~*Μυστήριο πράγμα οι λέξεις*~

Είδα στον ύπνο μου οτι ήμουν στο σκοτάδι και με κυνηγούσαν αγριόσκυλα. Πετάχτηκα έντρομη. Ο kύριος σκύλαρος του γείτονα γαύγιζε και άρχισα να γαυγίζω και εγώ θυμωμένα. 6:00 το πρωί και ήμουν έτοιμη να δαγκάσω τον κύριο αφεντικό του και πασίγνωστο συνθέτη Κύριο Κακόψυχο (έτσι τον λέμε στη γειτονιά από τότε που άρχισε να μαλώνει με όλους επειδή δεν του γλύφανε τις πατούσες).

Προσπάθησα να κοιμηθώ με τον γνωστό τρόπο, σχεδιάζοντας τρόπους βασανισμού. Όποτε με ξυπνάνε άσκοπα και βάναυσα ονειρεύομαι τρόπους εκδίκησης. Αυτή τη φορά αποφάσισα να τον βάλω σε ένα κλουβάκι και να τον βάλω να γαυγίζει τις μεγάλες του επιτυχίες. Όχι το σκύλο, τι μου φταίει το ζωντανό. Τον κύριο Κακόψυχο βεβαίως βεβαίως. Τελικά αποφάσισα να σηκωθώ, να κάνω καμια όμορφη θετική σκέψη και να γράψω και καμια γραμμή (άλλοι κάνουν και άλλοι γράφουν σε αυτή τη ζωή)στην διπλωματική ακούγοντας Ζappa μπιλόβντ και Peaches en Regalia για να ανοίξει το μάτι.



Ακολουθεί κειμενάκι του 97, εφηβικό, πομπώδες που μου θυμίζει πόσο εύκολο μου είναι να βάζω εικόνες στη σειρά και πόσο δύσκολο νοήματα. Τα επόμενα κείμενα θα είναι τσι προκοπής, αυτό είναι τσι αγάπης τσι εφηβικής.

Μυστήριο πράγμα οι λέξεις
Μία ξεπετάγονται από μέσα σου σαν χείμαρρος,
δεν σου επιτρέπουν καν να τις δουλέψεις,
να τις σταματήσεις, να τις εμποδίσεις από το να πάρουν τη θέση τους
στην μνήμη τη δική σου και των άλλων,
να προστατευτείς από τις εκφραστικές κακοτοπιές,
από την κριτική, από την δύναμη που αποκτά πάνω σου αυτομάτως,
ο συνομιλητής σου.
Eίπα ξείπα, λες τάχα αδιάφορα μετά... λάθος χρυσ(σσσ)έ μου, ότι είπες έμεινε εκεί
και όσο και να τρίβεις δεν βγαίνει ο λεκές.
Εκεί, να το ανακαλούμε όποτε θέλουμε,
να στο χτυπάμε όποτε μας φανεί χρήσιμο.
Γλυκός συνεργός των πανούργων οι λέξεις, αλλά δίκαιος
ποτέ δεν παίζει μόνο με τη μία πλευρά.


Μυστήριο πράγμα οι λέξεις.


Μία σε εγκαταλείπουν αβοήθητο,
χάνονται κάπου μέσα σου ώστε να μπορείς να τις ακούσεις που κρυφογελάνε,
αλλά δεν σου επιτρέπουν να τις πλάσεις όπως εσύ επιθυμείς, να τις κάνεις δικές σου,
κάποια στιγμή, την πιο κρίσιμη στιγμή, θα σου αρνηθούν την εμφάνιση τους,
σαν σταρλετίτσες που σε βαρέθηκαν και ψάχνουν για νέο ατζέντη.
Ο κώδικας, το ίδιο το κοινωνικό μέρος του λόγου, η αυτού μεγαλειότης η γλώσσα.
Πανούργα πολύτιμη γλώσσα, σύνεργος και δυνάστης μας...μην με εγκαταλείπεις τώρα...


Μυστήριο πράγμα οι λέξεις.


Όταν τις καλείς να τυλίξουν τον αέρα γύρω σου, να ζωγραφίσουν τις εσωτερικές σου εικόνες,
και αυτές αρνούνται να επιτελέσουν το καθήκον τους πεισματικά, σαν κακομαθημένα παιδία,
τότε τι κάνεις εσύ?


Αλήθεια, όταν εσύ ξεμένεις από λέξεις κρύβεσαι?



Έτσι για αλλαγή, λέω να φανερωθούμε, επιτρέψτε το μου, δεν μπορώ να κρυφτώ,
ούτε στην τέχνη των λέξεων, ούτε στη σκιά της σιωπής. Τι κάνω λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις. Προσωπικά, αφήνω το πρόσωπό μου, το σώμα μου να γίνει το ίδιο το μήνυμα,
και ας μένω φορές φορές αβοήθητη μέσα στις αλήθειες μου.
Το σώμα δύσκολα να πει ψέματα, γίνετε το ίδιο ένα μήνυμα,
ένα πολυδύναμο μέσο που από μόνο του ξέρει να διηγείται ιστορίες,
να αφήνει υπόνοιες για το παρελθόν και να μεταφέρει τις ελπίδες του για το μέλλον.
Για να ξεγελάσει με ευκολία όταν στέλνει τα μηνύματά του,
πρέπει να έχει είτε έμπειρο και δόλιο ιδιοκτήτη, είτε άπειρους και ευκολόπιστους παραλήπτες.
Αλλά πάλι, “εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττω".