Μια κουβέντα είπε ο Άνθρωπος και σήκωσα σημαία πολέμου. “Σταμάτα να κατέβω” βάζω φωνή και κατεβαίνω για να διαμαρτυρηθώ για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αδικία που μου έγινε ( να ηρεμίσω αλλά κυρίως ήθελα με αυτό το επινενοημένο διάβημα να δείξω ΠΟΣΟ φρικτά πληγώθηκα). Και τρέχω μέσα στους αγρούς ρουτζωμένη με το δάκρυ κορόμηλο και μουρμουρίζοντας συγχρόνως (από μικρό παιδί μουρμουρίζω στο forward μόνο μου μη και πω πικρό λόγο όταν δεν πρέπει σε όσους αγαπώ). Εν τω μεταξύ, να είναι σκοτάδι πίσσα και να μην ξέρω που είμαι και που πάω. Και από μακριά να ακούγονται ουρλιαχτά. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!
Να θυμηθώ, την επόμενη φορά που θα θελήσω να κάνω την Αστέρω και να τρέχω ωσάν ξεμαλλιασμένη μαινάδα μέσα στα χωράφια, να έχω στο νου μου για αγριόσκυλα. Αμ είχα τον πόνο μου, αμ άκουγα τα ουρλιαχτά και τα έκανα πάνω μου. Ήρθε και με βρήκε ο Άνθρωπος, επέστρεψα στο αυτοκίνητο σα δαρμένο κουτάβι και εγώ.
Όχι κύριε, δε λύγισα, με πήραν στο κατόπι οι σκύλες της λύσσας. Θέλει κότσια η απόγνωση για τα παιδιά της πόλης, άσε που δεν είμαι ικανή για Drama queen, με πιάνουν τα γέλια στην πορεία. Μόνο Dancing Queen και αυτό πολύ μου είναι. Με σένα δε θυμώνω μάτια μου, τι να σου θυμώσω, φωνάζω για να ακούσουν όσοι δεν ακούνε πια, να ξορκίσω το κακό. Με σένα απλώς κοιτιόμαστε και τα είπαμε όλα, τι τα ρωτάς και εσύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου