~*Giullieta*~

αυτόν τον καιρό, νιώθω σαν το λευκό απο την ταινία...



και θέλω να γίνω ένα άλλο χρώμα της...










τα λέμε απο Γλασκώβη...

~*Johnny Cash@Bedlam*~

Η Γλασκώβη και οι νύχτες μου εκεί δεν ήταν ποτέ ίδιες μετά το Bedlam.

500 ξωτικά με χίλιες ταμπέλες ο καθένας στην πλάτη ( γότθοι, νεογότθοι, νεορομαντικοί, industrial-ιζοντες, horror-babes, sexy νεραιδόνια, λευκοί θεοί, bisexual πλάσματα, ψυχεδελόφατσες, χαρούμενοι ροκάδες, αγέλαστοι ξανθοί metalheads, ζευγάρια σε PVC, 80's περσόνες και και και ), αν φυσικά έχανες το χρόνο σου βάζοντας ταμπέλες στον κόσμο. Γιατί στο Bedlam, αν κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός απο το να χορεύεις ασταμάτητα, χάνεις χρόνο. Τρελός χορός στο κέντρο των ξωτικών, όλοι μια παρέα στον αέρα. Το περιμέναμε ( γίνεται μόνο μια φορά το μήνα στο Queen Margaret Union ) και μετά συζητούσαμε για αυτό όλο τον επόμενο μήνα. Σαν 16χρονα. The magic of Bedlam.


Τα ρούχα όλων άλλαζαν χρώματα κάθε φορά απο τον ιδρώτα και οι κύκλοι με τις παρέες όλο και μεγάλωναν, άλλαζαν. Όσο περνούσε η νύχτα, ελάχιστα ακουμπούσα στο πάτωμα. Ισα ίσα για να βλέπω τα χαμόγελα των φίλων, τις γνώριμες πλέον κινήσεις τους και τα χρωματιστά dreadlocks που στραφτάλιζαν στο σκοτάδι. Να βλέπω τη μουσική μέσα απο το χορό μας.




Τελευταία νύχτα στο Bedlam, μόλις τελείωσε το December των Pride&Fall και οι 500 προσγειωθήκαμε, τα φώτα άνοιξαν και τα Neon χρώματα απο τα κεφάλια των παιδιών σταμάτησαν να λαμποκοπάνε. Η φωνή του Johhny Cash απλώθηκε και όλοι αγκαλιαστήκαμε και τραγουδούσαμε :

what have I become?
my sweetest friend...

everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt...


(download it)

----> Johnny Cash - Hurt <----

(download it)

την άλλη μέρα έφυγα απο τη Σκωτία.

~The All Seeing Darth~

Ο Darth Vader ξέρει τι έχω στο μυαλό μου. Αν έχω μυαλό, αυτό δεν διευκρινίστηκε. Περάστε από εδώ. Η αλήθεια είναι οτι κατά τη διάρκεια των ερωτήσεων απαντούσα με αδιαφορία και όταν μου έβγαλε εντελώς αναπάντεχα την απάντηση, γούρλωσα μάτια και απομακρύνθηκα απο την οθόνη. Enjoy...

Υ.Γ. έχοντας σαν βάση ίσως στο παλιότερο Α.Ι. 20Q

Υ.Γ. επιμένω οτι το Empire Strikes Back είναι ταινιάρα και τα φρέσκα επεισόδια που έβγαλαν είναι για κλάμματα.

~*Aστέρω*~

Μια κουβέντα είπε ο Άνθρωπος και σήκωσα σημαία πολέμου. “Σταμάτα να κατέβω” βάζω φωνή και κατεβαίνω για να διαμαρτυρηθώ για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αδικία που μου έγινε ( να ηρεμίσω αλλά κυρίως ήθελα με αυτό το επινενοημένο διάβημα να δείξω ΠΟΣΟ φρικτά πληγώθηκα). Και τρέχω μέσα στους αγρούς ρουτζωμένη με το δάκρυ κορόμηλο και μουρμουρίζοντας συγχρόνως (από μικρό παιδί μουρμουρίζω στο forward μόνο μου μη και πω πικρό λόγο όταν δεν πρέπει σε όσους αγαπώ). Εν τω μεταξύ, να είναι σκοτάδι πίσσα και να μην ξέρω που είμαι και που πάω. Και από μακριά να ακούγονται ουρλιαχτά. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

Να θυμηθώ, την επόμενη φορά που θα θελήσω να κάνω την Αστέρω και να τρέχω ωσάν ξεμαλλιασμένη μαινάδα μέσα στα χωράφια, να έχω στο νου μου για αγριόσκυλα. Αμ είχα τον πόνο μου, αμ άκουγα τα ουρλιαχτά και τα έκανα πάνω μου. Ήρθε και με βρήκε ο Άνθρωπος, επέστρεψα στο αυτοκίνητο σα δαρμένο κουτάβι και εγώ.

Όχι κύριε, δε λύγισα, με πήραν στο κατόπι οι σκύλες της λύσσας. Θέλει κότσια η απόγνωση για τα παιδιά της πόλης, άσε που δεν είμαι ικανή για Drama queen, με πιάνουν τα γέλια στην πορεία. Μόνο Dancing Queen και αυτό πολύ μου είναι. Με σένα δε θυμώνω μάτια μου, τι να σου θυμώσω, φωνάζω για να ακούσουν όσοι δεν ακούνε πια, να ξορκίσω το κακό. Με σένα απλώς κοιτιόμαστε και τα είπαμε όλα, τι τα ρωτάς και εσύ…

~Οι Περσείδες του Περσέα~

Κυρίες και Κύριοι ο κομήτης Σουίφτ-Τατλ------>

*~*Ο Κύριος Κομήτης (με δύο ονόματα είσαι πάντα κύριος), περνάει κάθε 130 χρόνια κοντά από τον Ήλιο

*~*Η σκόνη του κυρίου Σουίφτ-Τατλ πέφτει στην ατμόσφαιρα μας δημιουργώντας το φαινόμενο τον Περσείδων.

*~*Ο Περσέας ο αστερισμός δεν έχει καμία σχέση με τις Περσείδες αν και θα ήθελε γιατί όλοι τον έχουν στο φτύσιμο. Απλώς άμα προσέξετε, που σιγά μη το προσέξετε, όπως πέφτουν δίνουν την εντύπωση ότι προέρχονται από τον Περσέα (προφανώς κάποιος μπούφος έκανε λάθος και χρόνια ολάκερα πίστευαν ότι είναι σωματίδια από τον Περσέα, κοσμικά σκατουλάκια με διάθεση φυγής).

Ο κύριος Μαραβέλιας θα σας τα πει καλύτερα και θα σας πει και πώς να τις χαζέψετε σωστά.

Αν είναι να μη του δώσετε σημασία όμως, συνεχίστε *--*--*>

*~*Η «ουρά» του κομήτη λοιπόν, αφήνει πίσω της μεγάλο σύννεφο σκόνης, αποτελούμενο από σωματίδια στο μέγεθος κόκκων άμμου, συνήθως μέταλλα ή πετρώματα, τα οποία σχηματίζουν μια μεγάλη ζώνη γύρω από τον Ήλιο. H ζώνη αυτή σε ορισμένα σημεία της είναι ιδιαίτερα πυκνή με αποτέλεσμα όταν η Γη περάσει κατά την περιφορά της μέσα από αυτό το σημείο η λάμψη των Περσείδων να είναι πολύ έντονη και να έχουμε το φαινόμενο των πεφτ~αστέρων.

*~*Συγκεκριμένα τα υπολείμματα εισβάλλουν στην ατμόσφαιρα της Γης με μεγάλη ταχύτητα που φθάνει και τα 60 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δημιουργώντας τα πεφταστέρια και προκαλώντας παροξυσμούς ματσα μούτσα στους γήινους. Κανόνισε 3 το πρωί να είσαι έξω στα σκοτεινά με το κεφάλι ψηλά και τις ευχές έτοιμες.

*~*Ξέρατε ότι ο κύριος Σουίφτ-Τατλ μπορεί και να μας χτυπούσε? Ήταν έλεγαν ο πιο επικίνδυνος κομήτης. Πριν από καιρό ορισμένοι ειδικοί που μελέτησαν την τροχιά του κομήτη αλλά είχαν κατεβάσει κάτι τεκιλίτσες παραπάνω, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα συγκρουστεί με τη Γη στις 14 Αυγούστου 2126!!! Στη συνέχεια έκαναν ομαδικά όργια και τελετές ανθρωποθυσίας λόγω του πανικού. Τελικά κατέληξαν στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι «χεστήκαμε για το 2126, ποιος ζει ποιος πεθαίνει» και αποφάσισαν να μελετήσουν για άλλη μια φορά τις επιδράσεις της οργόνης στο νερό. Έκαναν λάθος σχετικά με τη σύγκρουση, αλλά είναι πολύ ευτυχισμένοι μέσα σε αφρόλουτρα και μπόλικη οργόνη.

*~*Πολύ νωρίτερα πάντως, το 2028, η Γη αναμένεται να περάσει περίπου 60.000 χιλιόμετρα από τον πυρήνα της σκόνης του κομήτη, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν στον ουρανό μετέωρα με ρυθμό χιλίων ανά ώρα. Άμα ζείτε μέχρι τότε, να θυμάστε αυτά τα λόγια και να διαλογιστείτε που να είμαι και τι να κάνω. σε περίπτωση που καταφέρουμε και επικοινωνήσουμε νοητικά ξυπνώντας την Κοσμική Συνείδηση, κανονίστε μη κοιμάμαι και εγώ και με ξυπνήσετε γιατί θα τα έχω τα χρονάκια μου και θα χρειάζομαι ύπνο.

Απόψε λέω να βρω τον Aνθρωπο με το τηλεσκόπιο. Να πιούμε στην υγειά των Περσείδων και του Κυρίου Σουίφτ-Τατλ και να μελοποιήσουμε το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» σε ρυθμό φλαμανδικής καντρίλιας. Μη μου χαρίσεις το Φεγγάρι απόψε. Μου αρκεί να πιούμε πάλι αστέρια.

~*Επαναμύθευση της Ιστορίας*~

Τι θα γίνει με την ιστορία? Πως θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε το παρόν και να διαφυλάξουμε ότι αληθινά έχει μείνει από το παρελθόν? Και στο φινάλε, τι θα γίνει με τους μύθους, με την προφορική διήγηση και την δημιουργία θρύλων και μύθων ιστορικής βάσης? Πώς μου ήρθε τώρα αυτό? (πώς να μου ήρθε, διπλωματική γράφω, άλλα ντ΄άλλων σκεύτομαι για να αδειάσει το κεφάλι)

Βρέθηκε στα χέρια της φίλης μου κασέτα με ανέκδοτες μαρτυρίες της Διδώς Σωτηρίου. Γυναίκα χείμαρρος, με λόγο όπως είπε η φίλη μου πυκνό και γεμάτο νοήματα, μιλάει για όλη σχεδόν την νεότερη πολιτική και κοινωνική ιστορία. Και αυτό μέσα από τη ματιά ενός ενεργητικού ανθρώπου. Το σπουδαίο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε πάλι με απόψεις, αλλά με γεγονότα που έζησε η ίδια. Μου μιλούσε η φίλη μου για τα όσα εξιστορούσε η συγγραφέας, για το μικρασιατικό, για την πείνα της κατοχής, για τα χρόνια του εμφυλίου και για το ξεπούλημα μας στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Μιλούσε και εγώ σκεφτόμουν ότι αυτά τα αρχεία είναι πολιτιστική περιουσία και ότι πρέπει να διατηρηθούν. Κάποιοι άνθρωποι ζούνε πολλές ζωές μέσα σε μία μοναχά και αυτό το υπεράνθρωπο, το ενεργητικό, το δημιουργικό πρέπει να μένει. Η ρεαλιστική παθητικότητα της γενιάς μας καλό θα είναι να έχει και κάποιον αντίλογο.


Η δική μας ανθρώπινη μνήμη είναι πεπερασμένη, δέχεται αλλοίωση από το χρόνο και από τις συμπάθειες και εμπάθειες. Τελευταία ανακαλύπτω ότι ως και του σώματος η μνήμη μπορεί να γίνει επιλεκτική. Ξεχνάω αγγίγματα, ξεχνάω μυρωδιές που συνδέονται με ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές. Όμως αυτό το ευχάριστο, αυτό το δυσάρεστο πρέπει να υπάρξει. Και φυσικά δε μιλάω για τις δικές μου προσωπικές μαρτυρίες. Δεν αξίζουν τίποτε παραπάνω από τη δύναμη της ανθρώπινης φωνής. Πολύτιμη, αλλά όσο μένει μέσα στα όρια αδύναμη για να γεννήσει μύθους.

Όμως η ιστορία, τα γεγονότα που προκάλεσαν ανθρώπους να βγουν από τα όρια τους και να ξεπεράσουν τις αντοχές τους, να κάνουν πράγματα σπουδαία που λένε και οι Στέρεο Νόβα ή πράγματα μη αποδεκτά από την κοινωνία, αυτά πρέπει να καταγραφούν. Και πλέον έχουμε τη δύναμη να τα κρατήσουμε. Η ψηφιοποίηση ντοκουμέντων και η συλλογή τους σε ασφαλή μέσα μνήμης είναι απαραίτητη. Σκέφτομαι να προτείνω σχετικό project σε ένα δύο άτομα. Μια βάση δεδομένων από προφορικές διηγήσεις ιστορικών γεγονότων και καταγραφή . Θα ήταν εκπληκτικός τρόπος και για να διδαχτεί ένα παιδί ιστορία. Από στόμα σε στόμα σαν παραμύθι. Μόνο η προφορική παράδοση γεννάει μύθους και αυτή νομίζω πρέπει να διατηρηθεί. Δίχως την ανθρώπινη φωνή, δίχως το βλέμμα που έχει δει και έχει ζήσει, ο μύθος μένει κουτσός. Και δεν υπάρχουν αρκετοί παραμυθάδες πια, από επιστήμονες και ιστορικόυς βούηξε ο τόπος.

----> ψιτ, ψάχνω την ηχογράφηση της ανθρώπινης φωνής του Κοκτώ απο τη Λαμπέτη. το έχει κανένας καλός άνθρωπος? <-----

~*Μυστήριο πράγμα οι λέξεις*~

Είδα στον ύπνο μου οτι ήμουν στο σκοτάδι και με κυνηγούσαν αγριόσκυλα. Πετάχτηκα έντρομη. Ο kύριος σκύλαρος του γείτονα γαύγιζε και άρχισα να γαυγίζω και εγώ θυμωμένα. 6:00 το πρωί και ήμουν έτοιμη να δαγκάσω τον κύριο αφεντικό του και πασίγνωστο συνθέτη Κύριο Κακόψυχο (έτσι τον λέμε στη γειτονιά από τότε που άρχισε να μαλώνει με όλους επειδή δεν του γλύφανε τις πατούσες).

Προσπάθησα να κοιμηθώ με τον γνωστό τρόπο, σχεδιάζοντας τρόπους βασανισμού. Όποτε με ξυπνάνε άσκοπα και βάναυσα ονειρεύομαι τρόπους εκδίκησης. Αυτή τη φορά αποφάσισα να τον βάλω σε ένα κλουβάκι και να τον βάλω να γαυγίζει τις μεγάλες του επιτυχίες. Όχι το σκύλο, τι μου φταίει το ζωντανό. Τον κύριο Κακόψυχο βεβαίως βεβαίως. Τελικά αποφάσισα να σηκωθώ, να κάνω καμια όμορφη θετική σκέψη και να γράψω και καμια γραμμή (άλλοι κάνουν και άλλοι γράφουν σε αυτή τη ζωή)στην διπλωματική ακούγοντας Ζappa μπιλόβντ και Peaches en Regalia για να ανοίξει το μάτι.



Ακολουθεί κειμενάκι του 97, εφηβικό, πομπώδες που μου θυμίζει πόσο εύκολο μου είναι να βάζω εικόνες στη σειρά και πόσο δύσκολο νοήματα. Τα επόμενα κείμενα θα είναι τσι προκοπής, αυτό είναι τσι αγάπης τσι εφηβικής.

Μυστήριο πράγμα οι λέξεις
Μία ξεπετάγονται από μέσα σου σαν χείμαρρος,
δεν σου επιτρέπουν καν να τις δουλέψεις,
να τις σταματήσεις, να τις εμποδίσεις από το να πάρουν τη θέση τους
στην μνήμη τη δική σου και των άλλων,
να προστατευτείς από τις εκφραστικές κακοτοπιές,
από την κριτική, από την δύναμη που αποκτά πάνω σου αυτομάτως,
ο συνομιλητής σου.
Eίπα ξείπα, λες τάχα αδιάφορα μετά... λάθος χρυσ(σσσ)έ μου, ότι είπες έμεινε εκεί
και όσο και να τρίβεις δεν βγαίνει ο λεκές.
Εκεί, να το ανακαλούμε όποτε θέλουμε,
να στο χτυπάμε όποτε μας φανεί χρήσιμο.
Γλυκός συνεργός των πανούργων οι λέξεις, αλλά δίκαιος
ποτέ δεν παίζει μόνο με τη μία πλευρά.


Μυστήριο πράγμα οι λέξεις.


Μία σε εγκαταλείπουν αβοήθητο,
χάνονται κάπου μέσα σου ώστε να μπορείς να τις ακούσεις που κρυφογελάνε,
αλλά δεν σου επιτρέπουν να τις πλάσεις όπως εσύ επιθυμείς, να τις κάνεις δικές σου,
κάποια στιγμή, την πιο κρίσιμη στιγμή, θα σου αρνηθούν την εμφάνιση τους,
σαν σταρλετίτσες που σε βαρέθηκαν και ψάχνουν για νέο ατζέντη.
Ο κώδικας, το ίδιο το κοινωνικό μέρος του λόγου, η αυτού μεγαλειότης η γλώσσα.
Πανούργα πολύτιμη γλώσσα, σύνεργος και δυνάστης μας...μην με εγκαταλείπεις τώρα...


Μυστήριο πράγμα οι λέξεις.


Όταν τις καλείς να τυλίξουν τον αέρα γύρω σου, να ζωγραφίσουν τις εσωτερικές σου εικόνες,
και αυτές αρνούνται να επιτελέσουν το καθήκον τους πεισματικά, σαν κακομαθημένα παιδία,
τότε τι κάνεις εσύ?


Αλήθεια, όταν εσύ ξεμένεις από λέξεις κρύβεσαι?



Έτσι για αλλαγή, λέω να φανερωθούμε, επιτρέψτε το μου, δεν μπορώ να κρυφτώ,
ούτε στην τέχνη των λέξεων, ούτε στη σκιά της σιωπής. Τι κάνω λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις. Προσωπικά, αφήνω το πρόσωπό μου, το σώμα μου να γίνει το ίδιο το μήνυμα,
και ας μένω φορές φορές αβοήθητη μέσα στις αλήθειες μου.
Το σώμα δύσκολα να πει ψέματα, γίνετε το ίδιο ένα μήνυμα,
ένα πολυδύναμο μέσο που από μόνο του ξέρει να διηγείται ιστορίες,
να αφήνει υπόνοιες για το παρελθόν και να μεταφέρει τις ελπίδες του για το μέλλον.
Για να ξεγελάσει με ευκολία όταν στέλνει τα μηνύματά του,
πρέπει να έχει είτε έμπειρο και δόλιο ιδιοκτήτη, είτε άπειρους και ευκολόπιστους παραλήπτες.
Αλλά πάλι, “εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττω".

~*Νησί*~

Μου έλειψε, μου έλειψε πολύ, και ας έλεγα οτι φέτος δεν έχω ανάγκη να ξαναπάω. Ακόμη και τα απότομα ξυπνήματα απο τον αέρα και οι δρακιές στην ταβέρνα και οι τσιμπημένες τιμές και η ζαλάδα απο τον ήλιο που τίποτε δεν συγχωρεί. Όλα μου λείψανε. θέλω να κάνω ένα τσακ και να βρεθώ Ιεράπετρα, να περιμένω το καράβι και να σκέφτομαι άμα οι καβάτζες που βάλαμε πέρισυ στο μάτι θα είναι ελεύθερες, άμα μας περιμένουν παλιοί φίλοι, άμα μας έρθουν καινούριοι, άμα τα κοχύλια θα είναι πιο πολλά και όλα αυτά που σκέφτομαι ενώ περιμένω να επιστρέψω σπίτι μου. Δε λένε σπίτι είναι όπου είναι η καρδιά σου? εγώ θα προσθέσω οτι είναι και εκεί που σε πάνε οι καλοκαιρινές σου ξυπολισιές. Και εμένα με πάνε στο Γαιδουρονήσι, στα νότια της Κρήτης. Πείτε το Νήσο Χρυσή, πείτε το Γαιδουρονήσι, πείτε το απλά Νησί, πείτε το όπως θέτε, αλλά μη βιαστείτε να το ξεχάσετε.

Πριν δύο χρόνια, ο αέρας μας έκανε να στήσουμε και να ξεστήσουμε σκηνή 2 φορές, καράβι δεν έπιανε στο νησί και είχαμε ήδη πάει μια φορά Ιεράπετρα επειδή μου είχε μπει άμμος στο μάτι και κατέληξε σε μόλυνση. Όταν ξεστήσαμε τρίτη φορά, αποφασισμένοι να φύγουμε, οι φίλοι εκεί δε μας άφησαν. Μας μέθυσαν με ρακί και μας βρήκε το βράδυ να τρώμε ψάρια και αχοινοσαλάτες μεθυσμένοι, ξε-σκηνομένοι και αρκετά σίγουροι για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα. Την άλλη μέρα φύγαμε με τη σιγουριά οτι κάναμε λάθος που φεύγαμε και τη φράση του κυρίου Γιώργου "ρε παιδιά τι κάνετε? καλύτερα απο δω δε θα βρείτε όπου και να πάτε" να μας τριβελίζει το ελαφρύ μας κεφάλι (με την καλή ρακι δε μεθάς άσχημα, μπορεί να μην παίρνεις τα ποδια σου αλλά εμετοί και πονοκέφαλοι δεν είναι στο πρόγραμμα). So long and Thanks for all the fish:) Με βλέπω να πακετάρω τα σαμάρια μου το Σεπτέμβρη και βουρ για Νησί δίχως πολύ πολύ σκέψη.

Πρόταση

γιαούρτι+αλάτι+λίγη πάπρικα και έχετε ένα τέλειο και δροσιστικό υποκατάστατο του ντζαντζικιού δίχως τις αντι-φιλιτικές παρενέργειες

~Ψ~άρια πουλάω...

Βρέθηκα σήμερα μετά από αρκετό καιρό σε μικρή ψαραγορά της πόλης. Είχα να δω τόσα χαμόγελα από τέλος ευτυχισμένης συναυλίας. Ψάρια, καλαμαράκια, σουπιές, γυαλιστερές, τυλιγόντουσαν στις γκρίζες κόλες χαρτί και αλλάζανε χέρια. Όλος ο δρόμος μύριζε έντονα ψάρι, αλάτι και μπαχάρια. Χάζευα το τύλιγμα του χαρτιού και τα χαμόγελα. «δεσποινίς μου καλημέρα, τι να σας δώσουμε?» τι να μου δώσετε, μου δώσατε ήδη ευγένεια, χαμόγελα και μυρωδιές για να κουβαλάω όλη μέρα μαζί μου. Πήρα τα καλαμαράκια καλοδιπλωμένα στο χαρτί τους και μια κυρία που της έδωσα τη σειρά μου, μου χάρισε ένα παγωτό. Καλός οιωνός για μια μέρα που ξεκίνησε παράξενα (ξύπνησα γκρινιάζοντας με ενόχληση στο μάτι, πήγα στον καλό ματο-γιατρό και έχω πάλι επιπεφυκίτιδα, ένα χρόνο ακριβώς μετά την προηγούμενη). Έκατσα σε μια γωνιά δίπλα σε ένα παλιό μικρασιάτικο μαγαζί με μπαχαρικά και βότανα για να φάω το παγωτό μου. Μέσα ένας κύριος μιλούσε ήρεμα τούρκικα στο τηλέφωνο. Άλλη εποχή, άλλη χώρα. Δεν είναι η νοσταλγία, ούτε η κατασκευασμένη & μοσχοπουλημένη από ΜουΜουΕ στροφή προς παράδοση και απλότητα. Για μένα ήταν καθαρή ευ~δαιμονία, γέμισα θετική ενέργεια και πασαλείφτηκα με σοκολάτα. Τι άλλο ζητάει κανείς?

~*Καταραμένοι Φράγκοι~*

Η μάνα κουράγιο μου, εδώ και χρόνια έλεγε στο άνετο το “Καταραμένοι Φράγκοι! Φάγατε τα λεφτά μου, χαλάσατε και του παιδιού μου τη γλώσσα”. Τώρα μετά από ένα χρόνο (περίπου, μιλάμε για 10 μήνες) συνεχούς (περίπου γιατί πήρα και μια υποτροφία ΝΑ με το συμπάθιο) αποστολής χρημάτων προς του Φράγκους (περίπου, στους Σκώτους τα έστελνε), δεν το λέει καν γιατί την πονάει που και της έλειπε το σπλάχνο της και της λείπουν και κάμποσα μηδενικά από τον οικογενειακό λογαριασμό.

Το θέμα είναι ότι τώρα ένα χρόνο μετά (περίπου είπαμε!) το λέω εγώ! και ειδικά αυτό το “μου φάγατε τα λεφτά μουυυυυυ” (ου ουρλιαχτό λύκου). Και ουχί επειδή είμαι τσιγκούνικο πλάσμα, ουχί επειδή δεν άξιζε η μόρφωση που έλαβα και οι τρομερές και φοβερές εμπειρίες που έζησα στα πειρατικά τους λημέρια. Ουρλιάζω σαν τους λύκους του Μόγλι όταν τους φέρανε το νιάνιαρο το δίποδο και δεν τους άφηναν να το φάνε. Βλέπεις, μου ήρθε πίσω το deposit που είχα στείλει στην ιδιωτική εστία της Unite και άνευ λόγου και αιτίας, λείπουν λιράκια.

Και θα μου πεις, καλά και εσύ, τόσα σου ξόσανε ένα χρόνο στη βρωμοεστία με την ανοργανωσιά και την κακή τους διάθεση αυτό τι σε πείραξε? Με πείραξε γιατί θέλω όταν ξεμπερδεύω με τα άσχημα να ξεμπερδεύω οριστικά! Ένιωσα που ένιωσα κοροιδάρα πρώτης όταν είδα το χάλι μέσα στο δωμάτιο, όταν πληρώσαμε στα μουλωχτά τα μαλλιοκέφαλα μας στον “παροχέα” Internet (δλδ στους ίδιους) και όταν με παραμύθιαζε ο συμπαθέστατος μινι μάνατζερ που είθε να πάθει ζοχάδες. Ήταν ανάγκη να με κυνηγάει η κακή μου επιλογή και στα πάτρια εδάφη? Αλλά τι σημασία έχει να γκρινιάζεις? Καμία. Η γκρίνια άμα δεν είναι αυτοσαρκαστική είναι σαν τις ενοχές, παντελώς άχρηστη. Σημασία έχει να προλαμβάνεις πριν επαναληφθεί το κακό, οπότε κάνω και εγώ μια αρνητική κριτική στην εστία και σε όποιον με ρωτήσει έχω να τους σούρνω, αχ πόσα έχω…προς το παρόν ας βάλω τη θέα από το δωματιάκι που τόσο αγάπησα για να έχω να χασκο-χαμογελάω.

συναλλα */~G~\*ματικές

12 μέρες και
σήμερα

Είπες πως
θα’ρθεις, είπες πως θα κάνω πλάι το κεφαλάκι μου και θα σε αναγνωρίσω απο το
άτσαλο περπάτημά σου.


11 μέρες και σήμερα

Ήρθες, αλλά δεν
έκανα πλάι το κεφάλι μου, δεν σου φάνηκα χαριτωμένος και έφυγες. Φαντάστηκα δεν
θα έρθεις ποτέ ξανά.

9 μέρες δίχως
σήμερα

Με παρακάλεσες να
σε βάλω ξανά κορώνα στο κεφάλι μου και δεν απάντησα. Ήξερα οτι περίμενες να πω
ναι μα ήθελα να σε ξαφνιάσω για να με επιθυμήσεις. Την πάτησα.


6 μέρες μπερδεμένες

Αποφάσισα οτι δεν
θέλω πια να ζω μαζί σου και έκλεισα τα μάτια όταν μου έκανες έρωτα. Δεν έχω πια
φύλο, μονάχα ανάμνηση. Και αυτή είναι άχρηστη, όταν έχεις κλειστά μάτια γίνεσαι ο ίδιος ανάμνηση.


3 μέρες και άλλη μιά

Σε μυρίζω στο
κορμί μου και πλένομαι κάθε δυο ώρες. Διαβάζω ωροσκόπια και άμα με πάρεις
τηλέφωνο σου λέω πως σ’αγαπάω.


Σήμερα

Φωνάζεις κλωτσάς,με καταριέσαι και με φιλάς εκεί που πονάω. Μου δείχνεις μοναχικούς ανθρώπους και τους κολάς φωτογραφίες μου στα πρόσωπά τους για να πάρω το μύνημα. Ανοίγω την αγκαλιά μου και αποδέχομαι τα χαμόγελα σου. Η τυρρανία του αδύναμου είναι ο τίτλος της αυριανής μέρας.

~Ου χτίσεις~

Επαναλαμβάνω, μη χτίσετε, μη μπλέξετε με οτιδήποτε έχει να κάνει με Μάστορα, μαστρο, μαστοράκη, μαστροκώστα. Χτίκιασα πριν καλά καλά χτίσω και κάνω χαζά λογοπαίγνια απόγνωσης. Διαβολεμένη κάστα που λέτε οι μαστόριδες, χαμογελαστοί και υποχθόνιοι. Διπλωματικοί και γεμάτοι υποσχέσεις.

Ένα μήνα τώρα, έχει γίνει η υπόγα μου πρεσβεία. Γιατί βλέπετε έχω δική μου υπόγα. Δική μου, με ένα "μου" παραφουσκωμένο και απορημένο. Άλλη φορά όμως αυτά, το θέμα είναι η ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Δολοπλοκίες και ραντεβού που ποτέ δεν θα γίνουν στην ώρα τους, αν γίνουν ποτέ. Φωνή (δική μου και αυτή) που σπάει στο τηλέφωνο: "κύριε Μπάμπη, σας παρακαλώ, έχω δουλειά, πρέπει να έχω ρευμα" "μα θα έρθω καλή μου, θα έρθω, σε αφήνω εγώ?" "ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΡΤΣΕΛΟ ΜΑΣΤΡΟ-ΜΠΑΜΠΗ". Ανάγκα να περάσει ο χρόνος του "ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ" και μαθαίνεις να βάζεις ντουί, διακόπτες, λάμπες, βρύσες. Παίζεις στα δάχτυλα 2φασικά, 3φασικά και καταλαβαίνεις γιατί η (μ)πρίζα του φούρνου έπρεπε να είναι ενισχυμένη, "ΕΓΩ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ μαρτσελο μαστροΜΠΑΜΠΗ, ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?".

Τέρμα τα ψέματα, θα γίνω και εγώ μάστορας και θα αναλαμβάνω μόνο δύσκολες αποστολές. Μειλίχια θα βγάζω το κατσαβίδι απο την τσέπη μονολογώντας κάτι για τη δυσκολία της αποστολής. Έτοιμη για όλα, σίγουρη για το οτι "πρέπει να τρυπήσουμε τον τοίχο, δε γίνεται αλλιώς". Τι Τζακ Μπάουερ και χαζομάρες. Ποιος δίνει μία για τη ροή πληροφοριών και την οργάνωση της γνώσης άμα δεν έχεις καζανάκι?