~Tα'φτισα~

φτου και βγαίνω... Τερμα κατεβείτε, το τρένο τράβηξε φρένα, έρηξε ατμό, όχι άλλο κάρβουνο... Γραμμές χορταριάστε, θυμωνιές βγείτε στι πλατείες και γεμίστε τους άδειους δρομούς του κεφαλιού μου... μίλησε κανείς -εις-εις-εις...

χτες έφυγα απο το γραφείο του ντζενεραλ χοροπηδώντας, σαν να άφησα τη Γη απο τους ώμους μου πάνω στην κρεμάστρα του. Ξωτίκεψα την ομάδα συναγερμού που 8 το βράδυ έπιανε δουλειά και έφυγα. Στο αυτοκίνητο τραγουδούσα δυνατά suede και Bowie και Jose Gonzalez. Ημουν ο πιο ευτυχισμένος ανθρωπάκος, ο πιο ελεύθερος, ήμουν το κάτι άλλο, μια super nova ελεύθερου χρόνου, ένα υπέροχο χάλι που είχε κάνει το καθήκον του. Και μετά έσπασα και έκλαιγα όλο το βράδυ. Μέχρι που δεν άντεξα άλλο, γύρισα και αποκοιμήθηκα.

Τα έφτισα λέμε. Πανελληνιακή κατάσταση. Overload σωματικό, ορμονικό και ψυχικό. Ετσι είναι η ενηλικίωση? πως τα καταφέρατε όλοι? θέλω Νέα Υόρκη και γεμάτους δρόμους με σιωπηλούς ανθρώπους και φωναχτερά αυτοκίνητα. Θέλω να πάρω τον Ανθρωπο και να ξαναγίνω άνθρωπος και εγώ.



sheep go to Heaven goats go to Hell...

<\/>American God<\/>

Εκεί που λέω πάει δεν έχει άλλες φανταστικές πτήσεις, επανέρχεται ο κύριος Gaiman και κάνει τη σελίδα προέκταση απο τα δάχτυλα σου. Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν μήνες και ακόμη να το απομυθοποιήσω. Τρεχάτε και δωρίστε τη δουλειά του σε όσους αγαπούν τον φαντασιακό παιδικό τρόμο.



Και μια που σκέφτηκα τις επαναμυθέυσεις. Αυτό τον καιρό και μάλλον για πολύ καιρό, έχω παρεδώσε με μια γυναίκα τρομερά ερωτεύσιμη. Μπαίνει στο χώρο και γεμίζει ο τόπος γυναίκα, κορίτσι, πως το λένε. Δε διστάζει να δώσει και να δωθεί. Οι φίλες γκρίνιάζουν γιατί χάθηκαν τα 'ρσενικά και εγώ είχα αρχίσει να ψάχνω ακομπλεξάριστη γυναίκα με το φανάρι. Που να βλέπει γυναίκα και να χαμογελάει, να βλέπει άντρα και να μη γυρίζει το μάτι της, να βλέπει ανθρώπους και όχι ευκαιρίες. Και να είναι και γάτα παπουτσωμένη. Μου είχε λείψει ο ζωντανός απλός μύθος. Απλός, ακομπλεξάριστος και κατανοητός. Δίχως μεγάλα λόγια και μικρά συναισθήματα. Sweet!

~ ραδιο-φόνοι ~

Θα ήθελα τη βοήθεια σας (αστεράκια, λουλουδάκια, γλυκάκια, κεράσματα, βλεφαριάσματα και λοιπά καλοπιάσματα). Προετοιμάζω ένα project και ψάχνω τους Top5 μουσικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς κάθε περιοχής. Ενδιαφέρομαι κυρίως για περιοχές εκτός Αθηνών και Σαλόνικας, γιατί εκεί έχω τις ακροαματικότητες τους.

όποιοι έχετε ιδέα ή άποψη στείλτε μου ένα mail ή comment.

//<*>_<*>\\

• καλώς το κοριτσάκι
• κοριτσάκι μπορείς να πας εσύ [ξανά] το σάββατο ΚΑΙ την κυριακή στη δουλειά?
• κοριτσάκι έχεις ψαρώσει? κακώς
  
• κοριτσάκι εγώ είμαι εδώ, για να ψαρώσεις
• κοριτσάκι πες μου αυτό που σε ρώτησα
• κοριτσάκι διστάζεις?
• κακώς διστάζεις κοριτσάκι κακώς και δε μου αρέσει
• θα καταγραφεί κοριτσάκι, θα καταγραφεί και αυτό
  
• κοριτσάκι ζαλίστηκες?
• κοριτσάκι αναστενάζεις?
• κοριτσάκι δε μας ενδιαφέρει, άκου ΕΜΕΝΑ πως αναστενάζω
• είμαι δυστυχισμένος κοριτσάκι και θα φροντίσω να γίνεις και εσύ
• γιατί γελάς κοριτσάκι?
• ρε γιατί γελας?
• ρε σκατό, είσαι νέος ρε
• γιατί γελάς ρε!
• που πας?
  
• που πας ρε, σταμάτα!
  
• που είσαι..
• ...

//~_ ~\\

~* Θα είμαι μπροστά μπροστά να σε πατάω *~

...όταν θα χοροπηδάω

• (2/12/2005) Grandmaster Flash - Gagarin 205
• (3/12/2005) Mercury Rev - Gagarin 205
• (9/12/2005, 10/12/2005) dEUS- Club 22
• (16/12/2005) Ψαραντώνης - Στον Αέρα
• (17/12/2005) Madrugada - Gagarin 205
• (17/12/2005) Swing Out Sister - Club 22
• (23/12/2005) Nightstalker, Deus Ex Machina, Engine – V, Vibratore Bizarro - An Club
• (30/12/2005) Happy Mondays Dj Set / Live Pa With Shaun Ryder & Kav. - Gagarin 205
• (30/12/2005) New Years Stoner Fest -Another Club
• (18/2/2006) Oneida - (18/2/2006)- Underworld
• (25/2/2006) Fuzztones - Gagarin 205
• (1/8/2006) Depeche Mode - Terra Vibe

~ blue your brains out ~

Οδηγίες - Γαλάζιο Μανιφέστο

• πρώτα πάτησε εδώ
• μόλις το σημειώσεις, επέστρεψε ξανά εδώ
  
• στη συνέχεια πες μου που θα πάμε το σάββατο το βράδυ (στην άκρη της Πολής) για να κάνουμε μπλε τις πατούσες μας στο χορό.
• μετά θα πάρουμε φόρα και θα δώσουμε μια κλωτσ(ι)ά στον Γαλάζιο Πρίγκηπα του Παραμυθιού.
• Μη ξεχνάς! Ζήτω οι Γαλάζιοι Δράκοι!!

υστερ(ι)όγραφο :
Μια νύχτα μιαν αυγή γαλάζια κιθάρα,
γαλάζια κιθάρα,
πάρε μας μαζί σου στην έρημο σαχάρα...

απόψε θα πάμε Mercury Rev - μη τους χάσεις πάλι...

~*Je je, suis libertine*~

Τις τελευταίες μέρες της Πτυχιακής, άκουγα συνεχώς Mylene Farmer. Οπως γίνεται συνήθως, έβαλα και τους υπόλοιπους να την ακούν εώς ότου την λάτρεψαν όλοι, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις. Οι φίλοι μουσικοί σταμάτησαν τη γκρίνια περι γλυκανάλατης γαλλικής Pop όταν είδαν τα Live, οι φίλοι γότθοι όταν είδαν τον Giger και τους στίχους της, οι sexy φίλοι δε χρειάστηκε, την λάτρευαν ήδη. Όταν τη λάτρεψε και ο Άνθρωπος, μου έβαζε κάθε πρωί το Libertine και κάθε βράδυ με έβαζε να το χορέυω. Στο τέλος υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον και ο άλλος στον ένα, να πάμε με κάποιο μαγικό τρόπο στη συναυλία της στο Παρίσι. Δεν ξέρω πως θα καταφέρω να πάω. Ξέρω πως να βρω tickets, ξέρω πως να βρω χρήματα. Πρέπει να μαζέψω χρόνο και να τα βάζω όλα στη σειρά. Δεν μπορεί, είμαι ακόμη Libertine απλώς όχι τόσο ελεύθερη ελευθεριάζουσα όσο ήμουν κάποτε. Και αυτό θα φροντίσω να το αλλάξω σύντομα. Αλλιώς ξυπνάω κάθε νύχτα και νιώθω οτι κάτι δεν είναι σωστό.

Τις προάλλες, κοιτούσαμε περσινές photos με την Κ. Ηταν τόσες πολλές που δεν ήξερα τι να πρωτοκοιτάξω, τι να διαλέξω, πως να προλάβω να νιώσω. Εβαλα και εγώ το συναίσθημα στο γρήγορο, να περνάνε οι Photos όπως περνούσαν οι μέρες πάνω στη Σκοτεινή Πόλη, γρήγορα και εκρηκτικά, σαν πυροτεχνήματα. Κάποια στιγμή είδα μια φωτογραφία μας με την Μ. που είμαστε ξέπνοες μετά απο αναλύσεις και χορό μεγάλης διάρκειας. Θυμάμαι καλά πως το προηγούμενο τραγούδι πριν την τρελή φωτογραφία ήταν το Sans Contrefacon. Όταν είδα τη συγκεκριμένη αφιέρωση μου ήρθαν όλα ξανά στο νου, οπότε το μόνο που μένει είναι να ευχηθώ εκστατικούς χορούς και στους δύο τους (την Αδερφή μου την Κοκκάλω και την sexy Sadie ).


e.g. θα με κλείσουν μέσα!! κλείνω το Pc και φέυγω απο τη δουλειά, πάω στο la poupee και θα σου γράψω αύριο για αυτό.

~*γιατί έχασα την Comdex*~

Για άλλη μια χρονιά έχασα την CoMdeX. Τη χρονιά που θα πάω είναι σίγουρο οτι θα φτηνήνει το Internet. Μη πω θα είναι δωρεάν και οι Heavy Users θα παίρνουν bonus μπριζολάκια απο τον Τέλη. Κάθε χρόνο, λίγο κάτι ταξίδια, κάτι εξεταστικές που τραβαγανε, κάτι που ήμουν Γλασκώβη, κάτι τα λόγια του παπά, δεν πήγαινα. Και το έφερα βαρέως καθότι αν δεν έχεις να πεις κάτι σχετικο, πέραν του οτι σου παίρνουν οι άλλοι gadgetakides/linuxolagnoi/ asxetoi-eksupnakides φίλοι&γνωστοί τα αυτία για τις επόμενες μέρες, παίρνει μυθικές διαστάσεις η κακομοίρα η έκθεση μέσα σου. Μετά απο τόσα χρόνια, φαντάζομαι Πύλες Παραδείσου να ανοίγουν για να μπει ο απλός χρήστης, υμίγυμνες κοπελάρες ντυμένες διαβολάκια να λικνίζονται πάνω από FreeBSD, ζωντανά Gnu να μουγκανίζουν, Ιάπωνες να παίζουν WiFi MMORPGs συνδεόμενοι σε realtime με Reality τηλεπαιχνίδι στη Σουηδία, οπου οι παίχτες εκτελούν τις κινήσεις συνδεδεμένοι σε VR πλατφόρμες. Φεύγοντας έχεις πλαστική σακουλίτσα που γράφει Μάικροσοφτ πάνω της και κούτελο που γράφει 666 πάνω του.

Αυτή τη φορά βέβαια δεν είχα ΚΑΜΙΑ απολύτως δικαιολογία, πέρα απο το οτι με έπεισε ένα τηλεφώνημα τύπου "ελαμωρεπουνατρεχουμεερχομαιαποεκει". αυτό δεν είναι δικαιολογία. Αδυναμία είναι. Και είχα και msg απο καλό άνθρωπο πάμε έλα, και το αγνόησα. Και έμεινα μέσα και πέρασα μια υπέροχη Κυριακή με τον Άνθρωπο.


Ακούω Cake που λέτε. To Mexican συγκεκριμένα. Και έξω βρέχει. Σκασίλα σας θα μου πείτε, ακούτε behemoth ή Gorgoroth και έξω το έχει στρώσει. Πάμε ξανά λοιπόν. Ακούω Cake. Το Mexican συγκεκριμένα. _σ.σ.α. katalavame phges sth synaylia_ και αναρωτιέμαι οσαν δεύτερη lili (_einai mia mono mia_) τι να κάνουν οι έρωτες οι παλιοί οι αμερικανικοι _na paizei to tranzistor t'amerikanika_.

Και επειδή δε φτάνει που δεν πήγα στην CoΜdeΧ αλλά έφαγα αναμνησιακό παραλήρημα κιόλας, παίρνω το ομπρελίνο μου και βγαίνω έξω.

\\ΚοΡ//

Είχα την εντύπωση οτι μόλις τελείωνα τις Επίσημες Σπουδές μου με τη σωστή τους σειρά ΌΛΑ θα τελείωναν. Τέρμα οι αλλαγές, Τέρμα οι Αρχές, Τέρμα κατεβείτε, ως εδώ το Ταξίδι. Ετσι μου είχαν δείξει. Μόνο στα βιβλία μου, η ζωή ξεκινούσε κάθε μέρα. Κακώς εμπιστέυθηκα τους γύρω μου και τον ρεαλισμό τους. Εδώ και λίγες μέρες άφησα πίσω τα μαξιλαράκια ασφαλείας και βγήκα στα βαθιά. Ως εδώ πάμε καλά και ας είναι μη βλέπω καθαρά πίσω απο τα κύματα που μου έρχονται κατακέφαλα. Μου μπαίνει νερό στο στόμα, αλλά έχει ωραία γεύση.


Οπότε, εχουμε&λέμε:



To Κορ-ίτσι με:

• ~τα κοτσιδάκια~
• ~τα καραμελωμένα μήλα//μελωμένα καραμελόμηλα
• ~τις κατεξακολούθισηΝ ανορθο-γραφίες
  
• ~τα 4 πληκτρολόγια
  
• ~το ένα βαρυφορτωμένο Pc
  
• ~το laptop που γύρισε τόσες γωνιές του Κόσμου και την κράτησε σε επαφή με την γωνιά της καρδιας
  
• ~το Sexy White & Alive Mac
  
• ~τη γέυση αλμύρας στα χείλη
  
• ~τη γέυση αίματος στο στόμα
  
• ~την Μεγάλη Ιδέα που Ποτέ δεν αρχίζει
• ~το μικρό Αυτί που Ποτέ δεν ακούει
• ~τα Ταξίδια που άφησε στη μέση
• ~τα μωβ που γίναν μπορντό
  
• ~το ποτήρι που κρατά με τα 2 χέρια
• ~τις κραυγούλες
• ~ τους μαγικούς Φίλους
• ~ τους Νευρικούς Εραστές

παίρνει τα φτερωτά μποτάκια και πάει να χορέψει...

~*Μαρία λεν την Παναγιά...*~

There’s a Malayan stripper of sex unknown
Some Siamese twins from a broken home
Maria’s party, what a show going down
Maria loves her life, but she’ll show you how
There’s a strong man tearing himself into pieces
A magician who will spin you on the end of his spinderly fingers
There’s a show going on
Maria loves her life, she’ll show you how, how, how

There’s a high wire act on the telephone wire
And another Buddhist monk has set himself on fire
There’s a fakir outside being buried alive
Maria’s mad aunt has yet to arrive
A dahlia that dances, and a frog with wings,
A bear in a tutu that just loves to sing, karaoke

Maria loves her life, and that’s all, and that’s all, and that’s all.
La La La La La La La etc.
You will love her forever when the scene hits your town
La La La La La La La etc.
You will love her forever
You will all love her forever
Maria’s Party
And that’s all.

===] James [===

p.s. θα σας εξηγήσω μέσα στους επόμενους μήνες

~*Τρόμος*~

Diane: Sweetheart, do you remember last night when you woke up, and you said "They're here.'?

Carol Anne: Uh huh
Diane: Well, who did you mean?
Carol Anne: The TV People.

Χθες βράδυ τα χρειάστηκα πάλι. Όχι μόνο έκανα το λάθος να ανοίξω tv πριν κοιμηθώ, κάτι που είχα να κάνω χρόνια ολάκερα, αλλά μάλλον μπήκα στη ζώνη του λυκόφωτος της ελληνικής αισθητικής. Αρχικά βλέπω διαφήμιση Vodafone που είναι όλοι χαρούμενοι που πάνε στο νέο κατάστημα και ακούμε τις σκέψεις τους. Όλα καλά και πλαστικά, μέχρι που βλέπω σκηνή με κοριτσάκι και μαμά, το κοριτσάκι χτυπιέται οσάν δαιμονισμένο (απο πότε τα παιδιά χαίρονται έτσι?) και η στοργική μητέρα ανοίγει ένα στόμα ΝΑ, έτοιμη να το φάει δήθεν γελώντας. Τι ήταν αυτό, αληγορία "μαμά, γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα?", "για να μιλάω στο smartphone, παιδάκι μου". Επόμενη σκηνή, τρεις ξεμιαλισμένες και ερωτικά ξεμαλιασμένες κορασίδες παίρνουν πόζες μπροστά σε μια οθόνη κινητού. Μια χαρά ως εδώ, ερωτικό, νεανικό, λάγνο και φρέσκο σαν λουκουμάς κηλικείου. Ερώτηση: οι κορασίδες γιατί έχουν βλέμα vampyros lesbos? γιατί μου θυμίζουν το videoclip απο το BlackHole Sun? και αυτές θα με φάνε?! φαντάζομαι η σκηνοθετική οδηγία ήταν "κάνε σκέρτσο κόλασης" ή "σας θέλω χαρωπές Dracula's brides". Αισθητικό θρίλερ σας λέω, πιο τρομακτικό και απο το Poltergeist που μπήκε η ξανθούλα μέσα στην TV (προφητικό?!)



Στη συνέχεια είδα λίγο τη σειρά του Παπακαλιάτη και πάλι η μουσική μου έφερνε κάτι το απόκοσμο και τρομακτικά πεινασμένο. Απλώς μιλούσαν και εγώ κοίταζα πίσω απο τους ηθοποιούς και περίμενα να βγει το στόμα της Vodafone να τους καταπιεί. Αναγκάστηκα να ανοίξω την ντουλάπα και να κοιτάξω κάτω απο το κρεβάτι για να πω στου παιδικούς μου μπαμπούλες, τρόμους και βαμπιρους να ηρεμίσουν. Είναι μόνο ελληνική τηλεόραση. Εκλεισα την tv και πήρα να διαβάσω Barker να μου περάσει η τρεμούλα.


e.g. πρόσεξα οτι πολλοί κατέληγαν εδω μετά απο έρευνα για το songie της διαφήμισης της vodafone. Το κομμάτι είναι K-os - The Love Song

~Song to the Siren~

Σταματάει ο Χρόνος, σαν να σε αγκαλιάζει η αιωνιότητα, σαν να μη σταμάτησες ποτε να περικλύεσαι απο αμνιακό υγρό. Νιώθω τη λύπη και τη ματαιότητα των στιγμών και του γένους μας όταν ακούω το τραγούδι του Tim Buckley (διασκευασμένο υπέροχα απο This Mortal Coil). Και αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση με ανακουφίζε πάντα. Εδώ είμαι, περιμένω να σαλπάρεις...




SONG TO THE SIREN

On the floating, shipless oceans I did all my best to smile
till your singing eyes and fingers drew me loving into your eyes.

And you sang
"Sail to me, sail to me; Let me enfold you."
Here I am, here I am waiting to hold you.
Did I dream you dreamed about me?
Were you here when I was full sail?
Now my foolish boat is leaning, broken lovelorn on your rocks.

For you sang, "Touch me not, touch me not, come back tomorrow."
Oh my heart, oh my heart shies from the sorrow.
I'm as puzzled as a newborn child.
I'm as riddled as the tide.

Should I stand amid the breakers?
Or shall I lie with death my bride?
Hear me sing: "Swim to me, swim to me, let me enfold you."
"Here I am. Here I am, waiting to hold you."

Χτες προσπάθησα να μπω σε διαδικασίες πρωτόγνωρες για μένα. Βρέθηκα στο σταυρό της Λενορμαν (που είναι τα κακόφημα σινεμά?)και μετά βρέθηκα να βγάζω ενέργεια. Τόσα χρόνια το μόνο που έμαθα να κάνω είναι να νιώθω.

~Μη μου την κλίνη τάραττε~

ίντα πάθαμε ψες βράδυ? σας έχω πει για το underground σπιτικό μου... δε σας έχω πει? μένω σε Υπόγα και σαν να μην έφτανε το έγκατο, έχω κρεβάτι χαμηλό χαμηλό, ένα υπέροχο ΦΦ (Φουτόν του Φτωχού). Χτες βράδυ λοιπόν, αφού κλείνω το τηλέφωνο με τον Ανθρωπο και ενώ έχω μια περίεργη αίσθηση οτι κάτι κακό θα με έβρει(που απέδωσα στο οτι κοιμάμαι μόνο μου ενώ δεν επιθυμούσα κάτι σχετικό)περιμένω να με πάρει ο ύπνος. Αρχίζω λοιπόν να πηγαίνω εικόνες και σκέψεις στο fast forward στο γνωστό ψυχεδελογαιτανάκι που κάνω απο παιδί για να με πάρει επιτέλους αυτός ο ύπνος. Ανάμεσα στις εικόνες βλέπω έναν τεράστιο ποντικό. Μηδέν ταραχή, αλλα απορώ γιατί τον βλέπω. Εκείνη τη στιγμή ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο ακούω μια πόρτα να τραντάζετε σαν να δημιουργήθηκε ρεύμα και αμέσως μετά το κρεβάτι μου να πηγαίνει πέρα δώθε. Μένω ακίνητη, δίχως να αναπνέω και βάζω τα πράγματα στη σειρά.

α) σεισμός (πως είναι δυνατόν, πάντα τους γλιτώνω )
β) έκρηξη του λέβητα ( ναι, ότι πεις, μπας σου ρίξαν και πυρινικά )
γ) κοιμόμουνα (πιθανότατο αλλά δε μας συμφέρει)
δ) επιτέλους τα πνεύματα επικοινώνησαν (δεν παίζει, το σπίτι είναι καινούριο εκτός αν ήταν ο κόκορας που σφάξαν στα θεμέλια έμαθε για τη γρίπη των πτηνών και θέλει να με προειδοποιήσει)

έκανα ότι θα έκανε κάθε υπεύθυνος και ώριμος ενήλικας. Ανέβηκα ξυπόλητο τα σκαλιά 3-3 με κινητά και ακίνητα στο χέρι και πήγα στην Μητέρα. Η Μητέρα ξύπνησε, με καθησύχασε, ήρθε κάτω να δει εάν υπήρχε πράγματι κάποιο πνέυμα, μου προσέφερε στέγη την οποία αρνήθηκα σαν ώριμος ενήλικας που είμαι και έπεσα στο κρεβάτι. Εκεί λοιπόν θυμήθηκα οτι τον μοναδικό σεισμο που έχω ζήσει (στου 99 ήμουν εκτός Ελλάδος και στους άλλους ποτέ στην Αθήνα)με είχε βρει πάλι στο κρεβάτι και έβλεπα στο όνειρο μου οτι ένας τεράστιος ποντικός μου τράνταζε το κρεβάτι!!! σας ευχαριστώ Κύριε Πόντικα για την ενημέρωση και ας λένε οτι δεν έγινε σεισμός.... εμείς ξέρουμε...

*- - -δωράκι- - -Πάμε Θέατρο - - -δωράκι- - -*

πατήστε το κομβίον και στείλτε μειλ, οι παραστάσεις είναι καλές και στους δύσκολους καιρούς που περνάμε μια πρόσκληση είναι πάντα καλοδεχούμενη.


σήμερις είναι αναμνησιακή ημέρα φασίνας, δλδ τακτοποιώ παλιά αντικείμενα, ανοίγω κούτες, διαβάζω παλιά γράμματα, παλια κείμενα, άνοιγμα στο χρονοντούλαπο με λίγα λόγια... καλή μου βουτιά και να δούμε πως θα βγω πάλι...

~*Καλοί μου Άνθρωποι*~

θα σου φάω λίγο χρόνο ακόμη...

θέλω να σου πω για την καλοσύνη, αυτή που έχει να κάνει με πρωινά χαμόγελα μεταξύ αγνώστων και δώρα γνώσεων, συμβουλών, χρόνου, συναισθημάτων, θετικής ενέργειας. Για τα παιδιά απο τα open source και για τους τύπους που μαζέυουν πληροφορίες για να τις δωρίσουν σε όσους τις χρειαστούν.

