~Ψ~άρια πουλάω...

Βρέθηκα σήμερα μετά από αρκετό καιρό σε μικρή ψαραγορά της πόλης. Είχα να δω τόσα χαμόγελα από τέλος ευτυχισμένης συναυλίας. Ψάρια, καλαμαράκια, σουπιές, γυαλιστερές, τυλιγόντουσαν στις γκρίζες κόλες χαρτί και αλλάζανε χέρια. Όλος ο δρόμος μύριζε έντονα ψάρι, αλάτι και μπαχάρια. Χάζευα το τύλιγμα του χαρτιού και τα χαμόγελα. «δεσποινίς μου καλημέρα, τι να σας δώσουμε?» τι να μου δώσετε, μου δώσατε ήδη ευγένεια, χαμόγελα και μυρωδιές για να κουβαλάω όλη μέρα μαζί μου. Πήρα τα καλαμαράκια καλοδιπλωμένα στο χαρτί τους και μια κυρία που της έδωσα τη σειρά μου, μου χάρισε ένα παγωτό. Καλός οιωνός για μια μέρα που ξεκίνησε παράξενα (ξύπνησα γκρινιάζοντας με ενόχληση στο μάτι, πήγα στον καλό ματο-γιατρό και έχω πάλι επιπεφυκίτιδα, ένα χρόνο ακριβώς μετά την προηγούμενη). Έκατσα σε μια γωνιά δίπλα σε ένα παλιό μικρασιάτικο μαγαζί με μπαχαρικά και βότανα για να φάω το παγωτό μου. Μέσα ένας κύριος μιλούσε ήρεμα τούρκικα στο τηλέφωνο. Άλλη εποχή, άλλη χώρα. Δεν είναι η νοσταλγία, ούτε η κατασκευασμένη & μοσχοπουλημένη από ΜουΜουΕ στροφή προς παράδοση και απλότητα. Για μένα ήταν καθαρή ευ~δαιμονία, γέμισα θετική ενέργεια και πασαλείφτηκα με σοκολάτα. Τι άλλο ζητάει κανείς?