πριν τα χτυπήσει, δεν πειράζει. Ακόμη καλύτερα. Ισως εγώ, ίσως εσύ αναγκαστείς να σηκώσεις το κεφάλι ατομικά, με δικό σου κόστος και να αποχωρίσεις αγέρωχα και με την καρδιά στην Κούλουρη. ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΕΛΟΣ

Μηλόπιτα της Μαμάς

ή αλλιώς το πανεύκολο γλυκό του σατανά καθώς είναι η απόλυτη γλύκα. Σας το λέω οτι και θα τρώνε όλοι αναστενάζοντας για τη διατροφή που πετάνε με χαρά στα σκουπίδια, και δε θα βγάζετε νόημα απο τους μουρμουροαναστεναγμούς ευχαρίστησης.



e-Λυκά
4 μεγάλα μήλα
4 αυγά
1 κούπα αλέυρι που φουσκώνει μονο του
2 κούπες ζάχαρη
μισό βούτυρο
1 κουταλιά σούπας κανέλα
όσα καρύδια θέλετε
οσες σταφίδες θέλετε

φούρνος προθερμασμένος στους 200
μίξερ
ταψάκι μεσαίο


Παρασκευή (και σάββατο)

Καθαρίζετε τα μηλαράκια και τα κόβεται σε ροδέλες.
Λιώνετε το βούτυρο μέσα στο ταψάκι βάζοντας το στο φούρνο (στους 200).
Βάζετε στο μίξερ (ή χτυπάτε στο μίξερ χειρός ή στο χέρι άμα είστε και οι πρώτοι) τα 4 αυγά και τη 1 (μόνο τη μία) κούπα ζάχαρη. Μόλις γίνει σαν κρεμούλα βάζετε και το αλεύρι και χτυπάτε μέχρι να γίνει χυλός/ζύμη.
Βγάζετε το ταψάκι με το λιωμένα πλέον βούτυρο και βάζετε μέσα την κανέλα και την άλλη κούπα ζάχαρη τα οποία τα απλώνετε μέσα στο λιωμένα βούτυρο
Προσθέτετε τα μήλα σε μια στρώση αν είναι δυνατόν και ανάμεσα στα κενά που θα έχουν οι ροδέλες βάζετε τις σταφίδες, τα καρύδια, και σπασμένα κομμάτια μήλου. προσθέτετε αν θέλετε και άλλη κανέλα
Στρώνετε τη ζύμη που έχετε πάνω στο ταψάκι και το βάζετε στο φούρνο για 45 περίπου λεπτάκια (πάνω κάτω)

ΚΑΙ όταν είναι πλέον έτοιμο το αναποδογυρίζετε σε μία πιατέλα και...

καλή όρεξη και καλά να πάθετε...
Παίξτε με τις αναλογίες (π.χ. λιγότερη ζάχαρη για να σας βγει λιγότερο κόλαση ή ολόκληρο βιτάμ για τον απόλυτο πανικό στο παντεσπάνι) αλλά όπως και να έχει είναι πανεύκολη και υπέροχη.  
 
Α φωτογραφία δεν έχω γιατί δεν μένει ποτέ :-D 
απο 2 μηλόπιτες έμεινε μόνο αυτό:

ჱܓEwige Blumenkraft ჱܓ

eternal flower power επειδή κυλιόμαστε στους αγρούς
αφού περπατήσουμε για ώρες στην πόλη
που αργεί να νυχτώσει
και για τα πιο περίεργα πράγματα σε γλώσσες νέες μιλάμε
και οι μουρτζούφλιδες της πόλης σχεδόν χαμογελάνε
ή τουλάχιστον δεν τους βαστά να μας κοιτάνε
και οι πιο υπέροχοι άνθρωποι στον αέρα σε χιλιάδες χρώματα σκάνε
για αυτό eternal flower power

Εβδομάδα Ειδικής Αγωγής

Ακούσατε ακούσατεεεεε!

Αυτή την εβδομάδα έεεεχουμε πολύ τρεχάλα όσοι ασχολούμαστε με ειδική αγωγή, νέες τεχνολογίες κτλ καθώς θα έχουμε δύο σημαντικά συνέδρια. Όσοι πιστοί προσέλθετε:

website του Β' Πανελλήνιου Συνεδρίου Ειδικής Αγωγής" 15-18 Απριλίου 2010  

ανάρτηση του Noesi για το Δ’ Ελλαδοκυπριακό Συνέδριο - ” Στο δρόμο για το σπίτι μου 15-16 Απριλίου”

 για ένα μαγικό λόγο και τα δύο γίνονται αυτή την εβδομάδα σε κοινές ημερομηνίες... [πολλές τελίτσες και νεύματα και γκρίνιες πολλεέεεες γκρίνιες καθώς 23 άτομα είμαστε και πρέπει να καλύπτουμε ο ένας τον άλλο και θα τρέχουν οι γονείς πέρα δώθε και άαααλλλεεες γκρίινιεες και σηκωμένα φρυδάκια...]

Cake (κέκι) Λιζάκις - Brownies Μαράκιου

Οι σοβαροί άνθρωποι λένε οτι του ενός τα σκουπίδια είναι του αλλουνού ο θησαυρός. Εγώ πάλι λέω οτι του Λιζακίου το κέκι είναι της Μαρίας το μπράουνι. Όπως και να έχει είναι παν-εύκολο και παν-νόστιμο και το ζήτησε το ΑρετοΞωτικάκι στην ξενιτιά οπότε:

e-Λυκά
200gr κουβερτούρα Nestle Noir
125gr βούτυρο Βιτάμ
100gr Lacta σοκολάτα
150gr ζάχαρη μαύρη
4 αυγά
100gr αλέυρι πορτοκάλι φαρίνα (ναι υπάρχει και το βρίσκεις παντού)
2 βανίλιες
x-tra ξύσμα πορτοκάλι άν σας αρέσει

έχετε δίπλα σας ένα μπενμαρί, ένα μπολ ΜΕΓΑΛΟ, ένα μπολ μικρό, ένα βουτυρωμένο ταψάκι και ένα μιξεράκι. Ααα και έναν φούρνο...