Για τη μαγεία της θετικής επικοινωνίας ( αυτό είναι λίγο τρικ καθώς Μαγεία ήταν αρχικα η Επικοινωνία με το Αγνωστο, το ακατάλυπτο, το απόλυτο, το εσωτερικό, τιποτε δεν άλλαξε...)και τον συναισθηματικό πλούτο των μικρών ανθρώπων που μας προκαλούν μεγάλο κεφι.

σήμερα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που έφτιαξε την παρακάτω υπερ-πλήρη ebm/database καθώς και τον όμορφο άνθρωπο που μου την υπέδειξε με γεναιοδωρία.


η υπερπλήρης database

ο όμορφος άνθρωπος

//--------------------------------------------------------------//

Εχω τόσες ιδέες κάθε μέρα. Τις γράφω σε φίλους, τις φωνάζω σε γνωστούς, τις ψιθυρίζω μέσα απο τα δόντια μου. εδω πέρα μαζί σας δεν μπορώ, προτιμώ να σας διαβάζω και να σας χαίρομαι. Τσούκου σαν παιδί πεισμωμένο. Εφόσων λοιπόν στο έρμο bloggy δε μου βγαίνει μέχρι στιγμής τίποτε τσι προκοπής αρχίζω τα thank_you_blogs γιατί το καλό πρέπει να γυρίζει...

~*Ελα βρε Χαραλάμπη... να ταξιδέψουμε~

Το ΕΣΡ και τα ελληνικά media στην πορεία τους προς την τελειότητα...

~*Αγαλματάκια Ακούνητα -/\- the BEST years of our lives*~

Μείναμε ακούνητοι αγέλαστοι χτες όταν μάθαμε οτι το ΕΣΡ αποφάσισε και μάλιστα ομόφωνα την διακοπή της λειτουργίας του BEST FM 92, 6 ενός αγαπημένου μας σταθμού.
θέλω να πιστεύω οτι ήταν μια απόφαση που θα αλλάξει, αλλιώς οι μαύρες μέρες δεν ήρθαν ακόμη. Αν θυμάμαι καλά και στη χούντα για να κλείσουν την εφημερίδα Ακρόπολη περισσότερο μπούγιο κάνανε. Και σκευτόμουν, οτι έτσι που πάει θα ακούμε ραδιόφωνο κρυφά απο Deutsche Welle μια που και το ελληνικό κομματι του BBC έκλεισε. Γεια σου βρε Χαραλάμπη πρώτε διδάξα! μια για το "απρεπές" φιλί του Παπακαλιάτη, μια για τα "απρεπή" σχόλια του Ψαριανο, τόση ευπρέπια πως θα την βαστάξουμε... Αλλά καλά κάνετε αγαπητό ΕΣΡ και ασχολείστε με τις "απρέπειες" του ραδιοφώνου. Καιρός ήταν, γιατί είχατε ξεχάσει οτι η TV δημιουργεί ούτως η άλλως τους πολίτες που σας βολεύουν χαζεμένους μπροστά στην εντυπωσιακή κενότητα. Τα ραδιόφωνο όμως, μπορεί να ακουστεί και καιρός είναι τώρα να ξυπνήσει κανένας και να ακούσει πραγματικά. Αντε και αργήσατε!

bg-->Η αιτία της πρωτοφανούς αυτής απόφασης ήταν ως γνωστών σχόλια του δημοσιογράφου Ψαριανού που μεταδόθηκαν στις 11.7.2005 σχετικά με την εκκλησία.
Ο media κόσμος έχει μείνει παγωμένος και κανείς δεν μπορεί να πιστέψει οτι εξαιτίας κάποιων σχολίων συγκεκριμένου δημοσιογράφου θα κλείσουν το ίδιο το μέσο. Από το site του Best διαβάζουμε:
"μέχρι σήμερα ο ραδιοφωνικός σταθμός BEST 92,6 ουδέποτε είχε απασχολήσει το ΕΣΡ ούτε του είχε επιβληθεί η οποιαδήποτε κύρωση, έστω μια απλή σύσταση. Προκαλεί βέβαια εύλογα ερωτηματικά το γεγονός ότι ούτε σε άλλο ραδιοφωνικό σταθμό έχει ποτέ επιβληθεί η δρακόντεια αυτή κύρωση για το περιεχόμενο δημοσιογραφικής εκπομπής. Η απόφαση του ΕΣΡ παραβιάζει κατάφωρα τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας."

~*She Sells Sanctuary*~

πως γίνεται αυτά τα 5 βηματάκια στην αρχή να τα κάνουν ΟΛΑ άνω κάτω. όπως ο κύριος Astbury έκανε τα βηματάκια τα χοροπηδητά , έτσι έκανε και την εναρκτήρια κίνηση ο κύριος Stipe στο What's the Frequency, Kenneth?. Ερχεται τώρα ο κύριος Kapranos των Franz Ferdinand τα ίδια κάνει με τα βλέματα και τα δαγκωμένα χείλια στο "do you want to". Ας βάλουμε λοιπόν το sex στο χάρτη και ας κάνουμε μουσική!!!

lucky lucky, you're so lucky...

~Hedwig and our H-ungry Inch~

Βρέθηκα χτες στην πρεμιέρα του "Hedwig and the angry Inch" στο Club22. Ετοιμάζω Review οπότε θα τα μάθετε εκεί τα ωραία, το θέμα είναι οτι το Glam μου είχε λείψει κάπως. Κοιτάξτε αν με δείτε σε καμιά Λαμπύρη, κρύβομαι πίσω απο το μαλλί της Σολωμού (κακό πράγμα το celebrity, μη σου τύχει. πας να φιλήσεις ένα φίλο και το κάνεις θεατρική παράσταση με περιπαθή εξταντανε)

Στο γυρισμό, σκευτόμουν τη σχέση του μύθου του Ερμαφρόδιτου με τη σεξουαλική μας υπόσταση. Το πλήρες που το χωρίζει ο ζηλιάρης θεός και μετά τρεχαγυρευόπουλος. Εμείς λοιπόν? Γινόμαστε ένα με το σύντροφό μας? μας συμπληρώνει, ή μας γεμίζει παροδικά το κενό? είναι ο Ενας και άλλος κανένας ή κάθε σώμα και μια Ενωση? και πως κάνεις τον Ερωτα να μείνει (σ.σ. βλ. Ρομπινς)? H Hedwig δεν είχε απαντήσεις. Ο μύθος όμως είναι σκληρός. Η ιστορία τελειώνει με την μάταιη αναζήτηση. Εμείς πάλι συνεχώς αρχίζουμε. Το δικό μας "inch" πεινάει. Συναισθηματικά, ματαιόδοξα, απελπισμένα, άλλες φορές ενοχικά ( ενοχή στο ερωτάκι? γιατί? ).

Και εσύ μένεις με το μύθο και κάθεσαι στην πλάτη του δράκου και αναρωτιέσαι... θα έρθει δε θα έρθει? εγώ θα κάνω στο πλάι το κεφαλάκι μου και θα κοιτάζω απο μακρυά να σε αναγνωρίσω, πριν καλά καλά σε δω (σ.σ. βλ Ελίζα/παιδικό θέατρο Καλογεροπούλου/με την αειθαλή Μάνια Παπαδημητρίου, την Ελίζα των παιδικών μου ταξιδιών)...

ερώτηση: η ομολογουμένη ματαιοδοξία παραμένει αμαρτία? ή πως ένα ζευγάρι ψηλά μποτάκια μπορούν να σε κάνουν να πας στο φεγγάρι.

απάντηση: geh in die knie. wackle mit den hueften. klatsch in die haende. und tanz den mussolini. tanz den
adolf hitler. beweg deinen hintern. und tanz den
jesus christus.

Der Mussolini απο DAF

Γιατί άμα δεν τους χορέψεις τι νόημα έχει?

~*It seems I came to leave*~

It seems I came to leave που λένε και οι VNV. Δηλαδή Παρασκευή επέστρεψα από Γλασκώβη, Σάββατο έφυγα προς αναζήτηση ήλιου και αλμύρας. Φωτοσύνθεσα, αράπιασα και επέστρεψα σε μια βροχερή Αθήνα που παραλίγο να ξεχάσω. Αλλά, πάλι ήρθα και «έφυγα». Θα με βρείτε εδώ :

25 Ζεπτέμβρη  (  VNV Nation – Gagarin 205

30 Ζεπτέμβρη  ( Σαλόνικα Σαλόνικα με το Θερμαϊκό σου!!

14-15 Οκτούμπερ (       Pluswelt Festival - Gagarin 205

Προσοχή στα φρένα σας και στις βιασύνες σας. Οι βροχές του Ζεπτέμβρη είναι όπως οι διακοπές το Ζεπτέμβρη. Ξαφνικές και υπέροχες αμα έχεις καλή παρέα.

~*Giullieta*~

αυτόν τον καιρό, νιώθω σαν το λευκό απο την ταινία...



και θέλω να γίνω ένα άλλο χρώμα της...










τα λέμε απο Γλασκώβη...

~*Johnny Cash@Bedlam*~

Η Γλασκώβη και οι νύχτες μου εκεί δεν ήταν ποτέ ίδιες μετά το Bedlam.

500 ξωτικά με χίλιες ταμπέλες ο καθένας στην πλάτη ( γότθοι, νεογότθοι, νεορομαντικοί, industrial-ιζοντες, horror-babes, sexy νεραιδόνια, λευκοί θεοί, bisexual πλάσματα, ψυχεδελόφατσες, χαρούμενοι ροκάδες, αγέλαστοι ξανθοί metalheads, ζευγάρια σε PVC, 80's περσόνες και και και ), αν φυσικά έχανες το χρόνο σου βάζοντας ταμπέλες στον κόσμο. Γιατί στο Bedlam, αν κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός απο το να χορεύεις ασταμάτητα, χάνεις χρόνο. Τρελός χορός στο κέντρο των ξωτικών, όλοι μια παρέα στον αέρα. Το περιμέναμε ( γίνεται μόνο μια φορά το μήνα στο Queen Margaret Union ) και μετά συζητούσαμε για αυτό όλο τον επόμενο μήνα. Σαν 16χρονα. The magic of Bedlam.


Τα ρούχα όλων άλλαζαν χρώματα κάθε φορά απο τον ιδρώτα και οι κύκλοι με τις παρέες όλο και μεγάλωναν, άλλαζαν. Όσο περνούσε η νύχτα, ελάχιστα ακουμπούσα στο πάτωμα. Ισα ίσα για να βλέπω τα χαμόγελα των φίλων, τις γνώριμες πλέον κινήσεις τους και τα χρωματιστά dreadlocks που στραφτάλιζαν στο σκοτάδι. Να βλέπω τη μουσική μέσα απο το χορό μας.




Τελευταία νύχτα στο Bedlam, μόλις τελείωσε το December των Pride&Fall και οι 500 προσγειωθήκαμε, τα φώτα άνοιξαν και τα Neon χρώματα απο τα κεφάλια των παιδιών σταμάτησαν να λαμποκοπάνε. Η φωνή του Johhny Cash απλώθηκε και όλοι αγκαλιαστήκαμε και τραγουδούσαμε :

what have I become?
my sweetest friend...

everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt...


(download it)

----> Johnny Cash - Hurt <----

(download it)

την άλλη μέρα έφυγα απο τη Σκωτία.

~The All Seeing Darth~

Ο Darth Vader ξέρει τι έχω στο μυαλό μου. Αν έχω μυαλό, αυτό δεν διευκρινίστηκε. Περάστε από εδώ. Η αλήθεια είναι οτι κατά τη διάρκεια των ερωτήσεων απαντούσα με αδιαφορία και όταν μου έβγαλε εντελώς αναπάντεχα την απάντηση, γούρλωσα μάτια και απομακρύνθηκα απο την οθόνη. Enjoy...

Υ.Γ. έχοντας σαν βάση ίσως στο παλιότερο Α.Ι. 20Q

Υ.Γ. επιμένω οτι το Empire Strikes Back είναι ταινιάρα και τα φρέσκα επεισόδια που έβγαλαν είναι για κλάμματα.

~*Aστέρω*~

Μια κουβέντα είπε ο Άνθρωπος και σήκωσα σημαία πολέμου. “Σταμάτα να κατέβω” βάζω φωνή και κατεβαίνω για να διαμαρτυρηθώ για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αδικία που μου έγινε ( να ηρεμίσω αλλά κυρίως ήθελα με αυτό το επινενοημένο διάβημα να δείξω ΠΟΣΟ φρικτά πληγώθηκα). Και τρέχω μέσα στους αγρούς ρουτζωμένη με το δάκρυ κορόμηλο και μουρμουρίζοντας συγχρόνως (από μικρό παιδί μουρμουρίζω στο forward μόνο μου μη και πω πικρό λόγο όταν δεν πρέπει σε όσους αγαπώ). Εν τω μεταξύ, να είναι σκοτάδι πίσσα και να μην ξέρω που είμαι και που πάω. Και από μακριά να ακούγονται ουρλιαχτά. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

Να θυμηθώ, την επόμενη φορά που θα θελήσω να κάνω την Αστέρω και να τρέχω ωσάν ξεμαλλιασμένη μαινάδα μέσα στα χωράφια, να έχω στο νου μου για αγριόσκυλα. Αμ είχα τον πόνο μου, αμ άκουγα τα ουρλιαχτά και τα έκανα πάνω μου. Ήρθε και με βρήκε ο Άνθρωπος, επέστρεψα στο αυτοκίνητο σα δαρμένο κουτάβι και εγώ.

Όχι κύριε, δε λύγισα, με πήραν στο κατόπι οι σκύλες της λύσσας. Θέλει κότσια η απόγνωση για τα παιδιά της πόλης, άσε που δεν είμαι ικανή για Drama queen, με πιάνουν τα γέλια στην πορεία. Μόνο Dancing Queen και αυτό πολύ μου είναι. Με σένα δε θυμώνω μάτια μου, τι να σου θυμώσω, φωνάζω για να ακούσουν όσοι δεν ακούνε πια, να ξορκίσω το κακό. Με σένα απλώς κοιτιόμαστε και τα είπαμε όλα, τι τα ρωτάς και εσύ…

~Οι Περσείδες του Περσέα~

Κυρίες και Κύριοι ο κομήτης Σουίφτ-Τατλ------>

*~*Ο Κύριος Κομήτης (με δύο ονόματα είσαι πάντα κύριος), περνάει κάθε 130 χρόνια κοντά από τον Ήλιο

*~*Η σκόνη του κυρίου Σουίφτ-Τατλ πέφτει στην ατμόσφαιρα μας δημιουργώντας το φαινόμενο τον Περσείδων.

*~*Ο Περσέας ο αστερισμός δεν έχει καμία σχέση με τις Περσείδες αν και θα ήθελε γιατί όλοι τον έχουν στο φτύσιμο. Απλώς άμα προσέξετε, που σιγά μη το προσέξετε, όπως πέφτουν δίνουν την εντύπωση ότι προέρχονται από τον Περσέα (προφανώς κάποιος μπούφος έκανε λάθος και χρόνια ολάκερα πίστευαν ότι είναι σωματίδια από τον Περσέα, κοσμικά σκατουλάκια με διάθεση φυγής).

Ο κύριος Μαραβέλιας θα σας τα πει καλύτερα και θα σας πει και πώς να τις χαζέψετε σωστά.

Αν είναι να μη του δώσετε σημασία όμως, συνεχίστε *--*--*>

*~*Η «ουρά» του κομήτη λοιπόν, αφήνει πίσω της μεγάλο σύννεφο σκόνης, αποτελούμενο από σωματίδια στο μέγεθος κόκκων άμμου, συνήθως μέταλλα ή πετρώματα, τα οποία σχηματίζουν μια μεγάλη ζώνη γύρω από τον Ήλιο. H ζώνη αυτή σε ορισμένα σημεία της είναι ιδιαίτερα πυκνή με αποτέλεσμα όταν η Γη περάσει κατά την περιφορά της μέσα από αυτό το σημείο η λάμψη των Περσείδων να είναι πολύ έντονη και να έχουμε το φαινόμενο των πεφτ~αστέρων.

*~*Συγκεκριμένα τα υπολείμματα εισβάλλουν στην ατμόσφαιρα της Γης με μεγάλη ταχύτητα που φθάνει και τα 60 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δημιουργώντας τα πεφταστέρια και προκαλώντας παροξυσμούς ματσα μούτσα στους γήινους. Κανόνισε 3 το πρωί να είσαι έξω στα σκοτεινά με το κεφάλι ψηλά και τις ευχές έτοιμες.

*~*Ξέρατε ότι ο κύριος Σουίφτ-Τατλ μπορεί και να μας χτυπούσε? Ήταν έλεγαν ο πιο επικίνδυνος κομήτης. Πριν από καιρό ορισμένοι ειδικοί που μελέτησαν την τροχιά του κομήτη αλλά είχαν κατεβάσει κάτι τεκιλίτσες παραπάνω, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα συγκρουστεί με τη Γη στις 14 Αυγούστου 2126!!! Στη συνέχεια έκαναν ομαδικά όργια και τελετές ανθρωποθυσίας λόγω του πανικού. Τελικά κατέληξαν στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι «χεστήκαμε για το 2126, ποιος ζει ποιος πεθαίνει» και αποφάσισαν να μελετήσουν για άλλη μια φορά τις επιδράσεις της οργόνης στο νερό. Έκαναν λάθος σχετικά με τη σύγκρουση, αλλά είναι πολύ ευτυχισμένοι μέσα σε αφρόλουτρα και μπόλικη οργόνη.

*~*Πολύ νωρίτερα πάντως, το 2028, η Γη αναμένεται να περάσει περίπου 60.000 χιλιόμετρα από τον πυρήνα της σκόνης του κομήτη, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν στον ουρανό μετέωρα με ρυθμό χιλίων ανά ώρα. Άμα ζείτε μέχρι τότε, να θυμάστε αυτά τα λόγια και να διαλογιστείτε που να είμαι και τι να κάνω. σε περίπτωση που καταφέρουμε και επικοινωνήσουμε νοητικά ξυπνώντας την Κοσμική Συνείδηση, κανονίστε μη κοιμάμαι και εγώ και με ξυπνήσετε γιατί θα τα έχω τα χρονάκια μου και θα χρειάζομαι ύπνο.

Απόψε λέω να βρω τον Aνθρωπο με το τηλεσκόπιο. Να πιούμε στην υγειά των Περσείδων και του Κυρίου Σουίφτ-Τατλ και να μελοποιήσουμε το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» σε ρυθμό φλαμανδικής καντρίλιας. Μη μου χαρίσεις το Φεγγάρι απόψε. Μου αρκεί να πιούμε πάλι αστέρια.

~*Επαναμύθευση της Ιστορίας*~

Τι θα γίνει με την ιστορία? Πως θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε το παρόν και να διαφυλάξουμε ότι αληθινά έχει μείνει από το παρελθόν? Και στο φινάλε, τι θα γίνει με τους μύθους, με την προφορική διήγηση και την δημιουργία θρύλων και μύθων ιστορικής βάσης? Πώς μου ήρθε τώρα αυτό? (πώς να μου ήρθε, διπλωματική γράφω, άλλα ντ΄άλλων σκεύτομαι για να αδειάσει το κεφάλι)

Βρέθηκε στα χέρια της φίλης μου κασέτα με ανέκδοτες μαρτυρίες της Διδώς Σωτηρίου. Γυναίκα χείμαρρος, με λόγο όπως είπε η φίλη μου πυκνό και γεμάτο νοήματα, μιλάει για όλη σχεδόν την νεότερη πολιτική και κοινωνική ιστορία. Και αυτό μέσα από τη ματιά ενός ενεργητικού ανθρώπου. Το σπουδαίο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε πάλι με απόψεις, αλλά με γεγονότα που έζησε η ίδια. Μου μιλούσε η φίλη μου για τα όσα εξιστορούσε η συγγραφέας, για το μικρασιατικό, για την πείνα της κατοχής, για τα χρόνια του εμφυλίου και για το ξεπούλημα μας στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Μιλούσε και εγώ σκεφτόμουν ότι αυτά τα αρχεία είναι πολιτιστική περιουσία και ότι πρέπει να διατηρηθούν. Κάποιοι άνθρωποι ζούνε πολλές ζωές μέσα σε μία μοναχά και αυτό το υπεράνθρωπο, το ενεργητικό, το δημιουργικό πρέπει να μένει. Η ρεαλιστική παθητικότητα της γενιάς μας καλό θα είναι να έχει και κάποιον αντίλογο.


Η δική μας ανθρώπινη μνήμη είναι πεπερασμένη, δέχεται αλλοίωση από το χρόνο και από τις συμπάθειες και εμπάθειες. Τελευταία ανακαλύπτω ότι ως και του σώματος η μνήμη μπορεί να γίνει επιλεκτική. Ξεχνάω αγγίγματα, ξεχνάω μυρωδιές που συνδέονται με ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές. Όμως αυτό το ευχάριστο, αυτό το δυσάρεστο πρέπει να υπάρξει. Και φυσικά δε μιλάω για τις δικές μου προσωπικές μαρτυρίες. Δεν αξίζουν τίποτε παραπάνω από τη δύναμη της ανθρώπινης φωνής. Πολύτιμη, αλλά όσο μένει μέσα στα όρια αδύναμη για να γεννήσει μύθους.

Όμως η ιστορία, τα γεγονότα που προκάλεσαν ανθρώπους να βγουν από τα όρια τους και να ξεπεράσουν τις αντοχές τους, να κάνουν πράγματα σπουδαία που λένε και οι Στέρεο Νόβα ή πράγματα μη αποδεκτά από την κοινωνία, αυτά πρέπει να καταγραφούν. Και πλέον έχουμε τη δύναμη να τα κρατήσουμε. Η ψηφιοποίηση ντοκουμέντων και η συλλογή τους σε ασφαλή μέσα μνήμης είναι απαραίτητη. Σκέφτομαι να προτείνω σχετικό project σε ένα δύο άτομα. Μια βάση δεδομένων από προφορικές διηγήσεις ιστορικών γεγονότων και καταγραφή . Θα ήταν εκπληκτικός τρόπος και για να διδαχτεί ένα παιδί ιστορία. Από στόμα σε στόμα σαν παραμύθι. Μόνο η προφορική παράδοση γεννάει μύθους και αυτή νομίζω πρέπει να διατηρηθεί. Δίχως την ανθρώπινη φωνή, δίχως το βλέμμα που έχει δει και έχει ζήσει, ο μύθος μένει κουτσός. Και δεν υπάρχουν αρκετοί παραμυθάδες πια, από επιστήμονες και ιστορικόυς βούηξε ο τόπος.

----> ψιτ, ψάχνω την ηχογράφηση της ανθρώπινης φωνής του Κοκτώ απο τη Λαμπέτη. το έχει κανένας καλός άνθρωπος? <-----

~*Μυστήριο πράγμα οι λέξεις*~

Είδα στον ύπνο μου οτι ήμουν στο σκοτάδι και με κυνηγούσαν αγριόσκυλα. Πετάχτηκα έντρομη. Ο kύριος σκύλαρος του γείτονα γαύγιζε και άρχισα να γαυγίζω και εγώ θυμωμένα. 6:00 το πρωί και ήμουν έτοιμη να δαγκάσω τον κύριο αφεντικό του και πασίγνωστο συνθέτη Κύριο Κακόψυχο (έτσι τον λέμε στη γειτονιά από τότε που άρχισε να μαλώνει με όλους επειδή δεν του γλύφανε τις πατούσες).

Προσπάθησα να κοιμηθώ με τον γνωστό τρόπο, σχεδιάζοντας τρόπους βασανισμού. Όποτε με ξυπνάνε άσκοπα και βάναυσα ονειρεύομαι τρόπους εκδίκησης. Αυτή τη φορά αποφάσισα να τον βάλω σε ένα κλουβάκι και να τον βάλω να γαυγίζει τις μεγάλες του επιτυχίες. Όχι το σκύλο, τι μου φταίει το ζωντανό. Τον κύριο Κακόψυχο βεβαίως βεβαίως. Τελικά αποφάσισα να σηκωθώ, να κάνω καμια όμορφη θετική σκέψη και να γράψω και καμια γραμμή (άλλοι κάνουν και άλλοι γράφουν σε αυτή τη ζωή)στην διπλωματική ακούγοντας Ζappa μπιλόβντ και Peaches en Regalia για να ανοίξει το μάτι.



Ακολουθεί κειμενάκι του 97, εφηβικό, πομπώδες που μου θυμίζει πόσο εύκολο μου είναι να βάζω εικόνες στη σειρά και πόσο δύσκολο νοήματα. Τα επόμενα κείμενα θα είναι τσι προκοπής, αυτό είναι τσι αγάπης τσι εφηβικής.

Μυστήριο πράγμα οι λέξεις
Μία ξεπετάγονται από μέσα σου σαν χείμαρρος,
δεν σου επιτρέπουν καν να τις δουλέψεις,
να τις σταματήσεις, να τις εμποδίσεις από το να πάρουν τη θέση τους
στην μνήμη τη δική σου και των άλλων,
να προστατευτείς από τις εκφραστικές κακοτοπιές,
από την κριτική, από την δύναμη που αποκτά πάνω σου αυτομάτως,
ο συνομιλητής σου.
Eίπα ξείπα, λες τάχα αδιάφορα μετά... λάθος χρυσ(σσσ)έ μου, ότι είπες έμεινε εκεί
και όσο και να τρίβεις δεν βγαίνει ο λεκές.
Εκεί, να το ανακαλούμε όποτε θέλουμε,
να στο χτυπάμε όποτε μας φανεί χρήσιμο.
Γλυκός συνεργός των πανούργων οι λέξεις, αλλά δίκαιος
ποτέ δεν παίζει μόνο με τη μία πλευρά.


Μυστήριο πράγμα οι λέξεις.


Μία σε εγκαταλείπουν αβοήθητο,
χάνονται κάπου μέσα σου ώστε να μπορείς να τις ακούσεις που κρυφογελάνε,
αλλά δεν σου επιτρέπουν να τις πλάσεις όπως εσύ επιθυμείς, να τις κάνεις δικές σου,
κάποια στιγμή, την πιο κρίσιμη στιγμή, θα σου αρνηθούν την εμφάνιση τους,
σαν σταρλετίτσες που σε βαρέθηκαν και ψάχνουν για νέο ατζέντη.
Ο κώδικας, το ίδιο το κοινωνικό μέρος του λόγου, η αυτού μεγαλειότης η γλώσσα.
Πανούργα πολύτιμη γλώσσα, σύνεργος και δυνάστης μας...μην με εγκαταλείπεις τώρα...


Μυστήριο πράγμα οι λέξεις.


Όταν τις καλείς να τυλίξουν τον αέρα γύρω σου, να ζωγραφίσουν τις εσωτερικές σου εικόνες,
και αυτές αρνούνται να επιτελέσουν το καθήκον τους πεισματικά, σαν κακομαθημένα παιδία,
τότε τι κάνεις εσύ?


Αλήθεια, όταν εσύ ξεμένεις από λέξεις κρύβεσαι?



Έτσι για αλλαγή, λέω να φανερωθούμε, επιτρέψτε το μου, δεν μπορώ να κρυφτώ,
ούτε στην τέχνη των λέξεων, ούτε στη σκιά της σιωπής. Τι κάνω λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις. Προσωπικά, αφήνω το πρόσωπό μου, το σώμα μου να γίνει το ίδιο το μήνυμα,
και ας μένω φορές φορές αβοήθητη μέσα στις αλήθειες μου.
Το σώμα δύσκολα να πει ψέματα, γίνετε το ίδιο ένα μήνυμα,
ένα πολυδύναμο μέσο που από μόνο του ξέρει να διηγείται ιστορίες,
να αφήνει υπόνοιες για το παρελθόν και να μεταφέρει τις ελπίδες του για το μέλλον.
Για να ξεγελάσει με ευκολία όταν στέλνει τα μηνύματά του,
πρέπει να έχει είτε έμπειρο και δόλιο ιδιοκτήτη, είτε άπειρους και ευκολόπιστους παραλήπτες.
Αλλά πάλι, “εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττω".

~*Νησί*~

Μου έλειψε, μου έλειψε πολύ, και ας έλεγα οτι φέτος δεν έχω ανάγκη να ξαναπάω. Ακόμη και τα απότομα ξυπνήματα απο τον αέρα και οι δρακιές στην ταβέρνα και οι τσιμπημένες τιμές και η ζαλάδα απο τον ήλιο που τίποτε δεν συγχωρεί. Όλα μου λείψανε. θέλω να κάνω ένα τσακ και να βρεθώ Ιεράπετρα, να περιμένω το καράβι και να σκέφτομαι άμα οι καβάτζες που βάλαμε πέρισυ στο μάτι θα είναι ελεύθερες, άμα μας περιμένουν παλιοί φίλοι, άμα μας έρθουν καινούριοι, άμα τα κοχύλια θα είναι πιο πολλά και όλα αυτά που σκέφτομαι ενώ περιμένω να επιστρέψω σπίτι μου. Δε λένε σπίτι είναι όπου είναι η καρδιά σου? εγώ θα προσθέσω οτι είναι και εκεί που σε πάνε οι καλοκαιρινές σου ξυπολισιές. Και εμένα με πάνε στο Γαιδουρονήσι, στα νότια της Κρήτης. Πείτε το Νήσο Χρυσή, πείτε το Γαιδουρονήσι, πείτε το απλά Νησί, πείτε το όπως θέτε, αλλά μη βιαστείτε να το ξεχάσετε.

Πριν δύο χρόνια, ο αέρας μας έκανε να στήσουμε και να ξεστήσουμε σκηνή 2 φορές, καράβι δεν έπιανε στο νησί και είχαμε ήδη πάει μια φορά Ιεράπετρα επειδή μου είχε μπει άμμος στο μάτι και κατέληξε σε μόλυνση. Όταν ξεστήσαμε τρίτη φορά, αποφασισμένοι να φύγουμε, οι φίλοι εκεί δε μας άφησαν. Μας μέθυσαν με ρακί και μας βρήκε το βράδυ να τρώμε ψάρια και αχοινοσαλάτες μεθυσμένοι, ξε-σκηνομένοι και αρκετά σίγουροι για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα. Την άλλη μέρα φύγαμε με τη σιγουριά οτι κάναμε λάθος που φεύγαμε και τη φράση του κυρίου Γιώργου "ρε παιδιά τι κάνετε? καλύτερα απο δω δε θα βρείτε όπου και να πάτε" να μας τριβελίζει το ελαφρύ μας κεφάλι (με την καλή ρακι δε μεθάς άσχημα, μπορεί να μην παίρνεις τα ποδια σου αλλά εμετοί και πονοκέφαλοι δεν είναι στο πρόγραμμα). So long and Thanks for all the fish:) Με βλέπω να πακετάρω τα σαμάρια μου το Σεπτέμβρη και βουρ για Νησί δίχως πολύ πολύ σκέψη.

Πρόταση

γιαούρτι+αλάτι+λίγη πάπρικα και έχετε ένα τέλειο και δροσιστικό υποκατάστατο του ντζαντζικιού δίχως τις αντι-φιλιτικές παρενέργειες

~Ψ~άρια πουλάω...

Βρέθηκα σήμερα μετά από αρκετό καιρό σε μικρή ψαραγορά της πόλης. Είχα να δω τόσα χαμόγελα από τέλος ευτυχισμένης συναυλίας. Ψάρια, καλαμαράκια, σουπιές, γυαλιστερές, τυλιγόντουσαν στις γκρίζες κόλες χαρτί και αλλάζανε χέρια. Όλος ο δρόμος μύριζε έντονα ψάρι, αλάτι και μπαχάρια. Χάζευα το τύλιγμα του χαρτιού και τα χαμόγελα. «δεσποινίς μου καλημέρα, τι να σας δώσουμε?» τι να μου δώσετε, μου δώσατε ήδη ευγένεια, χαμόγελα και μυρωδιές για να κουβαλάω όλη μέρα μαζί μου. Πήρα τα καλαμαράκια καλοδιπλωμένα στο χαρτί τους και μια κυρία που της έδωσα τη σειρά μου, μου χάρισε ένα παγωτό. Καλός οιωνός για μια μέρα που ξεκίνησε παράξενα (ξύπνησα γκρινιάζοντας με ενόχληση στο μάτι, πήγα στον καλό ματο-γιατρό και έχω πάλι επιπεφυκίτιδα, ένα χρόνο ακριβώς μετά την προηγούμενη). Έκατσα σε μια γωνιά δίπλα σε ένα παλιό μικρασιάτικο μαγαζί με μπαχαρικά και βότανα για να φάω το παγωτό μου. Μέσα ένας κύριος μιλούσε ήρεμα τούρκικα στο τηλέφωνο. Άλλη εποχή, άλλη χώρα. Δεν είναι η νοσταλγία, ούτε η κατασκευασμένη & μοσχοπουλημένη από ΜουΜουΕ στροφή προς παράδοση και απλότητα. Για μένα ήταν καθαρή ευ~δαιμονία, γέμισα θετική ενέργεια και πασαλείφτηκα με σοκολάτα. Τι άλλο ζητάει κανείς?

