~*Επαναμύθευση της Ιστορίας*~

Τι θα γίνει με την ιστορία? Πως θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε το παρόν και να διαφυλάξουμε ότι αληθινά έχει μείνει από το παρελθόν? Και στο φινάλε, τι θα γίνει με τους μύθους, με την προφορική διήγηση και την δημιουργία θρύλων και μύθων ιστορικής βάσης? Πώς μου ήρθε τώρα αυτό? (πώς να μου ήρθε, διπλωματική γράφω, άλλα ντ΄άλλων σκεύτομαι για να αδειάσει το κεφάλι)

Βρέθηκε στα χέρια της φίλης μου κασέτα με ανέκδοτες μαρτυρίες της Διδώς Σωτηρίου. Γυναίκα χείμαρρος, με λόγο όπως είπε η φίλη μου πυκνό και γεμάτο νοήματα, μιλάει για όλη σχεδόν την νεότερη πολιτική και κοινωνική ιστορία. Και αυτό μέσα από τη ματιά ενός ενεργητικού ανθρώπου. Το σπουδαίο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε πάλι με απόψεις, αλλά με γεγονότα που έζησε η ίδια. Μου μιλούσε η φίλη μου για τα όσα εξιστορούσε η συγγραφέας, για το μικρασιατικό, για την πείνα της κατοχής, για τα χρόνια του εμφυλίου και για το ξεπούλημα μας στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Μιλούσε και εγώ σκεφτόμουν ότι αυτά τα αρχεία είναι πολιτιστική περιουσία και ότι πρέπει να διατηρηθούν. Κάποιοι άνθρωποι ζούνε πολλές ζωές μέσα σε μία μοναχά και αυτό το υπεράνθρωπο, το ενεργητικό, το δημιουργικό πρέπει να μένει. Η ρεαλιστική παθητικότητα της γενιάς μας καλό θα είναι να έχει και κάποιον αντίλογο.


Η δική μας ανθρώπινη μνήμη είναι πεπερασμένη, δέχεται αλλοίωση από το χρόνο και από τις συμπάθειες και εμπάθειες. Τελευταία ανακαλύπτω ότι ως και του σώματος η μνήμη μπορεί να γίνει επιλεκτική. Ξεχνάω αγγίγματα, ξεχνάω μυρωδιές που συνδέονται με ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές. Όμως αυτό το ευχάριστο, αυτό το δυσάρεστο πρέπει να υπάρξει. Και φυσικά δε μιλάω για τις δικές μου προσωπικές μαρτυρίες. Δεν αξίζουν τίποτε παραπάνω από τη δύναμη της ανθρώπινης φωνής. Πολύτιμη, αλλά όσο μένει μέσα στα όρια αδύναμη για να γεννήσει μύθους.

Όμως η ιστορία, τα γεγονότα που προκάλεσαν ανθρώπους να βγουν από τα όρια τους και να ξεπεράσουν τις αντοχές τους, να κάνουν πράγματα σπουδαία που λένε και οι Στέρεο Νόβα ή πράγματα μη αποδεκτά από την κοινωνία, αυτά πρέπει να καταγραφούν. Και πλέον έχουμε τη δύναμη να τα κρατήσουμε. Η ψηφιοποίηση ντοκουμέντων και η συλλογή τους σε ασφαλή μέσα μνήμης είναι απαραίτητη. Σκέφτομαι να προτείνω σχετικό project σε ένα δύο άτομα. Μια βάση δεδομένων από προφορικές διηγήσεις ιστορικών γεγονότων και καταγραφή . Θα ήταν εκπληκτικός τρόπος και για να διδαχτεί ένα παιδί ιστορία. Από στόμα σε στόμα σαν παραμύθι. Μόνο η προφορική παράδοση γεννάει μύθους και αυτή νομίζω πρέπει να διατηρηθεί. Δίχως την ανθρώπινη φωνή, δίχως το βλέμμα που έχει δει και έχει ζήσει, ο μύθος μένει κουτσός. Και δεν υπάρχουν αρκετοί παραμυθάδες πια, από επιστήμονες και ιστορικόυς βούηξε ο τόπος.

----> ψιτ, ψάχνω την ηχογράφηση της ανθρώπινης φωνής του Κοκτώ απο τη Λαμπέτη. το έχει κανένας καλός άνθρωπος? <-----