Παρασκευή και Σάββατο

μην το ξεχάσεις! άνοιξε το φούρνο στους 220 να προθερμανθεί.
Λιώνω τη σοκολάτα και το βούτυρο σε ένα μπενμαρί (εγώ φτιάχνω αυτοσχέδιο με ένα μεταλλικό σκεύος μέσα σε ένα μεγαλύτερο με νερό που βράζει και πάντα καίγομαι εγώ αντί να καεί η σοκολάτα).
Όσο βουτάτε τα δάχτυλα σας στο μείγμα κόλαση χωρίστε και τα αυγά σε ασπράδια-κρόκους και χτυπήστε τα ασπράδια σε μαρέγκα στο μικρό μπολ.
ΌΤΑΝ λιώσει το μείγμα βουτυροκουβερτοσοκολάτα το βάζω στο ΜΕΓΑΛΟ μπολ μαζί με τη ζάχαρη και αρχίζω να ανακατεύω με το μιξεράκι. Στο καπάκι ρίχνω τους κρόκους σιγά σιγά και μετά το αλέυρι επίσης σιγάαα σιγάαα. Τέλος ρίχνω τη Μαρέγκα.
Στο βουτυρωμένο ταψάκι ρίχνεις το μείγμα και το ψήνεις για 15 λεπτά...

-=INSTRUCTION AND ADVICE FOR THE YOUNG BRIDE=-

Το ακόλουθο κείμενο ειναι απόσπασμα απο το "The Madison Institute Newsletter" απο ένα τεύχος του 1894:

INSTRUCTION AND ADVICE FOR THE YOUNG BRIDE
To the sensitive young woman who has had the benefits of proper
upbringing, the wedding day is, ironically, both the happiest and
most terrifying day of her life. On the positive side, there is the
wedding itself, in which the bride is the central attraction in a
beautiful and inspiring ceremony, symbolizing her triumph in securing
a male to provide for all her needs for the rest of her life. On the
negative side, there is the wedding night, during which the bride
must pay the piper, so to speak, by facing for the first time the
terrible experience of sex.

At this point, dear reader, let me concede one shocking truth.Some
young women actually anticipate the wedding night ordeal with
curiosity and pleasure! Beware such an attitude! A selfish and
sensual husband can easily take advantage of such a bride. One
cardinal rule of marriage should never be forgotten: GIVE LITTLE,
GIVE SELDOM, AND ABOVE ALL, GIVE GRUDGINGLY.
Otherwise what could have been a proper marriage could become an orgy of sexual lust.


το τέλειο πλήρες κείμενο εδώ
το οποίο τσίμπησα απο τον *Jack Rusher* (Computer scientist, writer, fighter, musician@NYC)

We Think therefore We Are

Το 2008 στο βιβλίο του 'We Think', ο Charles Leadbeater, περιγράφει με ποιό τρόπο οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες έδωσαν νέα σημασιοδότηση στην επικοινωνία και τη συνεργασία των χρηστών.



πριν λίγες μέρες στο ΒΗΜΑ η κα Μπέττυ Τσακαρεστου, Επ. Καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο χρησιμοποιώντας σαν αφετηρία το παραπάνω έργο αναφέρει:

"Πρόκειται για «διασπαστικές» (disruptive) κοινωνικές τεχνολογίες που αναδεικνύουν ως πιο σημαντική συμβολή του κοινωνικού δικτύου όχι μόνο το μοίρασμα ιδεών ή αρχείων αλλά κυρίως το ότι διευκολύνει τους ανθρώπους να υιοθετήσουν νέες πρακτικές και ρόλους και να τους προσαρμόσουν στο δικό τους πλαίσιο και στις δικές τους ανάγκες: να μετακινηθούν από τον ρόλο του καταναλωτή (προϊόντων, έτοιμων ιδεών, έτοιμων «από τα πάνω» πολιτικών, διαμεσολαβημένης ενημέρωσης και πληροφόρησης) σε μετέχοντες στην παραγωγή συλλογικής ευφυΐας, σε συν-δημιουργούς, παραγωγούς και καταναλωτές ταυτόχρονα (prosumers), να ασκηθούν στη συνεργασία, στο φιλτράρισμα, στην επιμέλεια και την περαιτέρω διάχυση πληροφόρησης και ιδεών"

όταν πριν 3 περίπου χρόνια εντυπωσιαζόμουν απο το "the machine is US/ing us" δεν περίμενα οτι "the machine is chang(e)ing us" με τέτοιους ρυθμούς και οτι ένα φαινομενικά τόσο μοναχικό άθλημα όπως η διαδικτυακή μας επικοινωνία/δημιουργία θα οδηγούσε σε τέτοια συμμετοχικότητα...

*επι*στροφή

Περίπου 2 και κάτι χρόνια μετά το τελευταίο μου post και ενώ έχω γράψει χιλιόμετρα offline περί online ήρθε η ώρα να επιστρέψω. Εχοντας μιλήσει/γράψει για αρκετά χρόνια σταμάτησα κάποια στιγμή να γράφω και θέλησα να ακούσω. Πόσες υπέροχες φωνές εκει έξω...