~*Καταραμένοι Φράγκοι~*

Η μάνα κουράγιο μου, εδώ και χρόνια έλεγε στο άνετο το “Καταραμένοι Φράγκοι! Φάγατε τα λεφτά μου, χαλάσατε και του παιδιού μου τη γλώσσα”. Τώρα μετά από ένα χρόνο (περίπου, μιλάμε για 10 μήνες) συνεχούς (περίπου γιατί πήρα και μια υποτροφία ΝΑ με το συμπάθιο) αποστολής χρημάτων προς του Φράγκους (περίπου, στους Σκώτους τα έστελνε), δεν το λέει καν γιατί την πονάει που και της έλειπε το σπλάχνο της και της λείπουν και κάμποσα μηδενικά από τον οικογενειακό λογαριασμό.

Το θέμα είναι ότι τώρα ένα χρόνο μετά (περίπου είπαμε!) το λέω εγώ! και ειδικά αυτό το “μου φάγατε τα λεφτά μουυυυυυ” (ου ουρλιαχτό λύκου). Και ουχί επειδή είμαι τσιγκούνικο πλάσμα, ουχί επειδή δεν άξιζε η μόρφωση που έλαβα και οι τρομερές και φοβερές εμπειρίες που έζησα στα πειρατικά τους λημέρια. Ουρλιάζω σαν τους λύκους του Μόγλι όταν τους φέρανε το νιάνιαρο το δίποδο και δεν τους άφηναν να το φάνε. Βλέπεις, μου ήρθε πίσω το deposit που είχα στείλει στην ιδιωτική εστία της Unite και άνευ λόγου και αιτίας, λείπουν λιράκια.

Και θα μου πεις, καλά και εσύ, τόσα σου ξόσανε ένα χρόνο στη βρωμοεστία με την ανοργανωσιά και την κακή τους διάθεση αυτό τι σε πείραξε? Με πείραξε γιατί θέλω όταν ξεμπερδεύω με τα άσχημα να ξεμπερδεύω οριστικά! Ένιωσα που ένιωσα κοροιδάρα πρώτης όταν είδα το χάλι μέσα στο δωμάτιο, όταν πληρώσαμε στα μουλωχτά τα μαλλιοκέφαλα μας στον “παροχέα” Internet (δλδ στους ίδιους) και όταν με παραμύθιαζε ο συμπαθέστατος μινι μάνατζερ που είθε να πάθει ζοχάδες. Ήταν ανάγκη να με κυνηγάει η κακή μου επιλογή και στα πάτρια εδάφη? Αλλά τι σημασία έχει να γκρινιάζεις? Καμία. Η γκρίνια άμα δεν είναι αυτοσαρκαστική είναι σαν τις ενοχές, παντελώς άχρηστη. Σημασία έχει να προλαμβάνεις πριν επαναληφθεί το κακό, οπότε κάνω και εγώ μια αρνητική κριτική στην εστία και σε όποιον με ρωτήσει έχω να τους σούρνω, αχ πόσα έχω…προς το παρόν ας βάλω τη θέα από το δωματιάκι που τόσο αγάπησα για να έχω να χασκο-χαμογελάω.

συναλλα */~G~\*ματικές

12 μέρες και
σήμερα

Είπες πως
θα’ρθεις, είπες πως θα κάνω πλάι το κεφαλάκι μου και θα σε αναγνωρίσω απο το
άτσαλο περπάτημά σου.


11 μέρες και σήμερα

Ήρθες, αλλά δεν
έκανα πλάι το κεφάλι μου, δεν σου φάνηκα χαριτωμένος και έφυγες. Φαντάστηκα δεν
θα έρθεις ποτέ ξανά.

9 μέρες δίχως
σήμερα

Με παρακάλεσες να
σε βάλω ξανά κορώνα στο κεφάλι μου και δεν απάντησα. Ήξερα οτι περίμενες να πω
ναι μα ήθελα να σε ξαφνιάσω για να με επιθυμήσεις. Την πάτησα.


6 μέρες μπερδεμένες

Αποφάσισα οτι δεν
θέλω πια να ζω μαζί σου και έκλεισα τα μάτια όταν μου έκανες έρωτα. Δεν έχω πια
φύλο, μονάχα ανάμνηση. Και αυτή είναι άχρηστη, όταν έχεις κλειστά μάτια γίνεσαι ο ίδιος ανάμνηση.


3 μέρες και άλλη μιά

Σε μυρίζω στο
κορμί μου και πλένομαι κάθε δυο ώρες. Διαβάζω ωροσκόπια και άμα με πάρεις
τηλέφωνο σου λέω πως σ’αγαπάω.


Σήμερα

Φωνάζεις κλωτσάς,με καταριέσαι και με φιλάς εκεί που πονάω. Μου δείχνεις μοναχικούς ανθρώπους και τους κολάς φωτογραφίες μου στα πρόσωπά τους για να πάρω το μύνημα. Ανοίγω την αγκαλιά μου και αποδέχομαι τα χαμόγελα σου. Η τυρρανία του αδύναμου είναι ο τίτλος της αυριανής μέρας.

~Ου χτίσεις~

Επαναλαμβάνω, μη χτίσετε, μη μπλέξετε με οτιδήποτε έχει να κάνει με Μάστορα, μαστρο, μαστοράκη, μαστροκώστα. Χτίκιασα πριν καλά καλά χτίσω και κάνω χαζά λογοπαίγνια απόγνωσης. Διαβολεμένη κάστα που λέτε οι μαστόριδες, χαμογελαστοί και υποχθόνιοι. Διπλωματικοί και γεμάτοι υποσχέσεις.

Ένα μήνα τώρα, έχει γίνει η υπόγα μου πρεσβεία. Γιατί βλέπετε έχω δική μου υπόγα. Δική μου, με ένα "μου" παραφουσκωμένο και απορημένο. Άλλη φορά όμως αυτά, το θέμα είναι η ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Δολοπλοκίες και ραντεβού που ποτέ δεν θα γίνουν στην ώρα τους, αν γίνουν ποτέ. Φωνή (δική μου και αυτή) που σπάει στο τηλέφωνο: "κύριε Μπάμπη, σας παρακαλώ, έχω δουλειά, πρέπει να έχω ρευμα" "μα θα έρθω καλή μου, θα έρθω, σε αφήνω εγώ?" "ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΡΤΣΕΛΟ ΜΑΣΤΡΟ-ΜΠΑΜΠΗ". Ανάγκα να περάσει ο χρόνος του "ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ" και μαθαίνεις να βάζεις ντουί, διακόπτες, λάμπες, βρύσες. Παίζεις στα δάχτυλα 2φασικά, 3φασικά και καταλαβαίνεις γιατί η (μ)πρίζα του φούρνου έπρεπε να είναι ενισχυμένη, "ΕΓΩ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ μαρτσελο μαστροΜΠΑΜΠΗ, ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?".

Τέρμα τα ψέματα, θα γίνω και εγώ μάστορας και θα αναλαμβάνω μόνο δύσκολες αποστολές. Μειλίχια θα βγάζω το κατσαβίδι απο την τσέπη μονολογώντας κάτι για τη δυσκολία της αποστολής. Έτοιμη για όλα, σίγουρη για το οτι "πρέπει να τρυπήσουμε τον τοίχο, δε γίνεται αλλιώς". Τι Τζακ Μπάουερ και χαζομάρες. Ποιος δίνει μία για τη ροή πληροφοριών και την οργάνωση της γνώσης άμα δεν έχεις καζανάκι?